Om mij onduidelijke redenen gaat er sinds ik wakker ben een kerklied door mijn grijze hoofd. Het zal wel met mijn opvoeding te maken hebben. Het is Gezang 474. Dat heb ik even opgezocht hoor, want die informatie boeide mij niet zo. Dus ontbreekt hij in mijn geheugen.
Dat lied begint met de regel God roept ons broeders tot den daad, Zijn werk wacht, treedt dan aan! En weest gereed om elke weg die Hij u wijst te gaan.
En dat op de Zondag. Tja, het is een zeer oude tekst die niet meer van deze tijd is. God bestaat voor velen niet (meer) en broeders zijn we ook niet meer. Afgezien van het feminisme is er tegenwoordig ook het gender gedoe dat het bezigen van het woord broeders tot zware discussies leidt bij woke mensen.
Het tempo van dit Gezang mij doet vermoeden, dat de zangers op oorlogspad gaan. God kan ik in dit geval ook vervangen door Rutte. Want velen volgen hem op elke weg die hij hen wijst.
Het lijkt me ook een lied voor Jehova's als ze op pad gaan. Ze kunnen erop marcheren.
Het lied klinkt aanzienlijk daadkrachtiger, dan ons volkslied. Het Wilhelmus heeft veel weg van een slaapliedje dat je kunt zingen terwijl je schaapjes (ik zeg bewust niet 'medelanders') telt. Over schaapjes gesproken, in het volkslied komt ook de opvallende zin voor die klaagt : de koning van Hispanje heb ik altijd gediend. Daar gaan we weer. Geen verzet tegen de overheersing en onderdrukking, maar nederig buigen en als schapen volgen. Er is in al die eeuwen niets veranderd.