Gisteren ben ik na een belletje naar Lelystad gereden. Ik had de kleinkinderen al langere tijd niet gezien. Tegelijkertijd zou ik dan de vorderingen in de woning na de verhuizing kunnen zien. Onderweg zag ik dat men een opvallende flitspaal geplaatst heeft. Met gevolg dat tot zo'n 200 meter afstand van de paal gewoon met hoge snelheden gereden kan worden. Vlakbij Lelystad kreeg ik bijna een duif op de voorruit. Gelukkig reed ik 50 en overtrad de duif de vliegsnelheid.
Als kind kwam ik al in aanraking met duiven. Mooie duiven in een groot hok. Dat hok stond in de achtertuin van de buren van mijn oma en opa aan de Koningstraat. Soms zag ik een van hen naar de lucht turen, terwijl hij met een blikje met zaad rammelde. Hij wachtte dan op zijn duiven. Postduiven dus. Hun koerend geluid vind ik geruststellend, ontspannend klinken. Toen ik later in Amsterdam werkte wandelde ik geregeld over De Dam. Heel soms kocht ik een zakje voer. Dan aten ze uit mijn hand.
Ik word geregeld herinnerd aan die duiven. Dat is wanneer ik de linkse dames en heren politici hoor spreken. Ze zijn net zoals die duiven op De Dam : als ze laag bij de grond zijn, eten ze uit je hand. Maar wanneer ze volgevreten hogerop zitten, schijten ze op je hoofd.
Kijk, ik heb niet zoveel last van duiven, al vind ik ze erg inconsequent en huichelachtig. Maar ja, welke politicus is dat niet? Het zijn de werkende mensen die er last van hebben. Zij moeten al dat geld verdienen voor al die werklozen, vluchtelingen, asielzoekers en Oekraïne en dwaze projecten.