Toen ik stopte bij een zebrapad om een voetganger voorrang te verlenen, keek hij naar mij en knikte vriendelijk met zijn hoofd. Als blijk van dank. Maar dan is er plots van beide kanten een blik van herkenning : "Hé buurman! Wat doe jij hier?" Klinkt het bijna in koor. Ik herkende onze voormalige buurman uit Lelystad Haven. Hij is de vader van een Marokkaans gezin, waar we goed mee uit de voeten konden. Ik moest vaak aan mijn jeugd denken, als ik hen bezig zag en hoorde. Wij moesten immers ook integreren. De kinderen spraken Nederlands, ook thuis tegen de ouders. De moeder werkte en studeerde en pa bezorgde pakketten. Op zeker moment had hij 6 of 7 medewerkers in dienst die allen pakketten bezorgden. Alleen de vader sprak weinig Nederlands. We spraken Frans als hij gereedschap voor z'n bus of een auto kwam lenen.
Dit keer sprak hij heel goed Nederlands. Ik complimenteerde hem ermee. Toen vertelde hij mij iets bijzonders. Hij vertelde namelijk dat hij een hersenbloeding heeft gehad en daarom niet meer kon werken. Maar tijdens de revalidatie kwam hij erachter, dat ie plots goed Nederlands kon spreken. Iets wat zijn neuroloog niet verbaasde, want het kwam vaker voor dat mensen na een infarct plots een andere taal spraken. Af en toe merkte ik dat ie wat schade opgelopen heeft. Maar voor de rest : we hadden een erg leuk gesprek. Met vrouw en kinderen gaat het ook nog steeds goed. Zijn dochter, die inmiddels getrouwd is, heeft het soms nog over ons. Dan vertelt ze over de schaatsen die ze van Sonja mocht lenen. Het is fijn om weer eens wat van hen gehoord te hebben. "Als jullie in de buurt zijn, dan moet je gewoon even aanbellen hoor!", zei hij tijdens het afscheid. Dat zullen we zeker doen.