Vanmorgen deed ik een kopje koffie bij een voormalige vluchtelinge. Ze komt uit Joegoslavië. Toen ik haar vroeg of ook naar de serie De tranen van Tito keek, veerde ze enthousiast op. Ze vindt het een mooie serie, vooral ook omdat gewone mensen aan het woord komen. De presentatrice doet het ook erg goed. Ze is wel erg geschrokken van de plotse veranderingen, die Joegoslaven ondergingen. "Vriendelijke buren waar je al heel lang mee omgaat, die een dag later je dood willen", zei ze. Ze klonk nog steeds onthutst, want tot op vandaag begrijpt ze er nog steeds niets van.
Ik opper voorzichtig propaganda en media misschien? "Dat kan niet anders", zei ze stellig. Ze schrok ook van opmerkingen als zou Tito een dictator geweest zijn. Dat was volgens haar helemaal niet zo. Zo heeft ze het dagelijks leven daar nooit ervaren. Er was veel toegestaan. Telkens als die opmerking gemaakt werd, raakte ze verontwaardigd.
Van de ene kwamen we in de andere oorlog terecht. Ze is zeker niet anti-Rusland, maar ook niet pro-Oekraïne. Want Oekraïne is volgens haar ook een dictatuur.