De fraaie (al zeg ik het zelf) luifel die ik voor een bewoonster vorig jaar gemaakt heb, hang er nog steeds. Stevig en fier. Hij heeft de stormen doorstaan, ondanks de misprijzende opmerkingen van een andere bewoner. Hij zei tegen mij dat het mij nooit zou lukken. Een opmerking die gebaseerd was op zijn eigen ervaring. Hij had een familielid hun luifel laten opknappen, maar die hing na een paar maanden weer op half zeven. Ik ben geen familie van hem en dus ging het goed.
Na de eerste storm kwam dezelfde bewoonster met de opmerking, dat er twee dakpannen naar beneden geschoven waren. Ze lagen op haar dakkapel. Ze wilde weten wie ze daarvoor kon bellen. Als eerste dacht ik : "O, daar klim ik zelf zo op." Maar mijn kwek zei : "Dat zie ik niet zo zitten. Bel maar meneer X of zo." X is geen onbekende, maar iemand die wel vaker op daken bezig is. Nee, hij is geen Sint en ook geen Piet. Hij vraagt wel €60 per uur. Sonja was slimmer.
Het is mij opgevallen, dat veel omgewaaide bomen en/of afgebroken takken van binnen rot zijn. Ook mooie bomen kunnen van binnen lelijk zijn.
Na de storm zag ik een meneer die delen van een weggewaaide schutting aan het opruimen was. Hij keek mij behoorlijk chagrijnig aan. Logisch, want normaal zou ik dat klusje gedaan hebben. Maar sinds dat mes in mijn rug verstrek ik geen hulp meer aan die persoon. Maar zoals zo vaak is er een geluk bij een ongeluk. Meneer kan eindelijk iets terugdoen voor zijn moeder. Al werd ie daar niet vrolijk van.