Zo te horen hebben de kleinkids omikron gehad. Ze zijn allen goed hersteld, al hadden ze er weinig van. Ze hebben nu in elk geval hun weerstand bijgewerkt. En hopelijk hun ouders ook. Geen prikken, maar de natuur z'n werk laten doen.
We hebben van meet af aan gestreefd naar een gelijke behandeling van onze kinderen. Zelf hebben wij beiden in onze jeugd en alter anders ervaren. Het is weer zo'n kwestie uit de opvoeding waarvan we ons hadden voorgenomen, dat anders te doen. Niet beter, want als iedere volgende generatie het beter gedaan zou hebben, leefden we nu in een paradijs.
Ondanks dat streven van gelijke behandeling is het voorgekomen dat in tijden van nood, wij extra aandacht aan een van hen moesten besteden. Zo gaat dat nu eenmaal.
Het is niet leuk om ondanks ons streven plots te moeten horen, dat ik voor de een meer over zou hebben dan voor de ander. Het is me maar één keer overkomen. Ik heb toen haarfijn uitgelegd hoe de vork in de steel zat. Ik was eerlijk gezegd een beetje boos op haar. Een beetje maar hoor. Want met boos zijn geef ik mezelf uit handen aan de veroorzaker. Dus was ik zwaar teleurgesteld. De klager was nota bene iemand die zelf geregeld extra aandacht vroeg.