Verderop wil ik de weg oversteken richting het bos. Aan de overkant komt een meneer met een zo'n wit krullerig hondje ons tegemoet. Meneer groet mij alvast en roept, dat zijn hondje een hekel heeft aan zwarte honden. Ik roep terug : "Dat komt mooi uit, want mijn hond een hekel heeft aan kleine witte!" Beiden lachen we erom. Als we elkaar passeren breekt even de hel los. Fenna is wat dat betreft voortijdig lastig rustig te houden en/of te waarschuwen. Zelfs koekjes helpen dan niet. Maar even later is het weer rustig. Nog geen twee minuten later passeren we nog een bekende. Meneer heeft een bruine labrador. Afgezien van het bekende 'Môguh' passeren we elkaar op het smalle pad in alle rust. De honden hebben nauwelijks oog voor elkaar.