Vanmorgen raakte ik in gesprek met iemand hier uit de buurt. Ze liet ook haar hond uit en dan is er tijdens het gesnuffel van de honden over en weer even tijd voor een praatje. Al snel veranderde het van onderwerp en ging het over een persoonlijke kwestie.
Ik kreeg het gevoel, alsof ik een magneet ben voor dat soort gesprekjes. Terwijl ik haar aanhoorde en me beperkte tot bevestigende geluiden en het knikken of schudden van mijn hoofd, kwamen er geleidelijk meer mensen met honden. Fenna hield zich vrij rustig. Totdat er een mevrouw het gesprek onderbrak door in te breken. We namen afscheid en ik wenste haar sterkte. Haar relaas kwam er voor mij op neer, dat ze veel meer van zich af moet laten glijden. Je moet je leven niet laten bepalen door je omgeving, door wat anderen van je vinden. Maar ja, dat is voor sommigen gemakkelijker gezegd dan gedaan.