Even ruilen

Toen ik van een nieuwe werkgever een auto van de zaak mocht uitzoeken, koos ik voor een stationwagen met trekhaak en zonnedak. Die keus was gebaseerd op een gezin met drie kinderen en twee honden. Wat denk je? Men gaf mij later de sleutels van een tweedeurs sedan!
Diezelfde dag beklaagde een eveneens nieuwkomer zich over zijn auto. Hij had een stationwagen gekregen met trekhaak en zonnedak, terwijl hij de voorkeur had gegeven aan een ..... kale tweedeurs sedan. Dus was de deal snel gemaakt. Nou ja, snel. Snel tussen ons tweeën. Maar het wagenparkbeheer had erg veel moeite om een menselijke fout toe te geven. Het kwam er zelfs van dat wij beiden besloten weer te vertrekken, indien het beheer zo dwars bleef liggen. We hadden op de lijsten gezien, dat de aanvragen wel goed genoteerd waren. Maar Wagenparkbeheer vond het administratief wijzigen veel te veel werk. Dus escaleerden wij de kwestie. Via onze directeur werd de ruil alsnog geregeld.
Die stationwagen, een Opel Astma Astra, heeft z'n nut bewezen. Als die auto kon praten, dan .... De Opel werd namelijk in de weekends gebruikt door onze oudste kids. Ze reden ermee met vrienden en vriendinnen naar disco's en dergelijke. Hoewel onder hen notoire drinkers waren, is de auto nooit onder gekotst. De chauffeur was altijd de Bob.
De Opel heeft ons nooit in de steek gelaten. De dieselmotor trok met gemak ook de caravan of de trailer met een zware Honda Goldwing of twee lichtere motorfietsen erop.
Toen ik de auto later weer moest inleveren, kreeg ik zowaar een compliment van Wagenparkbeheer : hij ziet er als nieuw uit! Tja, ik ging ermee om met de wetenschap dat het geleend spul betrof. Al moet ik toegeven, dat ik 2x schade gereden heb. Tijdens achteruitrijden schaarde de trailer.... Met gevolg een deukje. Maar ik waste en poetste de leasewagens die ik reed geregeld alsof het onze eigendommen waren. Ik heb andere wagens gezien. Rijdende afvalbakken.