Gisteren zag ik een aflevering waarin mensen van hier ergens ver weg op de wereld neergezet worden. Zo gebeurde het dat gisteren een gezin in Mongolië terechtkwam. Vader en moeder deden hun best zich bij de zeden en gewoontes van hun gastgezin aan te sluiten. Voor de kinderen was het niet alleen een nieuwe omgeving, maar ook plots anders reagerende ouders. Vooral dochter Indy liet duidelijk blijken flink verwend te zijn. Maar met de camera's in de buurt, moest Indy opeens haar handjes laten wapperen van haar mamma. Moeder deed voorkomen of dat heel gewoon was, maar voor dochter Indy was het duidelijk iets nieuws. Tja moeder, u had daarmee ook zo'n 10 jaar geleden al kunnen beginnen in plaats van te wachten tot dit moment.
Ik hoorde bekende uitdrukkingen bij de kinderen zoals 'geen zin' en 'dat zie ik niet zitten' en uiteraard veel gekreun en gesteun en zelfs tranen. Zoals het normaal thuis gaat, ging het dit keer dus niet. Vanwege al die camera's.
Zo zie je maar weer. Er zijn altijd momenten waarop je met jezelf geconfronteerd wordt. Dan is het wel zo fijn een 'normale'(wat heet?) opvoeding te geven en te krijgen.