Het was even rustig. Ik leef nog. Maar ik ga een keer dood. Niets bijzonders, want we gaan allemaal een keer. Ook onkruid, al beweert men van niet. Sinds ik wat nare ervaringen opgedaan heb, heb ik een automatische gedachte over doodgaan. Zoals afgelopen week, toen ik me niet zo goed voelde. Zo'n gekke gedachte blijft niet gedurende mijn mindere periode door mijn hoofd spoken, hoor. Nee, want anders kan ik niet lekker slapen en andere leuke dingen doen. Vanmorgen maar weer eens wat levend(ig) geweest. Het is even wennen, want als ik een weekje weinig tot niets gedaan heb, moeten al mijn spieren weer op gang komen. Ordinaire ouderdom.