Vandaag kreeg ik diverse positieve berichten. Een van die berichten betrof het resultaat van het landelijk onderzoek naar darmkanker. Ik moest daarvoor een paar keer met een stick in mijn ontlasting steken. Een lastig iets als je gebruik maakt van een diepspoeltoilet. Oké, mijn mouw opstropen en hup prikken maar. Alsof je een augurk uit een potje wilt halen : dus telkens mis. Ik had ook in het bos op mijn hurken kunnen gaan zitten. Naast Fenna. Gezellig! Maar in dat bos wandelen veel oudere mensen. Met name vrouwen met hun keffertjes. Ik wilde hen geen hartstilstand bezorgen. Dus werd het plonzen. Ik moet zeggen, dat het resultaat van het onderzoek vrij snel bekend is.
In de brief werd mij medegedeeld, dat er niets in mijn ontlasting aangetroffen is wat op kanker zou kunnen wijzen. Mooi. Over twee jaar mag ik ze weer een poepie laten ruiken.
Ik realiseer me best wel dat het een momentopname betreft. Misschien vertelt mijn ontlasting vandaag al een ander verhaal. Nee, niet een over bami met saté, maar over een ziekte. Het is slechts een moment. Een moment duurt niet zo lang. Willie Nelson weet ervan :