Vanmorgen was ik weer vroeg op pad. Dit keer op de fiets, want ik moest in de buurt zijn. Op het adres aangekomen, werd ik gastvrij en vriendelijk onthaald door een jong stel. De vakman was al in de bijkeuken aan het werk. Ik kreeg koffie aangeboden, maar dat aanbod heb ik afgeslagen. "Eerst werken, dan koffie", zei ik. Dat kon ik gemakkelijk zeggen want krap 10 minuten eerder had ik mijn kop al klok, klok, klok, in mijn keeltje gegoten.
In de tuin heb ik twee gleuven staan graven, terwijl de vakman binnen bezig was met elektra en de verwarming. Er moesten een paar wandcontactdozen worden vervangen en van de cv was een stuk pijp zowaar doorgeroest. Op twee plaatsen in een stuk buis van zo'n 40 cm zat een donkere roestplek met een gaatje! Volgens de vakman een productiefout.
In de tuin staken afgedopte 230 volt kabels uit de grond. Die moesten doorgetrokken worden richting de nieuwe schutting, om daar aan spatwaterdichte contactdozen bevestigd te worden. Interessant te weten, dat de lasdozen, waarin de verbindingen geplaatst worden, met hars gevuld worden. Zo ontstaat een zeer veilig, waterdicht geheel. Het graven verliep voorspoedig, want de grond was vrij los en ik hoefde van de eigenaren niet 60 cm diep te gaan.
Na mijn graafwerk ben ik nog even naar de loods gegaan om daar nog wat materiaal te gaan halen. In de praktijk is het vaak net even anders dan gedacht. Vooral omdat veel mensen zelf klussen en er een verschil is tussen materiaal van de bouwmarkt en van de vakman.
Na terugkeer alsnog een kop koffie geaccepteerd. We zaten gezellig aan tafel te kletsen, terwijl de vakman (die zijn 2e rondje koffie al op had) in de tuin bezig was. Tja, ik ben niet gediplomeerd, dus ik mag die kabels niet aanleggen.
Ik raakte in zo'n interessant gesprek verwikkeld, dat ik nog een kop koffie leegdronk. Het gesprek ging over diverse onderwerpen. Van opvoeding via opleiding, sociale betrokkenheid en hobby's naar een huwelijksfeest. Het stel was namelijk bezig met het organiseren van het feest voor haar ouders. En toen, tja toen was het 12 uur ofwel lunchpauze! Haha! Wat een (onbetaald) baantje. Inpakken en wegwezen dus. Het graafwerk en gesprek leverden nog wat extra's op. Ik kreeg wat kleding aangeboden ten behoeve van mijn hulpactie.