Toen ik nog werkte, hield ik beide zaken zoveel als mogelijk gescheiden. Al was het wel zo, dat beide toch wel een verband met elkaar hielden. Als ik genoot van mijn vrije tijd, had dat z'n weerslag op mijn werk. En andersom.
Ten tijde van het opstarten van de tweewielerzaak ben ik ook privé even zakelijk bezig geweest. Mijn vakkennis inzetten voor privédoeleinden. Nu ik wat intensiever betrokken ben bij het werk van onze oudste zoon, komt mijn beroepsdeformatie weer om de hoek kijken. Een kritische kijk op de bedrijfsprocessen en mogelijkheden voor verbeteringen daarin. Een maand of wat geleden sprak ik een collega-installateur. Ja, collega en dus geen concurrent. Want je kunt van elkaar leren, zonder vijandig te zijn. Hij vertelde mij over zijn werkwijze en... het gebruik van een pinapparaat. Dat ding kostte hem zo'n 10 euro per maand. Er gingen direct oplossingen door mijn hoofd. Oplossingen voor betalingsproblemen waar ik van hoorde. Gebleken is, dat de meeste klanten feitelijk direct zouden moeten / kunnen betalen. Daarnaast zijn voor grote opdrachten deelbetalingen noodzakelijk. Het komt namelijk voor, dat na oplevering van een grote klus de klant weigert het grote bedrag te betalen, omdat er ergens een druppel aan een leiding of koppeling hangt.
Als in een grote woning op drie etages werk verricht moet worden, zou je per opgeleverde etage kunnen afrekenen.
Voor het onderhoud aan verwarmingsapparatuur kan de klant dan ook direct betalen. Wil men een bon, dan kan die direct via de mail gestuurd worden. Alsnog een factuur maken kan ook. Kortom, zo'n pinapparaatje kan heel veel tijd en gedoe en geld schelen. Vooral op het gebied van debiteurenbewaking. En dat voor zo'n 10 euro per maand en twee duppies per transactie. Inmiddels is het apparaat in gebruik genomen.