vrijdag 16 november 2018

Even ruiken

Vanmorgen moest ik de ruiten van de bus krabben. Het woordje 'even' heb ik bewust weggelaten. Wat is zo'n voorruit groot zeg! Ik ben naar de loods gereden om 't een en 't ander aan de bus te gaan doen. Onderweg heb ik twee paar werkschoenen opgepikt bij iemand hier in de buurt. Ze zien er nog erg goed uit voor werkschoenen. De drager ervan werkte of achter een bureau of niet. Hoe dan ook, de nieuwe eigenaar zal er erg blij mee zijn.
In de namiddag zag ik opeens een paar wollen dekbedden voorbijkomen. Mevrouw bleek allergisch te zijn voor wol. Maar ze had ze wel een paar dagen op het bed liggen. Toen ik ze ging ophalen, kwam ik in een mooie, schone woning terecht met een aardige mevrouw. De beide dekbedden zagen er mooi uit. Ze rook er zelf aan(?) om aan te geven dat ze schoon zijn. Ik had ook wel willen ruiken, maar ik denk dat mevrouw dat als schokkend zou hebben ervaren. Maar goed, ze zijn schoon. Heel anders dan menig kindermatrasje, dat ik gezien heb. Het motief van die bruingele wolken op die matrasjes schijnt bij veel kinderen erg in te zijn. Daar ga ik dus niet voor.