Als men mij dat vraagt, denk ik direct terug aan een van onze katers op Curaçao. Het arme beest werd ook 'geholpen'. Net zoals ik, decennia later.
Men stelt dat castratie een beest rustiger maakt. Dat kan zijn, maar sommige worden ook flink dikker. Tom is ook gecastreerd. Niet door mij, al ben ik weliswaar een fanatieke doe het zelf figuur. Nee, door een dierenarts. Kostte toen ook een paar ballen. En niet alleen in de vorm van een bijdrage van Tom. Toch zie hem soms staan sproeien. Smeerlap!
Zelf ben ik ook geholpen. Dat was conform een afspraak, die dateerde uit midden jaren 70. Zij zou aan de pil gaan, totdat ons gezin voltooid was. Dan zou ik het stokje (huh?) overnemen en me laten helpen. Dat was trouwens best een hééél aparte ervaring. Ik was na de ingreep blij, dat ik niet op de fiets gekomen was.
Ik ging onder het mes bij een vrouwelijke uroloog. Mannen doen elkaar zoiets niet aan hè. Niet eerder zag ik iemand, die zoveel plezier in het werk had, als zij. Een voorbeeld voor velen.
Ik herinner me nog, dat ze mij uitlegde hoe ze de juiste zaadleider kon opsporen, om die vervolgens door te knippen! Dat klonk niet echt aantrekkelijk, maar ik durfde niet mijn vinger op te steken voor een vraag. "Als ik eraan trek, dan voelt u daar (wijzend op een plaats in mijn lies) pijn", zei ze. Dat klopte dus en deed inderdaad pijn. Helaas had ik er twee van. Ik voelde me beide keren net een trekpop. Mijn hoofd trok ook twee keer mee; naar links en naar rechts. Terwijl ik daar met gespreide benen voor haar lag, troostte ik mezelf met de gedachte aan het inwendig onderzoek dat mijn eega periodiek onderging. Opeens rook ik een bbq lucht van verschroeid vlees, wat gepaard ging met een sissend geluid. "Ik brand de uiteinden even dicht", lichtte de vrolijke arts geruststellend toe. Ik dacht : "Wel ja joh, steek de boel maar in de fik!" Gek dat je zelfs op zo'n moment nog last van humor hebt. Al kon ik een ietwat sadistisch trekje rond haar mond niet ontkennen. Na het plakken van een paar pleisters, was ik uit de brand. Het lopen verliep nogal vreemd. Net alsof ik een zeeman was, die het in zijn broek gedaan had. Iedereen keek naar me. Wat me erg tegenviel was dat ik geen aandenken mee gekregen heb. Zoals een dasspeld met de afbeelding van een os of zo. Ten teken dat ik tot het ongevaarlijke soort behoor. Ik mag dan veel mannelijke dingen gedaan hebben, maar dit was wel het summum; je wordt er echt een vent van. Ik raad het dan ook elke man zo'n ingreep aan.