Ze sprak ook over zachte heelmeesters. Maar dan ging het om straf. Na wat getalm heb ik op een bijzondere dag zo, plotsklaps, mijn hand in een bosje brandnetels gestoken en heen en weer gehaald. Ik heb zelfs even gewacht, totdat ik de steken op de juiste plek op mijn pols voelde. Een soort zelfkastijding. Of masochisme? Nee, genieten deed ik er niet van. Maar goed, na een paar dagen was ik van die zenuwpijn af! En.... nooit meer last van gehad.Vanmiddag heb ik die exercitie weer gedaan. Nu met mijn rechter onderarm. Daar zit al een tijdje een zeer gevoelige plek. Toen ik Fenna uitliet, stond ik voor zo'n bosje brandnetels op haar eeuwige gesnuffel te wachten. Ik dacht terug aan die raad van mijn moeder en aan zachte heelmeesters. En weer stak ik zomaar mijn arm in de brandnetels. En weer bewegingen maken (met mijn arm natuurlijk) en wachten totdat die netels mij op de juiste plek zouden steken. Da's even volhouden, want ik werd wel snel op andere plekken gestoken. Zo, en nu het resultaat afwachten. En anders doe ik het gewoon nog een keer. Ik heb een paar keer thee gedronken van brandnetelblad. Best wel apart. Nee, ik zeg niet 'lekker', maar apart. Een brandnetel is geen onkruid. Onkruid bestaat niet. Discriminatie wel.