Zwarten over de rooie

Er zijn hier een paar katten nieuw in de buurt. Tom heeft het er maar druk mee. Als pleinhoofd moet Tom hen de regels uitleggen en ze handhaven. Toms manier van lesgeven en handhaven is nogal fysiek, maar tot op heden hebben we geen klagende of boze mensen aan de deur gehad. Vooral het handhaven vergt veel van Toms energie.  Dus geen gepoep en gesproei, geen geschreeuw alsof er een baby ligt te kermen en uit de tuintjes wegblijven. Met name de zwarte katten hebben nog moeite met Toms regels. Tegen hen moet Tom nog vaak optreden. Op hun beurt zullen de zwarte ook wel een en andere te klagen hebben over 'die rooie'. Er is ook een grote witte dikzak. Die wordt door Tom gedoogd. Of andersom, dat weet ik niet precies.

Continuïteit ontbreekt

Een naburig benzinestation is tevens een aanbied- en ophaalpunt voor postpakketten. Vandaag bood ik daar weer een pakket ter verzending aan. Ik had een vorige keer van de medewerkster al een compleet ingevuld verzendlabel gekregen. Niet alleen als voorbeeld voor mij, maar vooral ook voor haar collega als zij er niet zou zijn. Haar collega kon mij namelijk de vorige keren niet helpen. Zij vertelde dat ze 's middags dienst heeft.
Dus ik stap 's middags vrolijk vol goede moed de zaak binnen om 'even' weer een pakket te verzenden. Toen ik door de schuifdeurtjes liep zag ik dat de medewerkster er niet was, maar weer haar collega. Ondanks het vooraf ingevuld label en de kassabon van de vorige zending, kon meneer mij ook dit keer niet helpen. Ik heb het pakket daar achtergelaten met de mededeling dat ik morgenochtend, als de medewerkster er weer zou zijn, terugkom om de verzending af te handelen. Ik zal haar vragen een beschrijving te maken voor haar collega. Misschien dat het helpt. Tenzij hij dyslexie heeft.

De kluit belazeren

Men verwacht van sollicitanten, dat ze eerlijk en open zijn. Oké, maar laat het bedrijf dat dan ook zijn. Men heeft de feitelijke bedrijfssituatie een paar keer voor mij verzwegen. Met gevolg dat ik niet veel later op straat kwam te staan. Dubbele agenda's dus.
Waarover ik me soms ook verbaasd heb, is de manier waarop bepaalde projectleiders communiceren. Alles lijkt koek en ei en 'opeens' is er een achterstand in de planning en een forse budgetoverschrijding. Een kwestie van de kluit belazeren.
Zo kijk ik nu ook tegen het faillissement van de ziekenhuizen aan; de directie en het bestuur hebben de kluit is belazerd. Dat ik in dergelijke situaties plots op straat kwam te staan is niets vergeleken met al die patiënten. Ze moesten zich doodschamen.
En dan hoor ik dat het personeel zo weer een andere baan heeft. Maar hebben al die patiënten ook zo weer een ander bed en/of een andere specialist?

RIP Tony Joe White

Hij is vorige week overleden. Weer een groot muzikaal verlies.

Burenruzie voorkomen

Vandaag heb ik een boom verwijderd, die veel te dicht bij de erfgrens stond. Het stuk groen was nog niet erg hoog (ruim 3 meter), dus ingrijpen was nu nog een relatief eenvoudige klus. Zo'n boom vlakbij de erfgrens leidt vaak tot onmin tussen buren. Dat is geheel onnodig wanneer je je gewoon aan de regelgeving houdt. Tenzij je bewust je buren wilt pesten. Want helaas zijn die mensen er ook.
Er zullen ongetwijfeld mensen roepen : "O wat zonde!" of "Wat jammer voor het milieu!" Welnu, die mensen stonden daar ook niet voor de deur te jammer : "Plant nou eens een boom!" Kortom : zeurpieten. De notoire zeurpieten onder hen beginnen over ontbossing, uitstervende primaten en te kort aan zuurstof. Er zijn ook burenruzies ontstaan, vanwege het kappen van een (eigen) boom. Zouden die ruziemakers decennia eerder bij hun buren voor de deur gestaan hebben met de opdracht voor hen een boom in de tuin te planten? Nee toch? O ja, de takken gaan naar de milieustraat. De stam verdwijnt na droogtijd in een kachel. Dat laatste is tegenwoordig ook al zo erg. Ook daar kan je ruzie van krijgen.

Wat een relatie!

Om te voorkomen dat Fenna de bank beschadigt, leggen we er een obstakel op als we even weggaan. Omdat de tuttebel al een paar keer een van de twee hekjes heeft verwijderd, hebben we besloten op de 2-zitter van het bankstel een kussen neer te leggen voor Fenna. Iets wat Tom ook erg aantrekkelijk vindt.Toen ik na weer een zinvolle ochtend thuis kwam, lag Fenna weer op de bank. Samen met Tom! Fenna heeft het niet bepaald op Tom. Ze loopt altijd maar in Toms nek te hijgen en hem op te jagen. Tom gedraagt zich vrij rustig. Hij kent Fenna's chagrijn inmiddels wel. Fenna is slechts 2x per jaar loops, maar wel elke dag chagrijnig tegen Tom. Wat een kleine bitch is die Friese teef! Je zou er maar mee getrouwd zijn.
Maar... als Fenna moet oppassen omdat we een boodschap gaan doen, kruipt ze toch stiekem bij Tom op de bank. En Tom? Tom vindt ook dat prima. Als ik Tom geweest was, had ik Fenna al lang een flinke haal over haar neus gegeven; dat zal ze leren! Maar Tom is de goedheid zelve en weet waarschijnlijk beter. Misschien passen ze daarom bij elkaar.

Lili Marlene

Mijn moeder luisterde graag naar Rudolf Schock (Ich habe ein Mädchen geküsst). Toen ik dat voor het eerst van haar hoorde ervoer ik dat als een Schock schok. Immers, om me heen sprak men begin jaren 50 nog over rotmoffen en vuile nsb'ers. Duitse toeristen die in die tijd de weg naar Sjeveniengen of Kaatwaaik vroegen, moest ik vol overtuiging antwoorden met : "Hier umdrehen und dann immer geradeaus!" Dan reden ze terug via Bodegraven richting Utrecht. Maar al snel leerde ik als jochie dankzij een vriendje de echte Duitsers en hun land kennen. Toen begon ik na te denken. Uiteindelijk begreep ik mamma's voorkeur. Haar voorouders kwamen uit Nienburg a/d Weser. Dat ligt dus in Duitsland. Ik heb daar wat van meegekregen. Ik vind het een leuk land met een fijne mensen.

Op kamers

Na aan mijn militaire dienstplicht te hebben voldaan, kreeg ik via mijn broer Joop mijn eerste baan. Al na de eerste dag vroeg ik me verontrust af of ik dat werk soms tot mijn 65 ste zou moeten volhouden. Wat erg was dat, zeg! Maar ach, het was november 1970 en voor die tijd blijkbaar een gewone werksituatie. Ik moest het toch nog volhouden, want met mijn inkomen betaalde ik een cursus (Computer)programmeur die ik destijds volgde aan het Forwardness Institute (ja, ja) in Amsterdam. Gelukkig werden mijn talenten ontdekt tijdens een testronde van de Bank Giro Centrale in Amsterdam. Ik werd drie keer getest en goed genoeg bevonden, om een opleiding van een jaar te gaan volgen. Dat jaar bestond uit de opleiding van 6 maanden en 2x drie maanden praktijk. Dat laatste hield in dat ik ingezet werd op verschillende afdelingen, om zodoende het bedrijf te leren kennen. Ik kreeg tijdens de opleiding een voor mij riant salaris met vergoedingen.
 In die periode gebeurde het dat ik op een dag, na thuiskomst, niet meer over mijn eigen kamer kon beschikken. Mijn spullen stonden op de overloop en in mijn kamer huisde een jong stel, waarvan de vrouw hoogzwanger was.
Ik ben toen min of meer uit balorigheid (ik voelde me weggejaagd) op kamers gaan wonen in Amsterdam. Ik kwam in een kleine kamer van een appartement terecht in de Zocherstraat. Achter de Auto Pon, dat aan de Overtoom stond. Voor mijn opleiding moest ik schuin oversteken, de brug over naar de Sloterkade. Vlakbij dus. Later ben ik naar de Betuwestraat, in de buurt van de (oude) Rai, verhuisd. Daar kon ik over de ruimte op de begane grond van een drive in woning beschikken. Compleet met tuin. Ik moest toen vaak in Amstelveen zijn bij het computerbedrijf Burroughs, waar ik cursussen volgde.
Het was een leerzaam jaar. Niet alleen wat betreft de computerkennis, maar ook over het leven in het algemeen. Ik moest immers voor mezelf zorgen. Voor een warme maaltijd kon ik kiezen uit eten in het zeer goedkope bedrijfsrestaurant of in De Groene Lantaarn, een eetcafé op loopafstand in een zijstraat van de Overtoom, de 2e Constantijn Huygensstraat. Ik ging meestal naar dat café, omdat het daar veel gezelliger was.

De kerk loopt leeg

Naar zeggen geloven steeds minder mensen in God. Ik weet niet of dat inderdaad zo is, want mij is weer niets gevraagd. Ik las in het berichtje overigens nergens een nadere definitie van God. Voor velen is het niet wie, maar wat is God? Velen aanbidden nu eenmaal het materialisme.
Dat de kerk leegloopt spreekt voor zich. Je moet van goede huize komen om wekelijks, zo niet dagelijks, gelovigen de les te willen en kunnen lezen. Zeker wanneer jezelf ook een zondaar bent. Ik heb tijdens menige koude woordendouche vanaf de kansel gedacht : "Ja hoor, dat weet ik nu wel!"
Veel gelovigen beroepen zich graag op de Bijbel. Ze plukken er teksten uit, die hen uitkomen. Weten zij niet, dat het boek een soort uittreksel is van een veel grotere nalatenschap? Uit die nalatenschap heeft de toenmalige kerk teksten geplukt, die hen aanspraken. Toen bedoeld om mensen in bedwang en/of onder de duim te houden. Ook een soort slavernij. Mensen kregen toen geen bijbel. In dat boek staan veel strijdigheden. Het is overigens niet god die spreekt, maar mensen die beweren aangesproken te zijn door (een) god. Mensen die stemmen hebben gehoord en van wie gezegd wordt dat ze niet schizofreen zijn.
Wat teksten betreft, ergens staat in de bijbel dat ik ver weg moet blijven van een menstruerende vrouw. Zoiets zal God zelf niet bedacht hebben, maar wel een rare aardse snuiter, die niet veel op had met vrouwen. Trouwens, je mag volgens een andere tekst je dochter als slavin verkopen. Niets mis mee. Slavernij mag, zolang slaven maar uit andere landen komen. En... slaven moeten geregeld afgeranseld worden. Tja, dat staat ook allemaal in de bijbel. En dan heb ik het maar over één boek : Leviticus.
Volgens het boek Genesis is de vrouw een hulpje van de eerste mens, de man. Berg je voor degenen die dat geloven. Al dit soort teksten had men beter achterwege kunnen laten. Het was toen net als nu met al die rare bloggers (hoera!) en vloggers. Het volgen van de 10 geboden vormen al een goede leidraad, om mijn leven te leiden. Die basis kom ik ook in andere geloven tegen. De praktijk verloopt (helaas) via mensen die zich kerkleiders noemen. En met hen is veel mis, niet met het geloof. Om te geloven heb ik geen kerk nodig. Zonder kerk kan ik mijn interesse in het fenomeen geloof meer ruimte geven. Maar goed, dat is dan mijn idee.

Sportweekend

Het is niet trainer Buijs (Groningen) geworden en ook niet Van der Gaag (NAC). Trainer Cocu is als eerste de (Turkse) laan uit gestuurd. Het was te verwachten, want ook Cocu is geen echte coach. Bij PSV was hij volgens mij een trekpop van o.a. Guus Hiddink. Net zoals Van Bommel dat is van zijn schoonvader Bert van Marwijk. Maar misschien maakt Van Bommel zich de voetballessen wel eigen.
Max Verstappen heeft weer een F1 race gewonnen. Knap hoor, tussen het Mercedes en Ferrari geweld! Net zo knap als de 3e plaats die Michael van der Mark in de eindstand van de Superbikes wist te behalen op zijn Pata Yamaha. Mocht je geïnteresseerd zijn in het snelle werk : vanmiddag zag ik een witte Audi leswagen van rijschool M hier door het dorp racen. Over antireclame gesproken.
Ajax - Feijenoord. "Dat de beste mag winnen"zei ik als neutrale kijker. "Ik mag hopen van niet", zei de Feijenoord-supporter. Helaas, ondanks de grove overtredingen van Feijenoordzijde, verloren de Rotterdammers. Al eerder had Toornstra eenzelfde overtreding begaan als later St Juste. Maar Toornstra kreeg slechts geel, terwijl St. Juste rood kreeg. Het werd mede 3-0 voor de Amsterdammers, omdat Van Bronckhorst toch weer de zwak keepende Bijlow in het doel zetten en niet Kenneth Vermeer.

An apple a day?

De minister zegt droog, dat de overheid geen ziekenhuizen redt. Wel banken en multinationals. De minister vergeet blijkbaar dat het de overheid was, die rond 2006 besloot de gezondheidszorg te privatiseren. Dat besluit was de dolksteek voor goede en betaalbare zorg. De zorg werd omgezet in een verdienmodel. Aan zieken moest verdiend worden. Omzet en winst maken. Het faillissement is zodoende geen verrassing, al beweert de minister van wel. Hij geeft aan hoe kortzichtig het regeringsbeleid was en is.
Er zijn mensen die na bekendmaking van het faillissement simpel stellen : moet je maar gezonder gaan leven. Alsof dat nare ziektes en ongevallen doet voorkomen. Er zijn veel patiënten, die hun ziekte niet over zichzelf hebben afgeroepen.

in de verdrukking

In Engeland roept men vrolijk : An apple a day keeps the doctor away! Maar ja, die appels zijn er niet meer. Zelfs biologische appels zijn niet biologisch. Om maar te zwijgen over hen die een appelallergie hebben. Hoewel, ik heb ook Santana's geplukt. Die mogen mensen met een lichte vorm van appelallergie wel zonder angst en met schil eten.

Afspraken

Gedurende mijn loopbaan heb ik een paar keer mensen ontmoet, die beweerden zich niet aan afspraken te kunnen houden. Ik geloofde hen niet, want op mijn vraag of ze dagelijks te laat of te vroeg op het werk verschenen, was het antwoord 'neen'. Ze vergaten ook nooit op tijd te pauzeren en naar huis te gaan. Ze waren ook altijd op vergaderingen aanwezig, omdat ze anders gekort werden op hun vergoeding. Kortom, inconsequent gedrag afgedekt met een rotsmoes.
Ook in mijn privé-omgeving kom ik mensen tegen, die beweren zich niet aan afspraken te kunnen houden. Toch hebben ze een baan, die volgens mij barst van de afspraken, zoals werkroosters, arbeidsvoorwaarden enzovoort. Laten we wel zijn : het hele leven is één grote afspraak. In het algemeen gaan mensen die beweren problemen te hebben met afspraken erg selectief te werk. Vaak is het net hoe het hen uitkomt. Dat ze op dat punt niet zo intelligent zijn blijkt uit het feit dat ze denken anderen daarmee voor de gek te houden.

Erfelijk belast

Vanwege mijn paniekaanvallen heeft het weinig zin mijn bloeddruk te laten opmeten door een doktersassistente, huisarts of specialist. De omgeving bezorgt mij namelijk van die aanvallen. Ook wanneer ik daar langer verblijf. Eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet waarom dat zo is. Ik ga niet met een benauwd gevoel naar de dokter, tandarts of het ziekenhuis. Ook niet naar een bouw- of supermarkt. Die aanvallen slaan plotsklaps toe. Ook elders, zelfs fluitend op de fiets door de bossen. Maar ook thuis als ik op de bank zit te puzzelen.
In gewone omstandigheden is mijn bloeddruk in orde. Mooi zelfs, zoals mij de laatste keer gezegd werd. Ik denk dat het ook te maken heeft met mijn vaardigheid zaken van me af te kunnen laten glijden. Soms noemt men mij daarom onverschillig en/of afstandelijk. Al was het maar omdat ik denk : 'dat is jouw/jullie probleem, niet het mijne.'
Een te hoge bloeddruk is een sluipmoordenaar, dus is het goed om die geregeld te (laten) controleren.
Een te hoge bloeddruk kan een erfelijk iets zijn. Het komt voor dat het in de familie zit. Bij mijn weten zit het niet in onze familie, al had mijn moeder op latere leeftijd wel een hoge bloeddruk.
Er zijn ook mensen die hun te hoge bloeddruk ervaren door hun familie. Dat lijkt mij vervelender. Gelukkig is aan beide zaken iets te doen.
Nu de zorg alsmaar afneemt, is het zaak alles van je af te laten glijden. Van de lp Pass the chicken and listen : Lay it down, brother!

Ziekenhuizen failliet

Ach, ik zat erop te wachten. In het verdienmodel dat Zorg heet is alles mogelijk. Ooit stond zorg voor zorg, na het commercialiseren ervan staat zorg voor geld. En dan vooral winst maken. En dat alles is te wijten aan nota bene zich christelijk en democratisch noemde politieke partijen (CDA, VVD, D66), die ruim 10 jaar geleden het Ziekenfonds opdoekten. De regering vindt het tegemoetkomen aan multinationals met miljarden belangrijker dan onze zorg. Het regeringsbeleid en het faillissement geeft aan hoe ver de politiek (inclusief de quasi socialisten) van de mensen af staat. Nog even en men gaat collecteren voor een algemeen ziekenfonds. Zoals ik vaker zeg : de bezem moet door de zorg en het verdienmodel moet op de schop. De macht van de farmaceutische industrie en de verzekeringsmaatschappijen moet geminimaliseerd worden. Het zorgmodel moet geheel onder staatstoezicht komen.
Het is onzinnig, dat specialisten mede dankzij belastinggelden hun studies kunnen doen en vervolgens ook nog torenhoge salarissen innen. En dat terwijl het feitelijk verzorgend personeel het met een laag loon moet doen. En dat alles ten koste van de patiënt. Om dit te kunnen veranderen zal als eerste de bezem door de politiek moeten. Ja, het gaar goed met de economie.

Herfst - I still miss someone

De herfst heeft ingezet. En dus een liedje over de herfst en de komende donkere dagen.

Moffenmeiden

Nu in Noorwegen de regering haar excuses heeft aangeboden vanwege de behandeling van de zogenaamde moffenmeiden, doet de vraag zich ook hier voor. Moet onze regering ook haar excuses aanbieden vanwege de manier waarop moffen-meiden na het einde van WO2 behandeld zijn?

Stel zo'n moffenmeid heeft verkering met een Duitse soldaat die eerder een dierbare van je opgebracht heeft? "Auf machen!", klonk het.
Was er wel sprake van liefde of was de relatie puur vanwege lijfsbehoud?
 Van een voormalig verzetsstrijder begreep ik, dat in die oorlogstijd en erna emoties een veel grotere rol speelden dan het recht. Veel Nederlandse mensen zijn standrechtelijk geëxecuteerd door het verzet. Vaak op grond van iets horen zeggen over verraad, zwarte handel, afpersing enz. Maar ook gewoon vanwege persoonlijke kwesties. Dat deze meiden met naam en toenaam genoemd zijn, lijkt mij geen probleem. Maar al die andere, mensonterende zaken?
Vergeet niet dat het gros van de Duitse oorlogsmisdadigers na de oorlog gewoon weer hun leventje opgepakt hebben. Dat mocht toen van de overwinnaars. Die nazi beesten zijn nooit veroordeeld. West Duitsland liet hen ongemoeid. En dan de vele Joodse nakomelingen die nog steeds strijden om have en goed dat hen ontstolen is door Nederlanders, inclusief de overheid, terug te krijgen.
Men is tegenwoordig zo druk in het verleden aan het graven. Wat is de zin ervan? De geschiedenis moet in dat tijdvak blijven en niet naar het heden overgehaald worden. Gaat straks men terug tot Eva? Die heeft de boel voor de hele wereld verpest. Een demonstratie tegen het dragen van haar naam. Met bijbehorende excuses uiteraard van de directeur van Artis of een andere slangenliefhebber. Eva moet nog maar even volhouden, want de kerken zijn bijna leeg.

Zieke selfies

Vanmorgen waren we in het ziekenhuis. Nee, niet in het MC van Lelystad (foto). Daar is na de vorige overname weer veel geld uit weg gezogen en men is weer terug bij af. Gelukkig hebben wij al eerder gekozen voor een ander ziekenhuis. Het verschil in zorgverlening tussen beide is tamelijk groot. Het begint ermee, dat de specialisten hier luisteren en vragen stellen. Ja zeker, vreemd hoor. Heel anders dan de arrogantie die we in Lelystad tegenkwamen : "Wat zegt u, u heeft pijn? Neen, dat kan niet." Of gewoon helemaal niet antwoorden op vragen, alsof je een auto bent die gerepareerd gaat worden. Ja, de zorg werd in Lelystad heel duur betaald. Nee, dan liever dit ziekenhuis.
Zittend in de wachtkamer las ik op een groot scherm waarop allerlei voorlichting gegeven werd, enige regelgeving met betrekking tot het maken van selfies. Ik dacht gelijk : "Selfies??!!"
Ja hoor, ook in spreek- en behandelkamers worden selfies gemaakt. Het zal mij niets verbazen indien ook tijdens ingrepen selfies gemaakt worden. Men is immers telkens weer op zoek naar iets om ieders aandacht te trekken? Zijn er al selfies waarop iemand met een gekke bek samen met een specialist op foto staat met de tekst : hij gaat mijn been amputeren? Het zou zo maar kunnen. Het is zo'n rare wereld geworden.
Het lijkt me een goed idee om veel geld te vragen voor het maken van selfies in een zorgomgeving. Met dat geld kunnen wellicht patiënten beter geholpen worden.

Energiebewust?

Toen we ons eerste huis kochten, eind jaren 70, zijn we direct een energiebewuste aanpak gestart. In onze appartementen hadden we daar weinig grip op, vanwege de centraal gestookte ketels zonder meters op de radiatoren. Er kwam isolatie, dubbelglas en zelfs een open haard.
Energiebewust ging en gaat nog steeds bij ons om geld. Klaar uit. Nu hoor ik dat men dat liever betrekt op het milieu. Helaas, geld spreekt mensen (waaronder wij) meer aan dan het milieu. Nog niet zo lang geleden sprak men over het feit, dat mensen die wilden stoppen met roken en daarvoor geld kregen eerder stopten dan de rest. Dus ook daar niet het milieu of zelfs de eigen gezondheid, maar geld. Een bericht, dat geen lichaamsbeweging erger is dan roken, zal daarom met plezier door menige roker ontvangen zijn.
Dat 50 plussers beter omgaan met energie is logisch. Daar zijn we mee opgevoed. Zelfs met drinkwater moesten we zuinig omgaan. Eigenlijk met alles. Maar ja, mensen doen zoveel rare dingen. Al dat plastic was ooit bedoeld om o.a. ontbossing tegen te gaan. Je weet wel, ons milieu. Het probleem heeft zich verplaatst naar o.a. de zee. En dat is met menig mensen-idee het geval : problemen verplaatsen, niet oplossen. Maar ach, ook dan gaat het enkel om geld.

Een kook-planning

In een klein huishouden zoals bij ons twee, koken we niet elke dag. Soms is het een kwestie van opwarmen en dan bij voorkeur niet in een magnetron.
De ene dag eten we gekookte aardappelen met sperziebonen en twee dagen later gebakken aardappels met sperziebonen. De eerste dag hebben we dan een dubbele hoeveelheid aan aardappels en groente genomen. De dag er tussen eten we bij voorbeeld een stamppotje of een pasta. Ook weer voor 2 dagen gemaakt. Zo eten we dus om en om. Niet altijd hoor, maar wanneer het zo uitkomt vanwege onze planning. Het scheelt weer aan extra werk na een dag vol inspanning.
Er zijn ook periodes dat we elke dag koken. We eten wel altijd hetzelfde : LEKKER!

Beste Fan-tilator

Zeg, hoe is het met je? Het is al een tijdje stil en daar krijg ik een wat unheimisch gefühl bij. Het is al vaker wat stil geweest, maar toen was er geen sprake van een vooraankondiging van meer verhaaltjes en ook geen raar gevoel. Dus vandaar mijn bezorgdheid. Ik hoop dat je gewoon met vakantie bent, naar een tropische omgeving of van andere, veel leukere dingen geniet dan achter een pc zitten schrijven.
In elk geval de groeten uit een herfstachtig Dronten van een suffe blogger. Houd je haaks.

Buiten aan de slag

Gisterochtend ben ik lekker buiten aan de slag gegaan. Ik mag wel zeggen, dat het op die mooie, lichte fiets van mij toch wel flink stampen was. Wat een wind! Gelukkig bleef het droog.
Ik heb flink wat werk verzet vanwege achterstallig onderhoud. Het is zo jammer als de verpaupering toeslaat in een verder mooie omgeving. Helaas had de vorige klusser weinig tot geen zin en deed nauwelijks iets. Iets wat buiten beeld gebeurde.
Ik ben nog niet klaar hoor met mijn overigens vrijwilligerswerk. Er moet nog heel wat gebeuren. Maar dit keer heb ik er een goed gevoel bij, want ik weet dat ik dit keer hulp verleen aan iemand die hard werkt en mijn hulp waardeert.
Als ik het goed ingeschat heb, ben ik voorlopig nog onder de pannen. Ik ga bomen zagen en rooien, onkruid wieden en veel onderhoud plegen, waaronder schilderwerk. Dat laatste kan uiteraard enkel zolang het droog blijft.
Over pannen gesproken, vanmorgen kwam ik twee frituurpannen tegen. Zegt de een tegen de ander : "Ben jij ook zo vet vies?" Ja dus. Ik hou wel van een schoonmaak-uitdaging, maar helaas was een van de pannen ver heen. Wat een smeerpoets! De ander valt nog te redden. Maar daar zit dan wel veel poetswerk aan.

Net m'n vader

Tijdens mijn dagelijkse bezigheden en gesnurk, denk ik soms aan mijn vader. Ik zie hem nog dagelijks zitten puzzelen. Met een dik puzzelwoordenboek, waarin hij bankbiljetten bewaarde om ze mooi glad te houden. Dat deed ie vanwege zijn vakanties naar Indonesië. Daar stelde men die gladde briefjes erg op prijs. Al weet ik niet hoeveel roepia's ze extra opleverden. Puzzelen doe ik ook steeds meer. Zonder woordenboek en dus ook zonder bankbiljetten. Voor een fatsoenlijk woordenboek heb je namelijk bankbiljetten nodig.
Mijn vader begon na zijn pensionering ook aan liefdadigheid te doen. Hij verzamelde postzegels (we moesten vaak helpen ze uit enveloppen te knippen) en van de opbrengst kocht ie spullen voor bejaardentehuizen. Zelf krijg ik ook nog meer de drang hulp te verlenen. Ik probeer daarbij zo creatief mogelijk te werk te gaan. Dus met een zeer lage financiële investering een zo hoog mogelijk rendement zien te behalen. In wezen een voortzetting van mijn dagelijkse werkwijze.
Er wordt veel gratis of voor een appel en een ei aangeboden. In onze wegwerpmaatschappij valt nog veel te halen. Gratis, maar niet voor niks. Haha!

Via een omweg

Binnen het kader van mijn hulpprogramma, kreeg ik met gemengde gevoelens een bevestiging van ontvangst van wat hulpgoederen. Wat bleek? De rollator kwam net niet en toch wel weer wel op tijd. De oude vrouw was gevallen (was zonder rollator waarschijnlijk niet gebeurd) en kan nu moeizaam lopen (wat met de rollator aanzienlijk gemakkelijker kan).
Omdat de hulpbehoevenden per se geen geld willen ontvangen, heb ik besloten het over een andere boeg te gooien. Misschien is het sturen van bepaalde goederen waar vraag naar is een goede oplossing. De ontvangers kunnen die goederen zelf gebruiken en anders daar verkopen. Via verkoop ontvangen ze toch geld. Het wordt dus een soort van export - import hulp. De goederen hebben geen loods of andere grote opslag nodig.
In een eerder geval (iemand wilde gebruikte meubels importeren en verkopen) waren de (aanloop)kosten erg hoog. Vooral op het gebied van transport (bestelwagen, brandstof etc.) en de opslag (huur).
Kleding kunnen ze in huis opslaan en vanuit huis verkopen. Het lijkt me een handig concept, waarbij de verkopers zelf kunnen bepalen wanneer hun 'winkel' open is. Hun gewone werk hoeft er niet onder te lijden.
Om die reden verzamel ik zoveel als mogelijk gratis spullen, zodat enkel de verzendkosten voor mijn rekening komen. Een pakket (80x30x60cm) mag per zending maximaal 30 kilo wegen. Kleding weegt relatief weinig. Pakketten worden door een en dezelfde transporteur van deur tot deur vervoerd. De pakketten zijn standaard verzekerd en de kans op verlies is minimaal.

Saoedi-Arabië

Wat een smerige streek zeg met de kritische journalist Khashoggi! En dan het ontkennen door de koning en zijn trawanten. Hij bood zelfs zijn excuses aan. Ik geloof niets van zijn onschuld. 't Was gewoon een geplande moord. Aan de andere kant vond ik het gedrag van de journalist wat dom. Wie anders dan hij had beter moeten weten.
Opvallend voor mij was, dat mevrouw Merkel nu opeens dat moorddadige olieland een wapenembargo oplegt. Nou, nou, vanwege één dode? Hoeveel mensen zijn er in Jemen al omgekomen door Duits wapentuig, mevrouw Merkel? Wat een hypocriete vrouw.
Trump kan nu wel zijn mond open trekken, want Amerika heeft zijn les geleerd. Het land produceert zelf meer olie en is zodoende minder afhankelijk van de Arabieren.
Ik weet zeker dat Saoedi Arabië het geen enkel probleem zal vinden om anderen (tegenstanders van het bewind) als 'schuldigen' aan te wijzen en hen te straffen. Om op die manier tegemoet te komen aan de kritiek.  Zo gaat dat daar. En de Westerse wereld slaapt weer verder en levert weer wapens om onschuldige burgers te vermoorden. Mevrouw Merkel heeft al aardig wat bloed aan haar handen.

Stokstaartjes

Zoals voorheen tijdens mijn loopbaan, gebeurt het ook in het dagelijks leven. Zodra mensen vertrekken, komen de verhalen los.
Afgelopen weekend heeft hier in de buurt een verhuizing plaatsgevonden. En ja hoor, gisteren kwamen de verhalen los. Men beschreef een aantal van de verhuizers als een zeer apart groepje roddelaars, dat tijdens hun drinkpartijen de buurt over de lallende tong liet gaan. Een van hen  ging verhuizen en de rest van het groepje aangevuld met wat gelijk gestemden hielp daarbij.
Volgens een bewoner haalt de buurt opgelucht adem : "Zo, dat is dan één, nu die anderen nog." Het groepje werd met argusogen gevolgd en gemeden. Ach, zo hoor je nog eens wat. Het gebeuren doet me denken aan die leuke beestjes, de stokstaartjes. Een aantal van hen houdt de wacht, terwijl de rest zich verscholen heeft. Als het sein op veilig gaat, komen ze nieuwsgierig weer uit hun schuilplaatsen om weer te kunnen genieten van hun omgeving.

De eer aan mezelf

Soms komen bepaalde gedachten bij me opzetten. Meestal naar aanleiding van een gebeurtenis. Zo werd bij mij onlangs deze gedachte opgeroepen :
Als ik kom te overlijden, zou ik het op prijs stellen dat iedereen (familie / vrienden) een rouwkaartje krijgt. De geadresseerden mogen dan zelf bepalen of ze, om wat voor reden dan ook, wel of niet op mijn crematie aanwezig willen zijn. Het lijkt me een fatsoenlijke manier van doen.
Op voorhand mensen niet uitnodigen / op de hoogte stellen, zeker als het om directe familieleden gaat, vind ik dus kinderachtig en vooral onfatsoenlijk. Dus iedereen een kaartje. Ahum, misschien een wat vreemde start voor een nieuwe week.

Airmiles flop

Voor 1 november a.s. heb ik de gelegenheid om mijn airmiles te gebruiken. Volgzaam als ik ben, besloot ik vanmorgen mijn Airmiles-kaart te legen.
Na ingelogd te zijn op de site Airmiliesshop, begon de ellende. De website is zo traag als dikke stront in de winter. Waarschijnlijk een product uit begin jaren 80 of zo. Na elke enter kon ik drie koppen thee drinken. Ergerlijk, ware het niet dat ik tussentijds ook nog de was kon doen.
Vooraf heb ik keurig berekend, hoeveel ik aan punten zou kunnen besteden. Uiteraard na aftrek van de verzendkosten. Mijn bestelling was totaal (inclusief verzendpunten) ruim 500 punten beneden het maximaal toegestane aantal. Wat denk je? Mijn bestelling werd niet geaccepteerd, omdat ik onvoldoende saldo zou hebben! Na het een aantal keren geprobeerd te hebben met dito resultaten, besloot ik als laatste het goedkoopste artikel uit het armtierig assortiment te bestellen. Maar zelfs met een flink saldo-overschot van 1.500 punten werd mijn bestelling geweigerd. Inmiddels waren er een paar uren verstreken. Wat een k*twebsite!

Wim Kok is dood

Naar aanleiding van het overlijden kopt een krant met het bericht, dat de ex premier er voor alle Nederlanders was. Nou, voor mij dus niet. Net als Joop den Uijl. Met die twee PvdA figuren had ik helemaal niets. Zij hebben in mijn ogen weinig positiefs gebracht. Doe mij maar Barend Biesheuvel. Kok is dood, dus dat kwartje zal met hem begraven of gecremeerd worden. Dat was een hufterstreek van de zich socialist noemende Kok. En dan was er nog de genocide in Srebrenica. Ik genoot wel extra van zijn bezoek aan Amerika. Hij stelde zich toen aan de toenmalige president voor als 'Kok'. Een eikel dus. Een moment van (onbedoelde) oprechtheid.
Als vakbondsman was ie in mijn ogen beter bezig. Maar dat sociale liet meneer subiet vallen toen hij premier werd. Jammer, maar wel conform mijn verwachting. Kok was dus typisch PvdA-links.

Geldzorgen

Over het algemeen genomen, heb ik weinig geldzorgen gekend. In tijden dat de geldkraan een paar slagen dicht gedraaid werd, was ik zo nuchter om luxe zaken te schrappen. Daarmee had ik geen moeite. Ik herinner me nog dat ik voor het kopen van onze eerste woning mezelf had voorgenomen, liever 's avonds een baan er bij te nemen dan geld te gaan lenen als het financieel wat tegen zou zitten.

Gelukkig ben ik ook geen materialist. Ik kon gemakkelijk afstand doen van luxe dingen en zelfs mijn motorfiets. Het financieel overzicht dat ik elk halfjaar opstelde / aanpas, is daarvoor een handig hulpmiddel.
We hebben een korte periode op het randje gelopen. Dat was ook wel weer leerzaam en goed voor de zelfdiscipline. Ik voelde me toen verbonden met de 3 miljoen mensen die rond (en dus ook onder) de armoedegrens leefden. Na betaling van de vaste lasten (hypotheek, water en energie), was het heel slim en voorzichtig geld uitgeven aan boodschappen om de maand rond te komen. Als kind heb ik mijn moeder dat ook zien doen. Ik ben ook niet iemand die gemakkelijk geld leent of zijn hand ophoud.
 Ik kijk ervan op als ik hoor, dat mensen geld lenen om met vakantie te gaan. Naar zeggen maakt 45% (!) van de mensen zich daar zorgen over. Volgens mij louter bedoeld om indruk te maken op hun omgeving. Ze willen meedoen, maar hebben het geld niet. Nou, dan maar geen vakantie. Dagelijks een stuk fietsen met een broodtrommeltje, een appel en een kan koffie in de tas kan toch ook?
Helaas maakt ruim 65% van de mensen met geldzorgen zich druk over het kunnen betalen van de zorgkosten en de boodschappen. Dat is pas echt erg triest.
Mensen met geldzorgen krijgen vaak een kort lontje, slapen slecht, kunnen zich minder goed concentreren en hun sociale wereld wordt kleiner.

Elektrisch gereedschap

Dat gereedschap kan erg handig zijn. Ik herinner me nog hoe mijn vader in de jaren 50 iets aan de muur van ons huis ophing. Met een kleine ronde beitel en een hamer maakte hij een rond gaatje in de muur. Dat was een stukje monnikenwerk. Al draaiend aan de beitel sloeg hij er met een hamer op. Zie daar de klopboor-vader. Toen het gat diep genoeg was, vulde hij het met een wat dikkig papje. Dat 'plugje' werd apart op een schoteltje gemaakt. Het was een wat ruwe, grove vezelachtige poeder (kan het ook wat fijn gesnipperd krantenpapier geweest zijn?), dat met wat water gemend werd tot een papje. Het boorgat werd met dat papje gevuld. Zie daar de vloeibare plug.
Pas na een lange droogtijd kon de schroef erin gedraaid worden.
Vanmiddag ben ik weer aan het boren geweest. Ik moest 4 keer een 16 mm gat boren in metaal. Dat zou voor mijn pa met zijn handboor (met bovenin een ruimte voor de boortjes) een levenswerk geweest zijn. Ik heb namelijk 4 beugeltjes gemaakt, waarin de nieuwe remslangen voor de Ducato gemonteerd gaan worden. De huidige zijn aan vervanging toe. Met de machine en een 16 mm metaalboor was de klus zo geklaard. Boren en wat vijlen met een rattenstaart. Zonder ongelukken. Ik kan me overigens geen ongeluk herinneren met elektrisch gereedschap.
Mijn vader heeft een keer bijna een deel van zijn hand afgezaagd. In die tijd (jaren 60) beschikte hij over een B&D boormachine met allerlei hulpstukken. Zo had hij ook een metalen, doch zeer gammel zaagtafeltje met een cirkelzaag, ook van B&D. Tijdens het zagen ging het faliekant mis. Een combinatie van een gammel geheel en een onwillig stuk hout. Hij heeft wel verzuimd een miljoenen claim in te dienen bij dat bedrijf.
Na dat ongeluk kreeg ik van hem die B&D zaagtafel met zaagblad.

Terwijl ik dacht dat ie mij wel aardig vond. Hij zal vast aan zijn eigen onkunde vergeleken hebben met mijn 'deskundigheid'. Mijn pa was niet zo'n klusser. Ik heb dat onding subiet weg geknikkerd. Gewoon bij het vuil, want op de vuilstort werd het gescheiden.
Ik heb hier in ons schuurtje een speciale wandcontactdoos. De doos heeft een schakelaar, die ervoor zorgt dat ik de spanning op de contactdoos aan of uit kan zetten. De schakelaar zet ik pas aan (rood) als ik bijvoorbeeld ga boren, slijpen of zagen. Als ik klaar ben, of tussentijds, gaat de knop om. Het opgerolde snoer met stekker is van een spatwaterdichte contactdoos aan de buitenkant van de muur. En ja, alles is geaard. Veiligheid voor alles.

De regie houden

Als projectmanager vond ik het erg belangrijk de regie over mijn project te behouden. Veranderingen maken sommige betrokkenen, ondanks (of vanwege?) nauwe betrokkenheid erg opstandig. Menig maal heeft men geprobeerd de regie van mij over te nemen. Op slinkse wijze. Achter de schermen werden medewerkers en/of tegenstanders van veranderingstrajecten opgejut en ingefluisterd. Zonder succes, want ik had een dikke huid, brede rug en streed met open vizier.
Slechts één keer heeft een van mijn opdrachtgevers ingegrepen. Ik was toen telefonisch bedreigd. In de Stuurgroepvergadering werd ik door de directeur verwelkomd met de woorden : "Hé Willem, leef je nog?" Haha! Ja, ja, we lachten erom. Hij had het nieuws al gehoord en was even op pad gegaan, om de dader aan te spreken. Ach, allemaal emoties. Bedoeld om mij van mijn a propos te brengen. Met die denkwijze ging ik met dat soort situaties om.
Niet alleen op werk, ook privé houd ik de regie graag in eigen hand. Ik voel me erg ongemakkelijk wanneer anderen gaan bepalen wat ik moet doen of laten. Ik ben toch zeker geen trekpop of doorgeefluik? Ik ben mondig genoeg en niet hulp behoevend.
Zaak was en is voor mij nog altijd anderen voor te willen blijven, door pro-actief bezig te zijn en zeker niet reactief en/of correctief. Als ik het laatste zou doen, heb ik niet meer de regie in handen en hol ik achter de feiten aan.

Uit het oog

Er wordt wat afgeknoeid. Ook in de bouw. Afgelopen dagen hoorde ik over het overtreden van veiligheidsregels in de bouwwereld. Nou, dat ligt echt niet alleen aan de bazen. Er zijn ook veel werknemers die de regels aan hun werkschoen lappen. Ik heb al een paar keer mensen zonnepanelen zien monteren op de dak, zonder een veiligheidstuig of andere maatregelen. Onlangs ging iemand even een paar kozijnen plaatsen. De stenen openingen werden pardoes met een steenzaag aangevallen. Het huis was een grote stofwolk. Over fijnstof gesproken.
Wat ik overigens ook nog steeds zie, is ander knoeiwerk. Wat te denken van waterleidingen die koud in het beton gegoten zijn. Zonder mantel. Of leidingen in de kruipruimte die niet gebeugeld zijn. Ze zijn door de jaren heen gaan hangen. Voor een waterleiding niet erg, maar voor een afvoer wel. Ook de elektrische bedrading. Oké, er is een pleisterlaag overheen gestreken, dus so what? Net geen pvc buis genoeg, dus dan maar een stuk zonder. Who cares? Gewoon kaal installatiedraad is zichtbaar. Het koper is op, dan maar een stukje cv leiding erop. Het zal wel op een vrijdag geweest zijn. Of gewoon volgens de bedrijfscultuur? Ja, er zijn helaas ook bedrijven, die standaard knoeiwerk opleveren.
Vooral in vanwege verbouwingsperikelen gestripte woningen, wordt het knoeiwerk goed zichtbaar.

Criminele asielzoekers

In een regionaal blad las ik een paar artikelen over criminele asielzoekers uit het AZC in Dronten.

Een politieagent vertelt : ,,Begin dit jaar zagen we een kentering in de ontwikkeling van winkeldiefstallen. Het zijn er méér. De verdachten verblijven op het azc in Dronten. Ze komen uit Marokko, Algerije, Tunesië, Moldavië en Albanië. Veilige landen, volgens het ministerie. Het zijn geen echte asielzoekers, maar ze verblijven wel op het azc en kunnen er door de procedure lang zijn. Ze zien Nederland als een walhalla met winkels en fietsen en gaan stelen.
Vooral eind september 2018 had de politie te maken met 'drukte'. In een week tijd kwamen twaalf aangiften binnen van winkel- of fietsendiefstal door asielzoekers. In een weekend zaten tien verdachten in de cellen van het politiebureau. ,,Er waren nauwelijks agenten over om op straat te laten lopen", aldus de burgemeester.
Een raadslid wilde weten of de burgemeester bekend is met de misdrijven die worden gepleegd door bewoners van het asielzoekerscentrum in Dronten en de overlast die dat veroorzaakt. Een gemeenteraadslid vond dat de politiek zich openlijker moet uitspreken over dit thema dat leeft onder de bevolking. "Als wij er niks over zeggen, dan is dat minachting van de burger", aldus het raadslid.
Volgens de politie betreft het een specifieke groep asielzoekers, die uit veilige landen komen en weten dat hun aanvraag wordt afgewezen. ,,Een kleine groep rondreizende criminelen die gebruikmaken van de faciliteiten voor vluchtelingen. Zij vertonen gedrag waar we ongelooflijk veel last van hebben", aldus de burgemeester, "het is een landelijk probleem."
Het verslag geeft aan hoe schrijnend het asielbeleid in ons land is. Dit soort mensen moet via een lik op stuk beleid subiet uitgezet worden. De toegangscontrole bij de grenzen van ons land heeft zonder meer bestaansrecht. Niet via een EU grenswacht, maar onder eigen regie.

Terug naar Ambon

Een bekend nummer uit de jaren 50. Later hoorde ik een leuke vertolking van de voormalige voetballer Simon Tahamata. Ambon, waar mijn oma geboren is. 

Toch een omvormer

Louter bedoeld om onderweg de koelkast draaiend te houden, heb ik toch maar een omvormer op de kop getikt. Hij kan 300 watt aan met een piek van 600 watt. Dat lijkt mij ruim voldoende voor een koelkast die 'maar' 75 watt trekt. Ik gok er maar op, dat wanneer de kast aanslaat, de omvormer de 'klap' kan verwerken.
De bedoeling is de omvormer zo dicht mogelijk bij de accu te monteren. Dat doe ik om hele dikke kabels te voorkomen. Ik heb liever een gewone 230 Volt kabel van onder de motorkap naar binnen, dan een dikke 12 volt in dit geval.
Het enige punt is dat de omvormer dus onder de motorkap komt te zitten. Maar dat vind ik geen bezwaar.
De trekhaak van onze Renault Nevada was voorzien van een stekkerdoos met constant 12V stroom erop. Dat was toen voor de koelkast in de caravan. Later, met de Hyundai, was dat ook zo. Dachten we. Maar

stekker kaput!

tijdens een pechgeval in Duitsland bleek, dat de Hyundai doos geen constant 12 volt stroom had! Dat was dus een verkooppraatje, want we hadden daar expliciet naar gevraagd. Ik heb al die tijd bij elke stop nb even de stekker eruit gehaald, om te voorkomen dat de accu leeg getrokken zou worden. Op een leuke dag vergat ik de stekker weer in de doos te drukken. Met gevolg dat ie is gaan slepen over de grond. Tijdens de reparatie door een zeer sympathieke Duitser, kwam aan het licht, dat er geen constant 12 Volt stroom in de doos aanwezig was. Haha! Dus al die jaren stekker eruit, stekker erin waren zinloos. Trouwens, nooit iets gemerkt aan de koelkast.
Maar goed, op de omvormer zit een schakelaartje, waarmee ik hem kan in- en uitschakelen.
Ik ben van plan het metalen plateau waar de accu op staat te verbouwen, zodat ik de omvormer daarop kan vastzetten. Vraagje : zal het daar niet te warm worden?

Bier voor 50 cent

In boekenstad Deventer wil een aantal cafés op de dinsdagavond bier verkopen á 50 cent per glas.  Ik ken notoire te-veel-bierdrinkers, die ondanks hun maatschappelijke status (gehuwd met kinderen) en plein publique aangeschoten rondzwalken. Die ouders zijn helaas ook op de verjaardagsfeestjes van hun kids aangeschoten of dronken. Nog niet zo lang geleden zag ik zo'n triest zichzelf goede moeder noemend geval met een flinke kater op de bank liggen. Een paar dagen eerder zag ik haar met een winkelwagen met vijf kratten bier lopen. Ze keek alsof ze een miljoen in de loterij gewonnen had. Je zou maar zo'n moeder hebben of als non alcohol mens ermee getrouwd zijn. Brrr!
De prijs van het bier maakt niet veel uit. Het gaat om zelfdiscipline en (zelf)respect.

Discriminatie!

Vanmorgen zag ik in het nieuws twee boeventronies. Broers, die gezocht worden vanwege een liquidatie. Ze waren ontdaan van hun privacyrechten, dus hadden geen zwarte balken voor de ogen. Ze zijn overigens beiden getint of zo je wilt bruin van kleur. Bij het zien van de foto vroeg ik me af, waarom heel vaak enkel bruine of getinte criminelen in beeld komen. Of oost Europeanen. Hoe staat het met de blanken? Wanneer komen die aan bod? Het zal wel weer te maken hebben met positieve discriminatie.
Neemt niet weg, dat ik zo een vertekend beeld van de misdaad krijg. In de gevangenissen moet men de boel ook eens gaan witwassen. De getinte bevolking daar is toch geen afspiegeling van onze maatschappij? Ik mis ook ministers, zakenlui, politici, autofabrikanten en -verkopers en  VVD politici (stelen van het volk).  Het wordt echt tijd dat men een eind maakt aan discriminatie in dit land.  O ja, Indo's worden ook gediscrimineerd. Maar dan op een ander gebied. Maar dat schijnt wettelijk geregeld te zijn of zo.
Tot slot : wanneer wordt het studentencorps Vindicat atque polit tot criminele organisatie verklaard en verboden? Toch niet als er pas doden vallen?

RTL Late night

Het programma is er na de komst van Twan Huys niet beter op geworden. Eerder nog slechter. Voordat ik het programma kan wegzappen zie ik in de aankondiging weer de bekende kliek om de tafel en ja hoor, ook weer slachtoffers. Dat Twan een onbetrouwbaar persoon is, heeft ie duidelijk laten blijken toen hij mevrouw Jenny Douwes had uitgenodigd. Uiteraard gaf meneer dat eerst niet toe, totdat advocaten zich ermee gingen bemoeien. Respectloos gedrag van slappe zak Twan Huys.

Hanway aftermath

De nieuwe, jonge eigenaar van de Hanway is niet alleen erg tevreden met de bromfiets, hij is zo enthousiast dat hij mij onlangs dit bericht stuurde :

Beste Willem, 

Het is druk op het moment en ik had al veel eerder iets van me willen laten horen. Het wordt herfst en dat feit is me vandaag heel erg goed en hard duidelijk gemaakt. Het deed me aan je denken dus hierbij een mailtje. 
De Hanway rijdt perfect. Inmiddels zit hij op +/- 1800 km en heb ik nog maar 2x (!) hoeven te tanken. Hij gaat met een volle tank zo’n 400 km door. Super! Schakelen en controle heb ik inmiddels door en door onder de knie. Op 1200 km zat er een ratel in de versnellingsbak. Wat bleek, ik had de ketting iets te strak gespannen... “pinnen of contant?”. Daar ging €30 voor mijn eigen stommiteit;-). 
Voor de rest zijn er 0 problemen. Met koud en nat weer heeft hij soms wat moeite met starten en kost dit wat pogingen. Hij heeft me echter nog nooit laten staan. 
Het is een geweldig apparaat en iedereen is er weg van: “wat is dat”? En “rijdt jij motor?” Als je het mij vraagt, heel veel leuker en gaver dan een scooter.
Per toeval kwam ik vorige week ergens achter. Terwijl ik 50 reed zette ik de motor uit met de killswitch, ik startte een halve seconde elektrische en zette de killswitch weer op on. De begrenzing valt volledig uit, cdi en bougie zijn ineens onbegrensd. Contact aan en uit en hij rijdt weer keurig 50 voor oom agent. Trucje herhalen en begrenzing is eraf. Hoe: werkelijk geen idee, het zal een bug zijn in de cdi. Erg vind ik het niet, de brommer gaat nu onbegrensd 80 (!). Het extra beetje meer toeren zorgt ervoor dat ik ineens heel prettig meekom tussen de auto’s (vooral met iemand op de buddy!) en dat volgas wegrijden bij een stoplicht absoluut geen must meer is. 80 ga ik absoluut niet, maar 60 is heel fijn op de 60-weg richting Zandvoort met drukkende auto’s. 

Terug naar vandaag, het begin van de herfst en de harde kanten aan ‘motorrijden’. Vanmiddag reed ik van school terug naar huis. Ik kwam uit een bocht en reed net weer rechtdoor, +/-25 km in het uur, als het niet minder was. Een natte hoop met bladeren had ik verkeerd ingeschat en ging onderuit, als een fietser op sneeuw of ijs. Het ging te snel en ik kon niet voorkomen dat ik met brommer en al tegen de klinkers ging. Gevallen op linkerkant, stuur naar binnen gedraaid. Zucht... en k.u.t.
Direct de brommer omhoog gehaald en de schade bekeken, waar ik het meest bang voor was. De schakelpook was totaal verbogen, wat ik al dacht. Verder was de klap opgevangen door de koppelingshevel, stuur, de footsteps en mijn been. 

Vervolgens ben ik terug gereden naar school, heb de pook van de brommer afgehaald en met wat gereedschap de pook terug gebogen naar zijn normale vorm. Tin bij solderen en hij ziet er uit als nieuw... 

Toen ik na de val opstapte stuurde de brommer heel raar en de balans was er totaal uit. Ik was heel bang voor verwringingen in de voorvork of het wiel, iets waar je absoluut niet op zit te wachten. Alles heb ik gecontroleerd, de vorken waren helemaal ok en lekten niet. Het wiel staat goed in de vork, de remschijf is recht en het balhoofd lijkt in orde. In het wiel zit een minimale verwaarloosbare slag. Schakelen gaat goed, is dus niks stuk gegaan door de klap op de pook. Op wat krassen op handen en knieën, stijfheid en schrik na ben ik helemaal ok. Valt niet meer te zeggen over de net nieuwe spijkerbroek die ik aan had (grrrrrrr😤😤....). 

Waar lag de gekke onbalans aan: de val is voor het grootste deel opgevangen door de pook en het stuur en de linkerkant van het stuur is hierbij een goed stuk naar binnen verbogen.

Al met al heb ik blijkbaar veel geluk gehad (?...). Een kras op de bar-end en hevel, een pook die er iets anders uitziet en een scheef stuur. Meer niet. Schade aan kappen, tank, voorvork, velg, knipperlichten of wat er ook te bedenk valt: 0. 

Het hoort er een beetje bij maar het is niet leuk. De brommer is op deze punten na gelukkig helemaal in orde, en ik gelukkig ook. Indruk heeft het wel gemaakt en de les is geleerd. Binnenkort bestel ik een nieuwe bar, het rijdt voor geen meter met een linkerhand dichterbij je lijf dan je rechterhand. Deze foto zag ik op internet, een soortgelijk iets maken lijkt me heel gaaf als ik dan toch een nieuw stuur moet hebben. Het lagere en rechte stuur in combinatie met bruine handvatten. Ziet hij er weer perfect uit

Al met al, vrienden, familie en ikzelf natuurlijk zijn weg van het apparaat en ik hoop op nog heel veel plezierige kilometers!

Groetjes,

Thomas

Al lezend heb ik erg genoten van zijn enthousiasme. Ja, de Hanway is in zeer goede handen.

Suikerfeest?

Er was iets over ons Pasen en hun Suikerfeest op een school. Het zal wel. Op zich is het niet verkeerd om wat op te steken over andere geloven. Ik heb daarover ook lessen gevolgd. Zonder dat ik een stip op mijn voorhoofd kreeg, een schaaltje zoetigheid geserveerd of een keppeltje op mijn hoofd kreeg. Er werden toen ook geen christelijke feestdagen voor opzij gezet. Vooral dat laatste lijkt me niet correct.
Trouwens, hoe was het ook al weer met al die verjaardagen en lunches op scholen? Al die zoetigheid was en is toch slecht voor de kinderen? Of mogen islamitische kinderen wel zoetigheid trakteren? Suiker is helemaal geen feest, volgens medici en patiënten. Het zal vast een Suikerfeest gaan worden met fruit en groenten. Denk ik.

Een rammeltje

Na de vervanging van zowel de veren als de schokdempers, klonk na verloop van tijd een rammelend geluid. Na wat speurwerk, bleek het geluid van linksachter te komen.  In eerste instantie dacht ik aan een niet geheel goed vastgezette schokdemper. Na het aandraaien van de moeren echter, bleef het geluid waarneembaar.
Ik ben even onder de Lupo gedoken en toen ik aan de linker demper trok hoorden we weer dat geluid. Aha! De rechter hield zich keurig stil. Ik trok maar de voorzichtige conclusie dat het aan de linker schokdemper lag. Er zat speling tussen de buis en de zuigerstang.
Gelukkig had ik de oude Monroes bewaard. In overleg heb ik toen besloten de oude dempers weer te monteren. Helaas had ik de moeren weggegooid. Die van de nieuwe pasten er niet op, vanwege een andere spoed. Sonja heeft toen een demper meegenomen en een paar nieuwe moeren gehaald. Samen hebben we de beide dempers vervangen. En zie : rammel verdwenen! En.... Sonja weet inmiddels hoe ze schokdempers kan vervangen.

In de wachtkamer

Gistermiddag, toen ik achter in de tuin wat bezig was, zag ik een vrouw wat rondkijken. Ze liep wat heen en weer en bleef af en toe stilstaan. Ik dacht dat ze op zoek was naar een bepaald adres. Dus sprak ik haar aan : "Goede middag, bent u verdwaald?" Ze lachte en zei, dat ze wat rondkeek in de buurt. Ze vertelde dat ze ooit in Dronten heeft gewoond, maar nu in een appartement van een verzorgingstehuis woont. Ten zuiden van Utrecht, dicht bij haar dochter in de buurt. Ze is op aanraden van haar dochter verhuisd. Maar nu, anderhalf jaar later, wil ze terug naar Dronten. Ze sprak vrij open over de afgelopen periode. "Ik heb daar goed kunnen nadenken over mijn leven. Over wat ik eigenlijk zelf wil. Ik vroeg me daar al snel af : wat doe ik hier eigenlijk?."
Ze probeerde mij uit te leggen met welke gevoelens zij daar woonde. Ze had moeite met het beschrijven ervan. Ik onderbrak haar met de opmerking : "Een familielid van mij vertelde mij ooit, dat zo'n bejaardentehuis een wachtkamer naar de dood is." Ze leek te schrikken, maar bevestigde mijn opmerking met : "Precies!" Ik schoot duidelijke in de roos. Ze vertelde over al die oudjes met kwaaltjes. Dat ze daar als een behoorlijk gezond iemand zich steeds ongelukkiger van ging voelen. Vervolgens vroeg ze mij naar de buurt en ons huisje. Ze wilde niet binnenkomen om de woning te bekijken, want ze moest weer op tijd terug, richting Utrecht. Voordat ze weer vertrok, vroeg ze me : "Mag ik weten hoe oud u bent?" Ik zei dat ik bijna 70 ben. "Gôh, dan zijn we even oud!", fluisterde ze en lachte fijntjes alsof we samen een geheimpje deelden. Ze nam afscheid en wandelde weg.

Curaçao onder water

Afgelopen weekend heeft het hevig geregend op Curaçao. Ik zag dankzij Royce opnames van flinke water en modderstromen. Vrij uniek, lijkt me. De bassins onder de huizen zullen overstroomd of, zo je wilt, doorgespoeld zijn.
Onder water valt er rond Curaçao veel te zien. Het is daar een ideaal snorkelgebied. Onder water kom je ook wanneer je van een hoge rots het water in springt. Zoals te zien is op deze video. Hij is gemaakt op West Punt, op de locatie Playa Forti, ook wel Sweet Alice genoemd. Sonja en ik zijn achter het muurtje gebleven om van het uitzicht te genieten. Beneden, bij het grote rotsblok op het strand hebben we gezwommen.
 Ik herinner me nog dat we ook van de rotsen in zee sprongen. Dat was bij de St. Michielsbaai, aan de kant waar toen weekendhuisjes stonden. In een zo'n huisje hebben we de laatste dagen voor ons vertrek naar Nederland doorgebracht.

Gewoon wat vragen stellen

Vanmorgen, rond 9.00 uur, heb ik conform afspraak mijn nieuwe rijbewijs afgehaald. Ik mag weer 5 jaar karren. Ik kreeg slechts een paar vragen voorgelegd. Mij werd gevraagd de categorieën op het nieuwe rijbewijs te controleren en een handtekening te plaatsen voor ontvangst. Dat was alles. Daarna ben ik weer op pad gegaan.
Hoe anders verging het de kritische journalist Khashoggi in Turkije. Hem werden ook wat vragen gesteld op het consulaat van Saoedi Arabië. Maar blijkbaar was sprake van een spervuur van vragen, want de arme man heeft het niet overleefd. De koning van dat land wast zijn handen in onschuld. Een paar onderdanen zouden op eigen houtje gehandeld hebben.
Nou, dat hoeven Russen niet te proberen, want dan heeft Poetin het altijd gedaan. Maar ja, de Arabieren hebben olie, de Russen lef en wij angst.

Oud worden

Oud worden heeft zoveel mooie kanten. Omdat ik bijna 70 ben, kan ik nagenieten van heel veel mooie momenten. Zelfs tot aan die van mijn kleuterschool toe. Maar vooral de jaren 60 en 70, die ik heel bewust heb mogen meemaken. En wat heb ik daarvan genoten. Wat een mooie tijd! Niet alleen de foto's, ook de vele muziekvideo's maken het mogelijk om desnoods dagelijks van die jaren te genieten. Ik ben in wezen een rijk mens. Stel ik zou pas in de jaren 60 of 70 geboren zijn, of later, dan heb je toch net de gelukstrein gemist?
 Daarna begon de hele mikmak flink af te takelen. Ik kan niet zeggen dat het sindsdien beter geworden is. In wezen komt menige voorspelling uit de jaren 60 uit. Er werd toen al gesproken over geweld en seks op allerlei 'stations' (= media). Dat geweld gewoon zal worden (games) en dat de Koude Oorlog beëindigd zal worden en een periode van schijnvrede zal aanbreken. Ben ik toch maar blij in die gelukstrein terecht te zijn gekomen. Ik hoef straks al die nare voorspellingen niet mee te maken. Onze nazaten moeten de mouwen opstropen om het tij te keren. Hoewel, er zijn mensen die zeggen dat we al dood zijn en ons in een hel bevinden. Nou, nou. De jaren 60 en 70, wat een waterval van muziek! Het duurde even voordat ik alles gehoord en gezien had.

Slappe hap

In het nieuws zag ik een groot aantal Haarlemmers mer borden staan. Op een van die borden stond de tekst : "Beste burgemeester, Haarlem staat achter u". Naar mijn bescheiden mening kijkt de burgemeester van Haarlem, net als veel wethouders en burgervaders van een paar andere gemeenten, over zijn schouder omdat een ander slag volk daar staat.
Wat kan ik als burger doen tegen zware criminelen? Niets toch. Zelfs een stem uitbrengen op een andere politieke partij helpt niet.  Meneer Rutte mag dan roepen, dat de overheid de baas op straat is, maar zoals gewoonlijk liegt hij. De criminaliteit groeit welig, terwijl gevangenissen gesloten worden en zelfs het politieapparaat besmet geraakt is met criminelen. Waar blijven al die veroordeelden? Juist, op straat. Met een taakstrafje of een simpel te verwijderen enkelbandje.
Een partijgenoot van Rutte wil graag de controle over bepaalde wijken terug. Maar dat ziet Rutte niet zitten.
Tot slot zie ik een minister een verhaaltje afsteken; gut, gut, gut, wat indrukwekkend. Nou mevrouw Ollongren, de onderwereld is flink geschrokken hoor.

In de brandnetels

Lang geleden had ik last van een gevoelige zenuw in mijn linker pols. Aan de kant van de duim. Toen ik een keer mijn moeder daarover vertelde, adviseerde zij mij mijn pols eens in de brandnetels te steken. Ik moest er stiekem om lachen. Niet zozeer vanwege die brandnetels, maar omdat mijn lieve mamma bijna overal een oplossing voor had. Voor een snelle bevalling moesten alle lades en deuren geopend zijn. Haha! Maar toch, het werkte telkens weer.
Ze sprak ook over zachte heelmeesters. Maar dan ging het om straf. Na wat getalm heb ik op een bijzondere dag zo, plotsklaps, mijn hand in een bosje brandnetels gestoken en heen en weer gehaald. Ik heb zelfs even gewacht, totdat ik de steken op de juiste plek op mijn pols voelde. Een soort zelfkastijding. Of masochisme? Nee, genieten deed ik er niet van. Maar goed, na een paar dagen was ik van die zenuwpijn af! En.... nooit meer last van gehad.
Vanmiddag heb ik die exercitie weer gedaan. Nu met mijn rechter onderarm. Daar zit al een tijdje een zeer gevoelige plek. Toen ik Fenna uitliet, stond ik voor zo'n bosje brandnetels op haar eeuwige gesnuffel te wachten. Ik dacht terug aan die raad van mijn moeder en aan zachte heelmeesters. En weer stak ik zomaar mijn arm in de brandnetels. En weer bewegingen maken (met mijn arm natuurlijk) en wachten totdat die netels mij op de juiste plek zouden steken. Da's even volhouden, want ik werd wel snel op andere plekken gestoken. Zo, en nu het resultaat afwachten. En anders doe ik het gewoon nog een keer. Ik heb een paar keer thee gedronken van brandnetelblad. Best wel apart. Nee, ik zeg niet 'lekker', maar apart. Een brandnetel is geen onkruid. Onkruid bestaat niet. Discriminatie wel.

Draag geen ring

Iemand vertelde over zijn hand met maar vier vingers, dat hij de vijfde tijdens zijn werk verloren heeft. Hij droeg een ring toen hij met zijn ringvinger achter een pen bleef haken, net toen ie ergens van af sprong. Zijn ringvinger bungelde met ring aan de pen.
Het dragen van een ring is dus gevaarlijk. Hij kan je zomaar een vinger kosten. Een meneer op leeftijd reageerde nogal laconiek op dit verhaal met de opmerking, dat ie geluk heeft gehad. Natuurlijk gevolgd door een verbaasd "Hoe zo?!" van een paar anderen, inclusief de verteller. "t Is maar een vinger. Zo'n ring heeft mij mijn hele leven gekost", zei hij wat treurig.

Stof happen en douchen

Vanmorgen heb ik weer wat hand en span diensten verleend. Dit keer in een leegstaande woning, die van binnen enkel beton en cement liet zien. En dus stof, heel veel stof. Wat ik gedaan heb stelde niet veel voor hoor. Een stukje pvc afzagen en door een gat in de vloer steken, waaronder iemand anders bezig was. Voor de rest wat opperwerk. Je weet wel, gereedschap en materialen halen en/of weer terugbrengen van en naar de werkbus.
Op een gegeven moment ging ik op verzoek een afvoerpijp verwijderen. De 110 mm pvc afvoer stond verticaal in een hoek van een voormalige toiletruimte. Bij het plafond maakte ie een haakse bocht naar de andere hoek en vandaar via weer een haakse bocht weer verticaal door het plafond. Die haakse bochten in zo'n riool hoort natuurlijk niet. Beter is 2x 45 graden te gebruiken, zodat de leiding geen klappen krijgt en het afvalwater natuurlijker wegstroomt (zei de amateur). In het toilet daarboven was nog een wc pot aangesloten op de afvoer, maar die was buiten gebruik gesteld. Zei men.
Het doorzagen van de pijp in een kleine hoek vlak boven de vloer was nog een aardig klusje vanwege de zeer beperkte ruimte. Maar wie niet sterk is, moet Willem zijn. De bovenkant besloot ik in twee delen te doen. Eerst maar het stukje horizontaal doormidden. Wat denk je? Toen de zaag door de pvc wand ging, kreeg ik een plens rioolwater over mijn hoofd heen. Volgens mij de eerste keer dat ik een douche kreeg met dat soort water. Zo zie je maar weer, je kunt niemand vertrouwen. Zelfs lokale klimaatdeskundigen niet. Gisteren hoorde ik een aantal van hen beweringen onderbouwen verpakt in veel vaagheden als 'ik denk', 'men stelt', 'naar verwachting', 'het kan zijn' enzovoort.
Een toekijkende mevrouw (voor de liefhebbers van cryptogrammen : een kijkdoos) walgde van de aanblik. Ik stelde haar gerust. Ik ben immers in militaire dienst overal tegen ingeënt. "O nee, dan is het goed", zei ze quasi gerustgesteld. Daarna heb ik de restanten verwijderd en was ook dat klusje geklaard.
De nattigheid in combinatie met het betonstof zorgde ervoor, dat ik een vrij hard hoofd kreeg. Alsof ik een helm op had. Een vies gevoel, maar gelukkig had ik handschoenen aan....
Na de assistentie ben ik thuis onder een gewone douche gestapt. Ik was nogal langdurig bezig om mijn haren te ontdoen van de betonmix. Morgen ga ik weer. Leuk werk.

Nog een stabij erbij

"Gisteravond in het café aardig wat bier gedronken en op weg naar huis nog een Friese stabij gekocht..."

Op zoek naar narigheid

Iemand die al jaren alleen is, beklaagde zich een keer over het feit dat hij telkens 'verkeerde' vrouwen aantrok. Ook via dating sites trof hij telkens weer (ik citeer) vervelende vrouwen. Vrouwen die erg bazig zijn en nauwelijks geïnteresseerd waren in zijn ikkie. Eerder vertelde hij mij over zijn jeugd met een zeer nare, afstandelijke moeder. Toen hij zich weer beklaagde over een ontmoeting met weer een 'verkeerde' vrouw, vroeg ik hem waarom hij zo naarstig op zoek was naar een vervanging van zijn moeder. Daar schrok meneer nogal van. Hij reageerde eerst boos, verontwaardigd. Maar later viel alsnog het kwartje bij hem. Blijkbaar vond hij dat moederbeeld erg vertrouwd overkomen en was een soort basiseis geworden in zijn zoektocht. Hij zal daar best over nagedacht hebben. Mijn vraag heeft hem niet zijn zoekcriteria doen veranderen. Hij is nog steeds alleen en is gestopt met zoeken.

Een beetje voorbarig

Zo links en rechts lees ik over klagende eigenaren van campers. Het is prachtig weer, maar zij hebben hun mobiele woning al in de winterstalling geparkeerd. Blijkbaar zijn zij vorig jaar oktober vergeten, toen er ook nog lekkere temperaturen voorkwamen. We hebben toen zelfs aan de kust gestaan.
Afgelopen weken regende het vragen, die betrekking hadden op het stallen van de camper. Wat je met de accu's doen moest, de gasflessen, de watertanks, de ventilatie, de banden en of je de motor af en toe moet laten draaien.
Met al dat soort zaken hebben wij weinig van doen. Ook 's winters is de wagen in gebruik. Het enige wat ik doe, is de dompelpomp verwijderen en binnenshuis opslaan.

Tegengas

Op zich is er niets mis mee om naar andere geluiden te luisteren. Zelfs als ze extreem overkomen. Er zitten toch vaak interessante aspecten aan. Oké, het is lastig toe te geven dat andersdenkenden of zelfs dictators ook goede ideeën hebben. Zelfs Hitler. Maar alles wat met zo'n iemand te maken heeft, wordt na diens verdwijnen pardoes zijn hele nalatenschap van tafel geveegd. Maar zelfs de duivel maakt fouten en dus valt er nog best iets positiefs van hem te stelen.
Zo zag ik in oost Europa een droog irrigatiesysteem. Droog, omdat niemand meer de sluizen en pompen wil /mag bedienen. Het systeem was een idee van hun verjaagde dictator. En nu? De landbouwgrond is kruk droog en onbruikbaar. De dictator heeft hen dus nog steeds in zijn greep.
Organisaties als Amnesty, Milieudefensie en Greenpeace zijn ook zinvol, al slaan ze wat mij betreft vaak erg door. Zelfs de anti Zwarte Piet club heeft ook z'n positieve kant. Al was het maar het fenomeen, dat een mens heel erg kan doorslaan in (zelf)medelijden. Ze zouden beter kunnen demonstreren tegen de economische terreur van wereldmerken, die ten koste van de arme bevolking elders grote winsten kunnen maken. Dat geld verdwijnt in de vorm van sponsoring met miljoenen naar o.a. topsporters, die hun merk mogen propageren.
Tegenwoordig worden (politieke) demonstranten betaald om tegengas te geven. Dat soort demonstranten is van nature onbetrouwbaar en praten dus ook hun mond voorbij.

Hercules Sachs

Dankzij bevriende relaties heb ik de hand weten te leggen op een heuse Duitse snorfiets, een Hercules Sachs. Hij is de Duitse tegenhanger van onze Spartamet (motor). Een jaar of wat geleden heb ik bemiddeld bij de verkoop van zo'n Spartamet.
Begin jaren 80 kreeg Sparta het idee om op basis van oude Sachs ervaringen snorfietsen te bouwen. Sachs werd hiertoe benaderd en de samenwerking leidde tot de productie van de Spartamet in ons land en de Hercules / Sachs in Duitsland. Pas midden jaren 80 werd de Spartamet na herziening van de regelgeving op het gebied van snorfietsen, legaal de weg op. Als 16 jarige mocht men al op zo'n fiets rijden.

Ontzorgen

Gelukkig heb geen zorgen aan mijn grijze hoofd. Ik ben nogal alert op het ontzorgen van mezelf. Zo noem ik het maar. Als er iets is, wat mijn grijze massa op een ongewenste / onaangename manier bezighoudt, ga ik er iets aan doen. Ik ken mensen bij wie allerlei kwesties door het hoofd spelen. Geen leuke, maar dringend en/of vervelende. Daar kunnen ze dan weken mee rondlopen en van wakker liggen. Daar heb ik geen last van. Bij mij zijn ze van korte duur. Door open en eerlijk (proberen) te zijn hoef ik geen gebruik te maken van mijn geheugen. Het delegeren mijn werk / taken is ook een manier van ontzorgen. Al heb ik het delegeren nooit gezien als mijn eigen verantwoordelijkheid afschuiven. Nee, ik bleef wel verantwoordelijk, maar met een minder gewicht aan bezigheden.
Een stuk wandelen of fietsen of wat sporten verlegt weliswaar je gedachtewereld, maar doen de zaken die zich in je hoofd afspelen niet verdwijnen. Het is veel leuker wandelen, fietsen enz. zonder zo'n vol hoofd. Andere vormen van inspanning zie ik louter als ontspanning en is niet een soort vluchtgedrag. Mijn positieve, optimistische instelling helpt daarbij.

Boys cry

Vandaag, 12 oktober 2018, is de geboortedag van mijn broer Joop. Hij zou 71 jaar geworden zijn. Hij mocht slechts 58 jaar worden. Mis hem.

Lang haar en selfies

Nadat ik mijn militaire dienstplicht vervuld had, kwamen dienstplichtigen op met lang haar. Dat vond ik toen (1970) geen porem gezicht. Aan foto's uit die latere periode is af te lezen, dat het met de discipline ook achteruit ging. Ik zie geregeld foto's waarop militairen hun wapen op iemand gericht hebben. Dat is en blijft nog steeds uit den boze.
Zo'n voormalig langhaar reageerde door te zeggen, dat een of andere (blinde?) generaal had gezegd dat ie toch trots op die jongens was. Logisch, want in die tijd van alsmaar afnemende discipline beliep hij de kans dat zijn militairen gingen staken of zich ziek zouden melden. Uit die latere periode zie ik ook allerlei certificaten, prestatieverlofbrieven, herinneringsmunten / - vlaggetjes en meer van dat soort 'beloningen'. In mijn tijd was het nog gewoon werk. De kapitein beloofde wel prestatieverlof, maar dat hebben we nooit gekregen.
Gelukkig zag Defensie in, dat men met militairen met zo'n mentaliteit de opkomstplicht beter kon afschaffen. Er kwam een beroepsleger, zonder langharigen. Met het maken van selfies met vuurwapens is het ook vaak triest gesteld. Er zijn al veel mensen gewond geraakt of zelfs omgekomen vanwege het maken van een selfie. Hier nog zo'n idioot :

Als het maar buiten is

Vanmiddag, rond theetijd, vroeg die zak of ik liever een bos- of een strand maak. Dat maakt mij niet veel uit, desnoods wordt het een stadswandeling, zo lang het maar buiten gebeurt. Als kind zat ik al uren naar buiten te staren. Ook op school. Ik voelde me vaak gevangen.
Om die reden vond ik de vele oefeningen in het leger geen enkele ramp. Heerlijk buiten bezig zijn. Niet altijd even zinvol, maar ik maakte er wat van.
Later kwam mijn voorkeur mooi van pas, toen ik het advies kreeg om op therapeutische basis met de handen te gaan werken. Ik ging toen post- en folders bezorgen en zwerfvuil opruimen. In weer en wind.  Urenlang buiten zijn, heeft veel bijgedragen aan mijn herstel. Ik ben in wezen een buitenmens, die toch te vaak binnen zit. De zak drijft inmiddels in kokend water. Ieder zijn ding.

Mocro maffia

Onbegrijpelijk dat men een serie gemaakt heeft over de Mocro maffia. Alsof we niet genoeg hebben van al die kut-Marokkanen. Weg ermee! Maak liever een serie over Marokkanen en anderen, die het hier gelukt is een bestaan op te bouwen en die op een positieve manier hun steentje bijdragen aan dit land. Weerstanden overwinnen, doorzetten, omgaan met discriminatie en racisme en je vooral niets wijs laten maken. Daar kunnen jongeren van leren. Van zo'n Mocro maffia film leren ze heel andere dingen.

Positief nieuws

In het lokale Leugenaartje las ik, dat De Meerpaal het subsidiegeld dat ze over heeft gehouden aan de gemeente terugbetaald heeft. Kijk, dat is nou eens erg goed nieuws. Hoera! Ze hadden het ook kunnen opmaken, zoals dat bij bijvoorbeeld het Waterschap gebeurt. Dat schap roept vervolgens dat wij nog meer moeten gaan betalen. Maar we zijn niet zo gek (als het Waterschap).
Nee, het nieuws van De Meerpaal stemt mij tot tevredenheid. Open een eerlijk verantwoording afleggen. Dat mag wat mij betreft beloond worden. Hetgeen geschiedde.