Last van mijn opvoeding

In een Orthodoxe kerk in Nadlac-Roemenië

Vandaag is het zondag. Een rustdag. Als kleine jongen kreeg ik mooie zondagse kleren aan. Ik mocht niet buiten spelen. Wel naar zondagsschool en naar de kerk. Zondag wordt niet gewerkt. Zondag is een rustdag. Zo ben ik opgevoed.
Soms heb ik last van mijn opvoeding. Als ik op zondag een cirkelzaag of een klopboor hoor. Of andere dhz-geluiden. Dan hoor ik mezelf zeggen : "Hé hallo, het is zondag!" Als kind was ik niet mondig. Dat heb ik moeten leren. Ik mocht niet van me afslaan, want dat was verboden. Ik moest de andere wang toekeren. Die levenshouding gaf me vaak het gevoel dat men over mij heen liep.
Er zijn situaties geweest, waarin ik graag even flink had willen meppen. Oog om oog, tand om tand, om bij het Bijbelse te blijven. Maar ik merkte dat ik niet zo ben. En toch was het nodig, omdat ik wist dat het de enige manier was om iemand voorgoed te laten stoppen. De keren dat ik het wel gedaan heb zijn op een hand te tellen en staan in mijn geheugen gegrift.

Zondag, rustdag

Een therapeut zei mij eens dat ik in de situatie waarin een directeur mij op achterbakse wijze stelselmatig discrimineerde en uitdaagde, hem een pak op zijn donder had moeten geven. Desnoods met een honkbalknuppel. Want die woede moest eruit. De therapeut ging wel voorbij aan mijn baan, mijn leeftijd (50+), mijn inkomen, de maandelijkse lasten en..... mijn instelling.
Het is overigens ook mijn rustige instelling, die anderen juist nog kwader maakten. In één geval ging het zo van kwader tot erger. Alsmaar hopend op een woeste of misschien zelfs agressieve reactie van mijn kant. Maar helaas voor hen gebeurde dat niet. Erg frustrerend voor hen.