Als ik iemand vertel dat ik op een motor rijd, dan gebeurt het geregeld dat mij enge verhalen verteld worden. De meest vreselijke ongelukken met een motorfiets komen dan op tafel.
Het zelfde gebeurt wanneer iemand vertelt dat ze zwanger is. Dan komen de nare verhalen van miskramen, bloedingen, scheuringen, dood geboren kindjes enz. naar voren. Ik weet niet waarom mensen dit soort niet bepaald opbeurende verhalen komen ophangen. Misschien wegens gebrek aan vrolijke, enthousiaste ervaringen? Of uit jaloezie? Vanmorgen deed het zich weer voor. Ik was een struikje aan het snoeien, dat veel scherpe naalden droeg. Een mevrouw kwam even kijken en vertelde bij het zien van de scherpe naalden over haar man.
Die kreeg zo'n naald onder de nagel van een vinger. Brrr! Pijnlijk. De naald brak af en dus moest ze met hem naar de dokter. Blijkbaar kon ie dat niet meer alleen. Maar goed. Vervolgens begon ze gedetailleerd en met een van pijn verwrongen gezicht te vertellen, hoe de huisarts onder die nagel aan het wroeten was met een andere naald. De laatste was wel schoon, de andere niet. "Maar dat bleek pas later, toen de vinger begon te zweren!", ging ze voort. Ze keek nu geschokt, alsof het mij net overkomen is. Na een martelgang van enkele maanden werd zijn vinger geamputeerd. Ze keek nu erg triest. Ik ook, want ik schoot zo niet op met mijn werk en mijn motivatie werd ondermijnd. "Dus ik hoef uw man niet te vragen of hij dit struikje voor me wil snoeien?", probeerde ik ter afsluiting. Maar de vrouw zei niets meer. Ze mompelde iets en liep toen door. Ze was nog helemaal ondersteboven van haar eigen verhaal. Ik heb het struikje alsnog gesnoeid en de takken met naalden in de groenbak gegooid. Liep ik toch zomaar een paar krassen op mijn armen op. Ik heb er maar wat jodium opgegooid en heb niet gegild of gehuild. Stoer hè?