Ik kwam na een traumatische ervaring in een moeras terecht. Zo beschrijf ik het maar. De eerste keer kwam ik er tot mijn oksels in te staan. Het lukte me niet om eruit te komen. Op een gegeven moment gaf ik de moed maar op en dacht eraan me maar gewoon weg te laten zakken. Dan zou ik, moe gestreden, eindelijk rust vinden.
Op het allerlaatste moment besloot ik toch weer voor mijn leven te vechten. Ik greep me vast aan personen, die ik toen niet zag staan, waaronder zelfs een pasgeboren baby. Maar telkens als ik bijna weer vaste grond onder mijn voeten voelde, brokkelde die weer af. Er gebeurden steeds weer nare voorvallen, die me terugwierpen in het zuigende moeras. Ik werd er zo moe van, dat ik weer de moed dreigde op te geven.
Bladerend in mijn digitale fotoalbums kwam ik in die periode opeens een oude foto tegen. Een foto met een vrolijk, optimistisch mannetje, dat vol verwachting de wereld in kijkt. Alsof ie naar een oneindig feest zou gaan. Ik schrok er van. Ik schrok van mezelf. Wat een verschil tussen toen en nu! Terwijl ik naar die foto staarde besefte ik, dat ik in wezen nog steeds dat ventje ben. Alleen zit het diep verstopt in mij onder een dikke laag treurige ervaringen. Het was en is nog steeds dat fotootje, dat me helpt om uit de buurt van dat moeras te blijven. En telkens als ik de grond onder me wat drassig begin te voelen, omdat er vervelende dingen gebeuren, dan kijk ik maar even naar dat ventje. Hij knabbelt aan de treurige lagen en zorgt ervoor dat ik weer vrolijk en optimistisch om me heen blijf kijken.