Als naoorlogs kind ben ik echter wel erg benieuwd naar die periode. Het draagt bij om die generatie nog beter te begrijpen. Want voor de wederopbouw, was er eerst het lijden. Aan de andere kant ben ik nu eenmaal erg geïnteresseerd in het wel en wee van de familie.
Mijn zoektochten hebben geleid tot een duidelijker beeld van de belevenissen van een tweetal familieleden, dat als krijgsgevangenen op transport is gesteld naar Japan. Daar, in en in de buurt van Nagasaki, zijn beiden tewerkgesteld. Ze hebben beiden de oorlog met veel geluk (?) overleefd, ondanks dat ze zich nog geen twee kilometer van de plek bevonden waar de A-bom is gevallen. Een reconstructie van hun transport naar Japan deed mij nog beter begrijpen, waarom zij liever over die afgrijslijke periode zwijgen. Ik wil nog een paar zaken bij andere familieleden verifiëren, alvorens mijn bevindingen definitief vast te leggen. Ze brachten mij nog meer respect dan ik al voor hen had en nog steeds heb.