Soort zoekt soort. In ons land is het vormen van een soort enclave niet uniek. Het begon met de 'huisvesting' van de Molukkers. Verder terug in de tijd huisvestte men asociale burgers aan de rand van de stad. Tegenwoordig mogen ze in containers wonen. Ingeblikt om geëxporteerd te worden.
We hebben hier ook zigeunerkampen. Ik weet niet of dat woord nog mag en anders zijn het Roma-centra. Er zijn ook wijken waar relatief veel criminelen wonen. Daar hebben mensen zakjes met een heel andere inhoud bij zich als ze hun pitbulls uitlaten. Elke concentratie aan mensen heeft zo zijn eigen, vaak ongeschreven, regels. Geregeld door en met instemming van de overheid.
Op dit moment maakt men zich druk over Den Haag, waar de Schilderswijk een Marokkaanse enclave schijnt te zijn. Ook dat is zo geregeld. Veel Nederlanders willen niet naast immigranten uit Afrika of Oost Europa inclusief Turkije wonen. Ze beklagen zich over nare luchtjes uit de keuken, de verwilderde tuinen, de verpauperde leefomgeving en de waardedaling van de eigen woning. Gevolg is dat ze verhuizen en de woning alleen voor eerder genoemde minderheden interessant is. Tel daarbij op het Job Cohen gedrag van de overheid (niet zoals bij andere Joden oog om oog, tand om tand) en veel landgenoten en zie : een enclave, met eigen regels en gewoontes.
Er zijn steden met wijken waar mensen uit één cultuur wonen en werken. Dat hoeft geen probleem te zijn. Tenzij anderen de toegang tot zo'n wijk wordt geweigerd en de wijk zijn eigen wetten opstelt en handhaaft. Maar ook dat is aan de overheid. Tenzij die met vakantie is.