Ze zeggen weleens : één ziek, iedereen ziek. En dat is ook zo. Deze week keken we naar een tv programma over de Overgang. De levensfase waar vrouwen doorheen moeten om van hun ongesteldheid af te raken. De periode van opvliegers en chagrijn. Maar niet alleen vrouwen hebben daar last van. Ook hun partners en kinderen.
We vonden de diepgang teleurstellend. Vooral voor wat betreft de soms ingrijpende gevolgen binnen het gezin. Veel vrouwen krijgen op latere leeftijd kinderen. Vaak zijn die nog thuis, als moe geleidelijk in de overgang beland.
Als partner probeerde ik naast de ernst ook de humor ervan in te zien. Ik bedoel zo heeft ze het smoorheet, dan weer steenkoud. Dus de ene keer druk je haar iets uit de vriezer in handen dat ontdooid moet worden en dan weer een paar flessen frisdrank, die koud lekkerder smaken.
En dan die rare buien, de stemmingswisselingen en de zoektocht naar bestrijdingsmiddeltjes. Soms is het wat gênant. Staat zo'n overgangster bij de kassa van de supermarkt met een knalrood hoofd peentjes te zweten als ze afrekent. Zegt de wantrouwige kassière : "Mag ik even in uw tas kijken, mevrouw?"
Ik geef toe, soms dacht ik á la TLC : "Who the hell did I marry?" Daarom vond ik het erg opvallend (in positieve zin), dat een mevrouw vertelde dat ze na de overgang haar echtgenoot bedankte. Bedankte, omdat ie ondanks alles bij haar gebleven is. Aan de andere kant, als 50+ 'er is het een crime om een kloon van je eigen vrouw te vinden, zonder overgangsklachten. Nee, dan maar die emmer water in de open haard kieperen en de ramen open gooien. En tien minuten later de ramen weer sluiten en het natte spul in de open haard proberen aan te steken.
De overgang is net als de puberteit : voor alle betrokkenen een traumatische periode.