Er was een tijd dat ik mijmerde over mijn bezigheden, zodra ik met pensioen zou gaan. Ik keek er met plezier naar uit. Toen had ik allerlei plannen en hoopte zelfs eerder met werken te stoppen. Maar het liep allemaal heel anders. Ik kwam in de WAO terecht, maar bleef wel werken. Tot het niet meer ging. Na de zoveelste tegenslag brak het elastiekje. Zo kwam ik weliswaar eerder thuis te zitten, maar niet met het gevoel dat ik mezelf jaren eerder toegewenst had.
Ik ken mensen die met een soortgelijk gevoel thuis kwamen te zitten. Die zijn gedwongen naar huis gestuurd en mochten de laatste jaren niet meer met hun werk bezig zijn. Ik vind het een zeer slechte zaak. Een valse start voor wat betreft de pensionering van de betrokkenen.
Inmiddels heb ik zoveel ervaringen opgedaan met tegenslagen, dat de inslag aanzienlijk minder groot is en mijn herstel veel sneller verloopt. Komt bij dat ik graag bezig ben. Ik ben niet zo'n bankzitter. Mijn liefhebberijen komen nu goed van pas. Net als mijn wil mensen te helpen. Dus klus ik erop los en maak niet alleen mezelf, maar ook anderen gelukkig.
Er zijn bedrijven die hun medewerkers voorbereiden op hun pensionering. Hun uren worden geleidelijk aan verminderd en in de vrijgekomen uren leren ze hun vrije tijd zinvol in te vullen. Dat is een goede zaak. Eigenlijk zou het personeel ook voorgelicht moeten worden over situaties als werkloosheid en (gedeeltelijke) arbeidsongeschiktheid. En over mantelzorg. Vooraf wat inzicht hebben in datgene wat komen kan heb ik zelf altijd prettig gevonden. Ook al ben je dan niet op alles voorbereid. Ook met minder poen, er is nog veel te doen!