Goodbye Lelystad Haven

In deze periode van economische kommer en kwel is het een hele kunst om een huis te verkopen. Vooraf hadden we besloten niet te gaan voor een standaard verkoop, met het accent op de woning.  Het accent werd verlegd naar de omgeving. Vanwege de echtscheiding startte de verkoop een jaar eerder dan gepland. Om ervoor te zorgen dat het huis niet te snel verkocht zou worden (onze zoon moest eerst zijn school afmaken en opstarten op de universiteit), hebben we eerst gekozen voor een stille verkoop met een relatief hoge vraagprijs. Op die manier hebben we wat tijd gerekt. Die tijd hebben we benut om nieuwe plannen te maken.
Begin februari hebben we met de makelaar om de tafel gezeten. De nieuwbakken student was al gestart met zijn studie en dus kon de verkoop officieel van start gaan. Na het gesprek met de makelaar is de advertentie uit de stille verkoop gehaald en de prijs marktconform bijgesteld. Het aantal bezoekers, dat de advertentie inhoudelijk bekeek, verdubbelde ruimschoots. Nog geen zes weken later meldde zich een koper. De woning is in principe verkocht. Ik ga Lelystad Haven na 18 jaar verlaten. En ik mag zeggen dat ik met plezier op die periode terugkijk.
Ik heb me voorgenomen wel even links en rechts een handje te schudden alvorens te vertrekken. Het was een wat vreemde gewaarwording toen ik erachter kwam dat bepaalde mensen met de noorderzon vertrokken waren. Vooral omdat wij geregeld een helpende hand hebben uitgestoken. Zoals het uitlaten van hun honden. Ook stond een paar keer 's morgens vroeg een jonge alleenstaande moeder bij ons voor de deur. Of we die dag op haar baby konden passen, want de oppas liet het spontaan afweten. Ze moest naar haar werk, want ze wilde haar baan niet verliezen. Dat hebben we die keren weer gedaan. Maar even gedag zeggen was er niet bij. Ik vind dat niet bepaald fatsoenlijk. Maar ach, de tijd van normen en waarden ligt ver achter me.