Als een persmuskiet

Renovatie op het Werkeiland

Misschien denk je dat ik iets heb tegen onze wethouder Jop Fackeldey, maar dat is niet zo. De man doet net als alle andere wethouders gewoon zijn best. Al lukt het hem de laatste tijd wat minder. Dat begon met de nieuwbouwwijk Warande.
Ik leerde Fackeldey en zijn collega's van dichterbij kennen, toen ik nog het wekelijkse uurtje op de woensdagochtend voor de pers bijwoonde. Ik was niet eens een verslaggever of zo. Wel nee, ik raakte daar bij toeval verzeild. Zonder perskaart. Iemand die ook bezig was met nieuws uit Lelystad had een paar keer foto's en berichtjes van mijn blog overgenomen. Ze had het keurig gevraagd en ik vond het goed. Via haar gingen allerlei deuren voor mij open. En dus ook die van de perskamer in het stadhuis. Het was wel een interessante periode, waarin o.a. over de plannen op ons Werkeiland werd gesproken en de Groene Carré aangelegd werd. Ik zat daar vaak alleen maar naar de wethouders te luisteren, die hun nieuwtjes kwamen vertellen. De rest was druk aan het krassen, want het nieuws ging naar de diverse media waaronder Omroep Flevoland.
Ik kreeg ook wekelijks de agenda te zien van speciale gelegenheden, waarvoor de pers werd uitgenodigd. Zoals een eerste paal slaan, een speciale woning openen, de onthulling van een kunstwerk, het laatste gat in een dijk dichten, het startschot voor een autorit, een vaartocht met een gedeputeerde en dergelijke. Zo kwam ik ook op het stadhuis terecht, waar een simultaanwedstrijd schaken gehouden zou worden.
Willem kwam met zijn huis tuin en keuken cameraatje tussen de dikke telelenzen en goed gevulde cameratassen terecht. Ik zag dat meneer Ivan Sokolov aan de buitenkant van de tafels zou gaan lopen. Hij speelde dus met wit. De overige fotografen schaakten blijkbaar niet, want die stonden bij het eerste bord met witte stukken te dringen. Ik stond geheel alleen achter de stoel van de jongeman die met zwart speelde. Toen Sokolov de eerste zet deed, maakte ik daar frontaal een paar mooie foto's van. De andere fotografen keken wat beduusd tegen de rug van de grootmeester aan. Toen haastten zij zich alsnog naar de andere kant, waar ik gniffelend voor hen plaats maakte. Sokolov deed zijn eerste zet nog een keer. Dat was even genieten voor deze amateur.
Het leuke vond ik toch wel, dat mijn berichtjes de primeur hadden. Op mijn eigen blog. De omroep kwam 's avonds pas met de beelden en de kranten soms een week later.
Dankzij mijn persactiviteiten had ik ook gratis toegang tot de evenementen van de Aviodrome. Voor iemand als ik, die ook geïnteresseerd is in de luchtvaart, een schitterende situatie. Om die reden vloog ik toen ook een keer op uitnodiging van de Aviodrome mee met een oude Dakota. Yeah! Wat was ik luchtziek, zeg! Maar wat een ervaring en wat een bijzondere foto's. En voor alles gold : ik moest niets, maar mocht (bijna) alles.