Toen ik erachter kwam dat bepaalde bekende Nederlanders hun Marokkaanse naam hadden veranderd, vond ik dat een laffe daad. Een verloochening van hun afkomst. Weer later hoorde ik uit hun eigen mond, als zou hun Marokkaanse naam hun carrière in de weg hebben gestaan. Haha! Ik blijf het een laffe en zelfs discriminerende actie vinden. Een van hen stelde dat haar Marokkaanse achternaam veel te lastig was om uit te spreken. Om die reden had ze de naam opzij geschoven en gekozen voor een Nederlands klinkende.
Ik heb daar mensen als de zwemkampioene Ranomi Kromowidjojo nooit over gehoord. Ook de bekende pianist Wibi Soerjadi niet. Gelukkig zijn er ook Marokkanen, die gewoon hun eigen naam blijven voeren. Zoals de burgemeesters van Rotterdam en Arnhem. En de voormalige voorzitter van de Tweede Kamer, mevrouw Arib. En wat te denken van die mooie weervrouw Amara Onwuka (Nigeriaanse vader)? Zij heeft niet de naam van haar Nederlandse moeder gekozen. Kijk, da's pas positieve reclame! Dat zijn de doorzetters met de ik ben wie ik ben inslag.
Ik begrijp het wel een beetje. Ook ik werd een paar keer met verbazing en enige teleurstelling ontvangen bij aanvang van een sollicitatiegesprek met de woorden : "Oh, u heeft wel een echte Hollandse naam, meneer....!" Maar ik heb mijn naam niet aangepast aan mijn kleurtje. Mijn kleurtje trouwens ook niet aan mijn naam. Ik kwam toch vanwege mijn deskundigheid.
Oké het is wennen wanneer iemand met een Afrikaans uiterlijk zich voorstelt als Kees de Groot. Maar het zou zomaar kunnen.