Een collega van mij beklaagde zich geregeld over haar werk en haar privé situatie. In eerste instantie hield ik me beperkt tot een luisterend oor en wat hummen ten teken dat ik luisterde en haar misschien gelijk gaf.
Ze was blij dat ze in mijn projectgroep mocht werken, want het werk dat ze gewoonlijk deed vond ze te eenvoudig. Ze had ook moeite met haar leidinggevende. Afgezien daarvan vond ze ook dat haar man moest studeren. Hij was immers 'maar' automonteur. Hun beide dochters (onder de 12 jaar) waren lid van clubs (tennis, hockey) en zaten op muziekles (viool en piano), want dat vond ze erg belangrijk. Toen ik later een keer bij haar / hen thuiskwam zag ik dat ze in een prachtige bungalow met een dito interieur woonden. Ze vertelde daarover, dat hun woning hypotheekvrij was en dat ze zodoende een flinke appel voor de dorst hadden.
Toen op een dag weer een opmerking maakte over haar situatie, voelde ik me geroepen daarop te reageren. Ik zei haar, dat als ik in zo'n situatie als zij zou verkeren, ik een leuk baantje gezocht zou hebben. Desnoods tegen minimumloon, maar met maximumplezier. Mijn partner mocht dan ook gewoon doen wat ze leuk vindt en onze kids dus ook. Niets van moeten, maar veel van genieten. Ze vond het maar een rare gedachte. Blijkbaar was ze te stevig verbonden aan haar spullen en geld en datgene wat haar omgeving van hen vonden.