Ach het is zondag en dat woord begint ook met een Z. Dus waarom niet iets over ziekenhuizen?
Mijn ervaringen met ziekenhuizen zijn over het algemeen slecht. Al geef ik direct toe, dat een negatieve ervaring enkel door 10 goede teniet gedaan kan worden. En zoveel goede heb ik helaas niet.
Mijn eerste ervaring dateert uit mijn vroege jeugd. Toen mijn oma in het AZL behandeld werd en daaraan later in hetzelfde ziekenhuis kwam te overlijden. Ze werd een paar keer 'experimenteel bestraald'. Mijn grote broer (toen een jaar of 11) zei dat je beter niet in dat ziekenhuis terecht moest komen, omdat daar studenten allerlei dingen op je uitprobeerden. Misschien maakte dat nog meer indruk, omdat mijn oma net was overleden en ik pas 10 jaar was. In dat zelfde ziekenhuis overleed in de jaren 60 de vader van een vriendje van mij. Hij, die vader, was ook de schoonvader van mijn zus. Die man overleed tijdens een ogenschijnlijk eenvoudige ingreep aan zijn voet. Herinneringen aan mijn oma borrelden weer op.
Zo'n 40 jaar later kwamen mijn beide broers daar terecht. De naam was inmiddels gewijzigd in LUMC. De een wegens kanker, de ander wegens hartfalen. Luisterend naar hun verhalen over de behandeling werd ik weer boos. Mijn jongere broer voelde zich na de diagnose waarin hem verteld was dat het einde oefening was, op straat gezet. Aan zijn lot overgelaten. Mijn andere broer was niet echt goed aan zijn hartprobleem geholpen. Dat kon ik zelf ook wel aan zijn gezicht zien.
Toen ik weer later op het IC van dat ziekenhuis afscheid nam van mijn lieve moeder, vierde het personeel in dezelfde ruimte (in een apart gedeelte met grote ramen) luidruchtig een verjaardag. Een feestje tussen mensen die voor hun leven vochten vond ik erg pijnlijk overkomen. Het leek net leedvermaak, ook al was dat niet zo bedoeld.
Helaas zou het niet alleen bij deze ervaringen blijven. In de tussenliggende periode deed ik nog meer slechte ervaringen op. In andere ziekenhuizen.