Back to basic

Na een aantal weken rondgereden te hebben in een e-car, stapte Mike vandaag weer eens in de bus. Het werd voor hem een hele belevenis. Hij moest zoveel zelf doen inclusief het opletten tijdens het in- en uitparkeren. Haha! Komt bij dat zo'n bus van 25 jaar niet meer zo soepeltjes beweegt. Niettemin een goede herhalingsoefening voor een e-rijder. De brandstofmeter stond op 3/4 dus goed voor zo'n 700 km. Da's wat anders dan 200 km. Wegens het gebrek aan een beeldscherm in de bus en slechts een paar lampjes op het instrumentenpaneel, kon hij zijn aandacht volledig richten op de weg. Zoals het hoort. Voorlopig kan je beter die ouderwetse rijtechnieken nog wat bijhouden. De bus heeft bijvoorbeeld wel een trekhaak en heel veel ruimte om bagage of rommel te vervoeren. Hier is een kwaadaardige oude diesel op jacht :

Naar Utrecht

Vandaag hebben we ons ook weer nuttig gemaakt. We zijn naar Utrecht gereden, om daar e.e.a. in de kamer / het huis van onze jongste te doen. Vanaf de A27 was het toch nog een stief kwartiertje rijden door het noorden van de domstad. Bij het gebouw aangekomen viel mij direct de volle parkeerplaatsen op. Tegenover het appartementengebouw bevindt zich een klein winkelcentrum en het is dus zaterdag, of wel : druk. Maar zoals heel vaak het geval is (als ik achter het stuur zit) was er een plekje vrij. Thuis had ik wat koffers met gereedschap in de bus gegooid. Beter te veel van dat spul, dan te weinig, dacht ik zo.
Ik had in de ene hand een koffer met accuboor en in de andere een tas. Ik wist dat ik 8 trappen op moest, meneer woont hoog en droog, om bij het appartement te komen. De entree deed mij denken aan de huizen in de B.G. Cortslaan in Leiderdorp. Het bestijgen van de 8 trappen ook, maar heel anders. Zo moeiteloos als het zo'n 60 jaar geleden ging, zo'n martelgang werd het dit keer! Ik had natuurlijk ook wat extra gewicht in mijn handen. Als een hijgend hert kwam ik toch boven, waar wij door onze zoon hartelijk werden begroet. Daar herstelde ik overigens vrij snel van de klimpartij. De flat beschikt over drie slaapkamers, een woonkamer, keuken, toilet en douche. Hij herbergt drie bewoners. Na de rust is Mike met zijn moeder naar een nieuw bed gaan kijken. In de tussentijd heb ik eerst de omgeving verkend. Met name het kleine winkelcentrum. Want wie weet zit daar een toko of zo. Helaas niet. Dus weer terug naar de flat. Het beklimmen van de 8 trappen ging wat beter. Weer boven heb ik de deur van zijn kamer eruit getild om de opvulringen van de scharnieren (paumelles) te verwijderen. De deur hing net te hoog om een kapstokje er overheen te kunnen ophangen. Met kapsokje klemde de deur. Nadat ik de deur had teruggehangen, kon hij met kapstokje zonder te klemmen weer gesloten worden.
Toen het duo was teruggekeerd (het nieuwe bed was geselecteerd en besteld) hebben we het huidige bed alvast van de ombouw ontdaan. Daarna heb ik nog twee extra legplanken in een kast aangebracht. Intussen was mamma bezig met het opruimen van de woning. Toch wel fijn zo'n moeder die creatief, actief, zorgzaam en ook nog handig is. We hebben de ombouw van het bed naar beneden gebracht en daar in de bus geschoven. Als het goed is komt het nieuwe bed volgende week zaterdag. De bezorgers mogen niet hoger dan 3 etages sjouwen, dus daar wordt het nieuwe bed dan neergezet. Aan ons om dat alles nog 1 etage hoger te brengen en te monteren. Ik hoef komende week dus niet in training te gaan.

Zonder gejank

Meestal gaan honden janken als ze bepaalde muziek horen of wanneer iemand gaat zingen. Ik geef direct toe, vaak is het om te janken. Om die reden geef ik de muzikanten in winkelcentra vaak geld. Met het dringend verzoek eens een paar lessen te gaan volgen. Als de muziek echter mooi klinkt, houdt zo'n trouwe viervoeter gewoon zijn bek dicht. Zijn staart en zijn blik laten weten dat hij van de muziek geniet.

Gemakkelijk scoren

Meneer Rutte c.s. heeft eerst jarenlang bezuinigd door ons op kosten te jagen. Nu het land in de ellende zit, doet meneer Rutte groots met investeringen. Investeringen betaald met geld dat ie eerst zelf uit diezelfde delen van onze maatschappij heeft weggehaald. En nu roept meneer 'Kijk mij eens' - Rutte trots hoe goed hij en het kabinet bezig is. Zou Rutte nu echt denken dat iedereen dom is?
Het was gisteren ook gemakkelijk scoren tegen PSV. Ondanks het grote potentieel aan voetballers, weet Mark van Bommel er relatief weinig rendement uit te halen. Ook Van Bommel is gewogen en te licht bevonden voor de Eredivisie. Ondanks de hulp van zijn schoonvader, Bert van Marwijk. Het wordt tijd voor een ervaren trainer bij PSV. Anders blijft het boemelen met Van Bommel.

Een beetje dom

Vanmorgen heb ik weer een paar kliko's aan de straat gezet. Het oud papier werd opgehaald. Toen ik die van ons naar de straat rolde, zag ik weer een doos staan. Het gebeurt vaker dat mensen losse dozen op straat zetten, omdat hun kliko vol is. Ze vergeten echter, dat de ophaaldienst die dozen en ander oud papier dat niet in de kliko zit gewoon laat staan.
Op de doos zat een adreslabel, dus weet ik van wie die is. Ik heb de doos plat gemaakt en netjes in een andere kliko gedaan. Zodra ik de bewoner een keer zie, zal ik hem/haar erop attenderen.
Toen de kliko's geleegd waren, zag ik wat papier op straat liggen. Ik heb dat opgeraapt. Het was een stuk karton met een label van Bol.com. Op dat label stond ook een adres. Toen ik het karton in de kliko met dat adres wilde gooien, bleek er nog veel karton in te zitten. Logisch, want de eigenaar was nogal gemakzuchtig bezig geweest met het weggooien van oud papier. In zijn kliko blokkeerde een grote doos alles wat eronder lag. Hij had die doos gewoon in de kliko laten zakken. Door het oud papier dat daarna weggegooid is, werd de doos in de kliko vastgedrukt. Eigen schuld. In de zogenaamd volle kliko's kom ik dat vaker tegen. Met hele dozen is zo'n kliko snel vol. Een kwestie van even nadenken en een doos plat en/of klein maken. Zoveel werk is dat niet.

Cadeau geweigerd

Gedurende mijn hele loopbaan heb ik één keer een afscheidscadeau geweigerd. Bij dat bedrijf werkte ik niet zo lang als hoofd ICT. De bedrijfscultuur was voor mij te barbaars. Ik heb me daartegen verzet, maar tevergeefs. Mijn medewerkers en ik werden door collega's geregeld onheus bejegend en afgeblaft. Vaak heb ik moeten zeggen : "Ik ben geen hond." Diverse keren heb ik met betrokkenen gesproken, maar er veranderde niets. Ja, ik heb toen vaak mijn nek uitgestoken, iets wat me niet in dank werd afgenomen. De directie bleef ondanks mijn / onze klachten achter de rest staan. Het kwam mij dan ook huichelachtig over, toen men mij op de laatste werkdag tijdens een bijeenkomst een afscheidscadeau wilde overhandigen. Daar heb ik en plein publique voor bedankt. Op verzoek van een paar collega's heb ik mijn besluit toen openlijk toegelicht. Daar waren ze niet allemaal blij mee, maar ja de waarheid is soms hard. De ICT medewerkers en een paar anderen steunden mijn besluit. Werken moet, als het even kan, leuk blijven. Een mindere dag of zelfs gedurende een korte periode is geen punt. Maar als werken structureel vervelend geworden is, ben ik weg.

FantomWorks

Als het even kan kijk ik naar een aflevering van FantomWorks. In deze serie worden onder leiding van Dan Short oude auto's aangepakt. Ik ben met name geïnteresseerd in de manier waarop de deskundigen allerlei problemen oplossen. De techniek dus. Zoals die mannen daar bezig zijn, daar straalt de deskundigheid vanaf. Prachtig!
Wat mij ook opvalt is de rol van Dan Short. Hij is weliswaar de baas, maar beschikt over heel veel kennis. Daarbij is het geen probleem voor hem zijn handen vuil te maken. Hands on management dus. Ik hoor hem soms zeggen : "Het hoeft niet vlug, als het maar goed is." Dat is voor Amerikaanse begrippen, waar bijna alles onder tijdsdruk staat opvallend. Misschien spreekt zijn rol mij erg aan, omdat ik wat van mijn eigen aanpak in herken. Ik ben zelf ook onderaan begonnen in mijn vakgebied. Ik heb bijna alle functies doorlopen, voordat ik op managementniveau actief werd. Zodoende kon ook ik als leidinggevende via een on hands inzet de medewerkers bijstaan en adviseren.
Dan Short heeft heel andere aanpak dan bijvoorbeeld toentertijd Duane Mayer van de hotrods. De man compenseerde het gebrek aan vakkennis en vaardigheden door op te treden als een bullebak. Voor zo'n manier van leidinggeven heb ik geen respect.

Een e-car

Een van onze kids rijdt in een Nissan Leave Leaf, een elektrische auto. Van hem hoor ik zijn ervaringen met dat autootje. Het is op zich een pittig voertuig met heel veel voorzieningen, om het rijden gemakkelijk en ontspannen te maken. Hij zou bij wijze van spreken zo op de achterbank een krantje kunnen lezen. Maar dat vindt de rechter niet correct. Niet doen dus. Al die gemakken en moderne technieken worden echter teniet gedaan door een ding : het opladen van de accu's. Dat moet met de nodige regelmaat gebeuren, want de actieradius van de auto is niet bepaald om over naar huis te schrijven. Die valt gewoonweg tegen. Erg lastig wanneer je zo links en rechts in den lande gedetacheerd wordt. Met zo'n wagen is het ook niet 'even tanken' onderweg. Het opladen duurt en duurt maar. Tot zo'n 8 uur! Da's heel veel kopjes koffie bij zo'n laadpunt / benzinestation. Omdat hij in een flatgebouw woont, is er geen laadpunt voorhanden. Daarvoor moet hij in de buurt bij een winkelcentrum zijn. Maar ja, als ie vol is, moet ie daar weg. Dus dat wordt nachtwerk.
Maar voordat het zover is, moet je uiteraard het instructieboekje even doornemen. Nou ja, even. Het zijn enorme pillen! Een soort van Nissan Bijbel met het oude en nieuwe testament. Als je die gelezen hebt mag je jezelf dan een Certified E-car Driver noemen?

Bewust leven

Voor iemand die redelijk bewust bezig is, is het telkens weer een verrassing wanneer mensen bepaalde zaken niet weten. Zoals de naam van de straat om de hoek. Of de naam van de winkel waar men geregeld komt. Het zijn kleinigheden, maar soms geven ze aan dat mensen heel erg oppervlakkig bezig zijn. Een kwestie van interesse. Aan de andere kant zijn er ook mensen die nogal doorschieten met hun interesses. Zoals de kerkgangers die precies weten te vertellen wie er niet was en/of wie een raar hoedje of jurkje aan had. Waar de preek over ging, weten ze niet (meer). Oké, dat is ook een kwestie van interesse. Toch is het soms handig om op een positieve manier je wat meer in zaken te interesseren.

Een dichte deur

Met de komst van flinke regenbuien in combinatie met harde wind(stoten), wordt een klein deel van de overkapping bij de deur weer nat. De deur is niets meer dan een houten lijst met daarop een gaaspaneel gemonteerd.
Gelukkig hebben wij afgelopen zomer een zolder afgetimmerd en opgeruimd. Want tussen het spul dat naar de Milieustraat afgevoerd moest worden, bevond zich een zonnebank. Die bank had als afscherming van de tl buizen een mooie doorzichtige kunststof plaat. Die plaat was precies het juiste formaat voor op de deur! Ik heb die plaat gedemonteerd en thuis achter de bank onder de overkapping bewaard.
Vanmiddag heb ik hem tevoorschijn gehaald. Toen ik me vanmorgen in mijn regenpak en laarzen hees, zag ik die natte plak op de vloer. Die herinnerde mij aan die kunststof plaat. Ik heb hem eerst op de deur gepast om te zien of ik nog met andere zaken rekening moest houden. Maar dat leverde niets op. Ik heb voor het gemak bij het monteren eerst bovenaan links en rechts wat gaatjes geboord. Daarna ben ik met die plaat de badkamer ingedoken. In de douchecel heb ik hem met water met spiritus en wat zeep schoongemaakt. Zeg maar een flexibele ruit gezeemd.
Na dat klusje heb ik hem via het aan het gaaspaneel van de schuifdeur opgehangen met behulp van de geboorde gaatjes en twee kleine kabelbinders. Zo hing ie voorlopig klaar om op andere punten gemakkelijk bevestigd te kunnen worden. Het zal veel schelen met die 'dichte' deur. Als het weer warmer wordt, gaat de plaat er weer vanaf en achter de bank.

Toch een lasapparaat

Na lang wikken en wegen en een periode van creatief handelen en boekhouden, heb ik toch maar weer een lasapparaat gekocht. Hoewel het een Chinees is (ziet er ook geel uit), is het apparaat / merk als behoorlijk goed bestempeld door een beroepslasser. Hij testte weliswaar een iets zwaarder model, maar dat maakt mij niet zoveel uit. Toen het apparaat in de aanbieding kwam heb ik nog wat zitten dubben. Maar uiteindelijk heb ik de knoop maar doorgehakt, met het vooruitzicht dat ik die halve knopen na ontvangst weer zou kunnen lassen. Huh?
Zoals wellicht bekend heeft het oude apparaat (uit de jaren 80) het begeven. Sindsdien heb ik het een paar keer node gemist. Laatst ook weer. Maar ja, mijn pensioen is geen vetpot, dus ik moet goed opletten wat ik doe of laat. Trouwens, vooral bij hogere uitgaven ben ik telkens nogal lang aan het dubben : wel of niet doen? Ik ben nu eenmaal niet zo'n impulsief iemand. Altijd maar denken, denken, denken. Zo heb ik bijna een jaar gezocht naar een bepaalde motorfiets. Zoveel geduld kan ik wel opbrengen. En toch kan ik ook vrij gemakkelijk een besluit nemen. Vooral over zaken, die mij geestelijk te veel zouden vermoeien. Komende weken ga ik het nieuwe apparaat uitproberen. Eerst maar lezen en wat video's bekijken. Ik heb er zin in.

Zelf lampje vervangen?

Geregeld zie ik tegemoetkomend verkeer, waarvan een van de koplampen als een soort van schijnwerper fungeert. Heel vervelend. Ik heb een paar keer de bestuurder van zo'n rijdende schijnwerper op het fenomeen geattendeerd. Meestal op een parkeerplaats of wachtend voor een verkeerslicht. In een aantal gevallen bleek de bestuurder zelf van die 'schijnwerper' een lampje te hebben vervangen. Op een of andere manier is toen de afstelling van de lichtbundel ontregeld geraakt of de fitting niet goed geplaatst. Met de moderne auto's is het vervangen van een lampje een behoorlijke crime. Heel soms zie ik verlichting met een verschillende helderheid. Dat wordt vaak veroorzaakt door een lampje met een verkeerd aantal watt of een vervuilde binnenkant van de lamp (beslagen reflector en/of glas). Het gaat mij niet alleen om zelf te kunnen zien in het donker, maar vooral ook om gezien te worden. Dat had ik als voormalig motorrijder al snel geleerd.
Zelf controleer ik de verlichting van de auto geregeld. Dat doe ik via de ruiten van een etalage (handig zo'n parkeerplaats haaks op de winkel) of een blinde muur. Via de ruiten of 's nachts op een blinde muur controleer ik ook de achterlichten en de richting aanwijzers. Het is een gewoonte geworden.
Als ik hier over het industrieterrein rijd, wil ik ook van tijd tot tijd even de verlichting controleren. Ik ken een paar plekken, waar ik gewoon in de auto kan blijven zitten en de enorme ruiten als spiegel gebruik. Gemak dient de mens.

Katten aan de lijn?

Binnen en toch buiten

In deze periode van gekte heeft men weer iets gevonden : katten moeten binnen blijven of aangelijnd naar buiten. De reden : ze doden beschermde diersoorten. Ik kan me niet heugen, dat ik ooit een bekeuring heb gekregen vanwege het doodrijden van beschermde diersoorten. Maar goed, ik heb het over gekte.
In het algemeen is het zo, dat de natuur zichzelf regelt en in balans houdt. Katten vormen nu een gevaar, maar wolven zijn geen probleem. Of gaat men de carnivoren genetisch manipuleren zodat ze herbivoren worden? Dat kan ook niet, want dan vreten ze onze gewassen op. En hoe zit het dan met al die andere roofdieren die andere beesten doden? Wat een onzin om te proberen de natuur naar de mensenhand te zetten. Daarmee is al heel veel verkeerd gegaan. Bijna alles. Ingreep hier leidt tot ellende daar.
Ik durf te stellen dat er flink sprake zou zijn geweest van muizen en vogels, als de kat er niet zou zijn. Maar goed, ik leef in een landje waar het doorslaan in wilde ideeën de opmaat geworden is. Ze lijken wel gek geworden. De mensen die dit soort ideeën hebben zouden aangelijnd moeten worden. Zij vormen de grootste bedreiging voor de natuur, inclusief de mens.

Realityshows

RTL heeft een aantal zogenaamde realityshows van de buis gehaald. Ik heb helemaal niets met dat soort programma's waarin ordinaire, vrouwvijandige dekhengsten en jonge hoeren op vulgaire wijze optreden. De shows zijn afgekeken van zenders als MTV. Ze doen voorkomen alsof het de dagelijkse realiteit betreft tussen jongemannen en vrouwen. Dat is niet zo. De shows zijn louter opgezet om vooral jonge kijkers te trekken. Dat ze een verkeerd beeld geven speelt geen rol. Het is net zoals de criminele rappers in de jaren 90 met porno begonnen. Het is in beide gevallen een zwaar gebrek aan creativiteit en deskundigheid. Armoe troef bij dit soort commerciële omroepen. Met de komst van een programmamaker als Peter van der Vorst zal het eerder nog slechter dan beter gaan met RTL. Nu nog wat andere programma's eraf gooien. Zoals Hotter than my daughter. Ook zo'n vulgair gebeuren. Ethervervuiling van de bovenste plank. En Plastisch is fantastisch komt eraan. Ik zag daar botox-mensen rondlopen, die zo in een of andere Disney film terecht kunnen. Of gewoon in de Donald Duck met hun volgespoten snavels. De betreffende programmamakers zijn wat in hun jeugd blijven hangen. Het is met die tv programma's tegenwoordig gewoon Kwik (vlug), Kwek (slappe praatprogramma's) en Kwak (seks).

Pinautomaten weg?

De gemeente Amsterdam overweegt pinautomaten uit dichtbevolkte wijken te gaan verwijderen. Waarom? Vanwege de plofkrakers. Een typisch voornemen, dat mij aan menige opvoeder doet denken. Toen de kinderen nog klein waren moesten ze nog erg veel leren. Dus ook om niet met hun handjes overal aan te zitten. Dus op onze salon- en eettafel en in vensterbanken bleven de spullen gewoon staan. De kastjes werden niet op slot gedraaid. Zelfs de koektrommel bleef voor het grijpen. De buitendeuren gingen niet op slot wanneer ze binnen moesten blijven. We leerden ze ook dat ze met hun tengels van andermans spullen moesten afblijven. Uit respect. Er zijn ook mensen die alles weghalen. Ze zijn te herkennen aan hun kinderen als ze in een winkel zijn. Dat grut pakt van alles en nog wat.
Het verwijderen van spullen in plaats van (af)leren is dezelfde denkwijze als in Amsterdam; symptoombestrijding dus. Het lijkt mij beter, de criminelen te verwijderen. Ofwel, problemen bij de bron aanpakken. Maar ja, dan gaat men zeuren over profileren, discrimineren, racisme enz. Het lijkt er steeds meer op, dat alles moet wijken voor criminelen. Zelfs speciale politie-afdelingen die de criminaliteit zouden moeten bestrijden.

Afvalheffingen gaan omhoog

Als overheden iets verzinnen, heb ik daar vaak moeite mee. Dat komt omdat ik uit het bedrijfsleven kom. Daar moest ik middels een kosten baten analyse en een goede onderbouwing met valide argumenten komen.
Hier in deze gemeente lees ik in de toelichting van de stijging o.a. het volgende. De prijs van oud papier is gedaald, maar de vergoedingen aan de verenigingen zijn vast (zo'n 70.000 euro per jaar). Wat een domheid. Ja, sorry maar dat vind ik heel erg dom. Stom dus. De vergoeding zou gekoppeld moeten zijn aan de marktprijs. Zo gaat dat in het bedrijfsleven. Door zo'n domheid moeten inwoners meer belasting gaan betalen.
Het hele verhaal rond de scheiding van het afval, zou o.a. leiden tot lagere kosten. We brengen het restafval nu zelf weg naar ondergrondse containers. Het legen ervan zou stukken goedkoper zijn dan dat van de kliko's. Blijkbaar dus niet. Er zijn ook speciale auto's ontwikkeld (zijladers), om met minder personeel het werk aan te kunnen.
Het scheiden van het afval lukt ook niet. Als er in een partij plastic toch wat restafval zit, wordt de hele partij als restafval afgehandeld. Ook weer raar, want bij menig afvalverwerkingsbedrijf vindt men afval scheiding bij de bron onnodig. Daar was laatst nog een uitgebreide docu over op de tv, dames en heren ambtenaren. In die afvalverwerkingsbedrijven gebeurt het scheiden automatisch en vele malen efficiënter. Op dit moment worden we financieel gestraft voor het scheiden van afval. Dus waarom doen we dit nog? Omdat men bij de gemeente achter de feiten aanhobbelt en men niet commercieel genoeg is. Kortom, het kan allemaal veel efficiënter, effectiever en goedkoper. En laat verenigingen zelf dat oud papier maar ophalen. Ga daar als gemeente niet tussen zitten. Verenigingen zouden ook commerciëler moeten worden en zelf inkomsten moeten genereren.

Het concurrentiebeding

Haha! Daar kreeg ik ook vaak mee te maken. Zo'n beding was opgenomen in de arbeidsovereenkomst. Het kwam erop neer, dat ik na mijn vertrek alleen nog buiten mijn eigen vakgebied mocht gaan werken. Zoals tomaten plukken, ophalen van huisvuil, schoonmaakwerk enz. Ik hechtte toen weinig waarde aan dat beding. Er werd gedurende mijn loopbaan veel van werkgever gewisseld. Toen bleek al snel dat zo'n concurrentiebeding juridisch gezien weinig effect had. Daar zijn toen verschillende rechtszaken over gevoerd. Een van de uitspraken was, dat als ik me qua werkzaamheden en inkomen kon verbeteren, het beding niet van toepassing was. Dat was in de tijd, waarin zo'n beding dus heel ver ging. Werkgevers in de IT probeerden op die manier hun personeel aan het bedrijf te ketenen. Ik had er dus lak aan. Ik vond het een zeer onvriendelijke manier om personeel te binden. Dat doe je niet met een beding, maar met een goede werksfeer en mogelijkheden om je te kunnen ontwikkelen.
Hoe het nu gesteld is met het concurrentiebeding weet ik niet. Een strak concurrentiebeding inzetten kan ook negatief opgevat worden.

We worden dik

Weer een oud bericht wat mij betreft : we worden dik. Gisteren zag ik een deel van Home alone. Een tv programma waarin kinderen een aantal dagen op zichzelf wonen. Er waren twee jongens bij die opvallend dik zijn. Het viel mij op, dat hun lichaamsomvang gepaard gaat met de mij bekende trekken van luiheid, passief gedrag en vraatzucht. Interessant is te horen (en te zien!) hoe hun ouders daarop reageren. Luiheid wordt door hun ouders gezien als een vorm van slimheid : hun kind onttrekt zich aan bepaalde taken, die de kinderen gezamenlijk zouden doen. Ik denk dan : je bent al dik, maar (samen)werken wil je ook niet. Dubbelop dus. Op latere leeftijd draaien de dikkerds de boel om. "Ik kan moeilijk lopen vanwege mijn gewrichten", zeggen ze dan. Nee, even een stapje verder terug : vanwege je slechte eetgewoonte neemt je omvang toe en worden je gewrichten gesloopt. Die ouders, in deze gevallen de moeders van die twee dikkerds, zijn zelf ook veel te dik. Maar ja, wat is er fijner dan thuis een medestander te hebben in je vraatzucht.
Een goede ouder geeft niet alleen het goede voorbeeld, maar probeert zijn kinderen ook te weerhouden van het maken van (dezelfde) fouten. We worden dus dik. Ook daarin gaan we Amerika achterna. Bijna elk pondje gaat door het mondje.
Ik heb de rare / nare gewoonte mensen te observeren. Ook tijdens verjaardagen enz. Ik zie dan vaak mensen constant met hun hand in de schaal met snacks grijpen. Hun kaken gaan onvermoeid op en neer. Er zijn er zelfs bij, die zo'n schaal gewoon naar zich toe trekken! Een gewoonte, dat wel. Maar wel een slechte.
Overal is eten beschikbaar en de technologie heeft ons passief gemaakt. Vandaar dat op veel campings het na het avondeten stil is. Bijna iedereen zit dan achter de tv. Tja, we worden dik. Maar zoveel vacatures zijn er ook weer niet bij Handhaving.
Oké, ik ben ook te dik. Opvallend genoeg ben ik tijdens de vakantie ruim 2 kilo afgevallen. Ik eet dan minder dan thuis. Niet uit armoe, maar vanwege spanningen door het rijden in mij onbekende gebieden denk ik. Ik heb dan minder trek. Neemt niet weg, dat ik nog 7 à 8 kilo te zwaar ben. Volgens de normen. Maar van die normen heb ik geen enkele last.

Toch verblindend

In het tv programma Wegmisbruikers is een aantal jaar geleden de vraag gesteld, waarom de nieuwe autoverlichting toegestaan is, terwijl hij verblindt. De toenmalige landelijke verkeersofficier Koos Spee stelde dat die verlichting helemaal niet verblindend is. Zelf ervoer ik het verblindend effect wel. Ik vond het vreemd, dat meneer Spee mij dat effect / gevoel ontnam. Voor mij is zo'n reactie hetzelfde als wanneer hij zou zeggen, dat een klap met een hamer op mijn duim geen pijn doet. Nee, niet bij hem. Wel bij mij en anderen.
Vanmorgen hoorde ik dat de ANWB van mening is dat die verlichting wel verblindt. Hoe dan ook, ik vind die moderne verlichting erg vervelend. Niet alleen bij oneffenheden of stijgingen in de weg, maar ook wanneer het regent. Ik heb het niet over de drl's, maar de gewone verlichting.

The Pretty Things

Als je de bandleden zag wist je het al; de naam van de band was bedoeld om de boel op te jutten. De leden zagen er niet uit. Zo ging het in die woelige jaren 60. Klasgenoten werden van school gestuurd, omdat de docenten hun haren te lang vonden. Haha! Om over de muziek in die tijd maar te zwijgen. Veel nummers werden door de reguliere zenders geboycot. Maar ja, wij, tieners, vonden het schitterend. Lekker schoppen tegen de ouderwetse, gevestigde orde. Toen was het : "The band looks shit, but the music is so góóóód!" Da's tegenwoordig andersom. Het is niet anders.

Ik vergeet

Gelukkig word ik er geregeld aan herinnerd : ik ga (een keer) dood. Met dank aan de post die ik vanwege mijn uitvaartpolis elk kwartaal ontvang. Het is een van die zaken, die ik steevast vergeet. Gelukkig maar, anders zou ik de leuke dingen gaan vergeten. En ach, wat is er nu leuker dan vergeten dood te gaan? Ik zie het al voor me, staat daar de man met de zeis, die zuchtend zegt : "Zeg Willem, hoe vaak moet ik het nog zeggen? Horen doe ik hem natuurlijk niet. Want ik ben ook nogal (Oost Indisch) doof. Er is nog zoveel leuks te doen.

Vals beschuldigd

Vanmorgen deed zich een raar fenomeen voor. In de supermarkt is het mogelijk om zelf je producten te scannen. Bij de kassa was sprake van een controle, die op basis van steekproeven gedaan wordt. Toen bleek dat een half brood niet gescand was. Oeps! Daar krijg je een wat opgelaten gevoel van. Alsof je je aan winkeldiefstal schuldig maakt. Net als toen een van de kids wat uit een schap gepakt had en je dat pas bij de kassa te horen krijgt : "Wilt u dat ook afrekenen, meneer?"
Wat bleek in het geval van de supermarkt? De kassa gaf in eerste instantie op het scherm aan, dat het brood niet met de handscanner gescand was. Besloten werd een bon af te drukken. Wat bleek? De kassabon gaf keurig aan, dat het half brood wel degelijk gescand was. Een discrepantie tussen de handscanner en de kassa, die leidde tot een onbehaaglijke gevoel. Al moet ik wel zeggen, dat de medewerkster het gebeuren licht opvatte.
Zo'n gevoel ken ik maar al te best. De eerste keer was in Zoetermeer, waar ik in een drukke winkelstraat staande werd gehouden, omdat ik de artikelen die ik bij me had niet betaald zou hebben. Ik liet keurig het zakje met de bon zien, maar ik moest toch terug naar de winkel. Daar gaf een medewerker toe, dat ik door hem geholpen was. Iets wat zijn chef niet opgevallen was.
Later overkwam me zoiets bij Ter Meulen in Rotterdam. Ja, zo lang is het geleden. Ik zocht twee schakelaartjes. Ze lagen in een grote bak. Omdat ik liever een prijsstickertjes erop wilde voor bij de kassa, koos ik de geprijsde schakelaartjes. Toen bleek dat beide een andere prijs hadden. Ik dacht slim te zijn door twee met de lagere prijs te pakken. Bij de kassa zei de mevrouw tegen mij : "Het is niet de bedoeling zelf stickers op de producten te plakken, meneer." Kijk, van zo'n reactie krijg ik dan weer de kriebels. Dus zei ik wat geërgerd : "Zoudt u even in die bak willen gaan kijken en mij dan weer te woord staan? In die bak liggen deze schakelaars met verschillende prijzen." Toen kwam de smoes dat ze niet achter de kassa vandaan mocht. Ze sloeg daarna de prijs van de stickers aan en ik betaalde. Zo ben ik ook een keer bij V&D in Leiden staande gehouden, terwijl ik in de hal op Sonja stond te wachten. De winkeldief was door de poortjes gevlucht. Ondanks tips van andere klanten, getuigen, en mij aan de surveillant werd mijn tas doorzocht. Hij vond natuurlijk niets. In geen van die gevallen werden mij excuses aangeboden.
Alle keren vond ik de benadering erg vervelend : op voorhand al beschuldigend.

Quasi dorpelingen

Op de sociale media die specifiek bedoeld zijn voor inwoners van mijn geboortedorp, haal ik eenvoudig de import (geen geboren en getogen dorpsbewoners) eruit. Wat kunnen die mensen stads schrijven en reageren. Ik bedoel daarmee vaak agressief, vijandig en gepaard met grof taalgebruik. Zo ging het ooit onder de echte inwoners niet aan toe. Ons kende immers ons. Je kwam elkaar geregeld tegen en keek elkaar dan in de ogen.
Tegenwoordig is het vanachter een computer of (vooral) telefoon lelijk doen. Quasi anoniem. Velen zijn de Nederlandse taal niet machtig. Logisch, want ze zullen op school ook zo bezig geweest zijn in plaats van bij de les te blijven. Overlast, zowel overdag als 's nachts moet volgens de import gewoon geaccepteerd worden. Net als vandalisme en diefstal. Een veel gelezen reactie is dan ook : "Je bent toch ook jong geweest?" Natuurlijk zijn anderen ook jong geweest. Ze zijn alleen anders opgevoed, o.a. met respect voor anderen en andermans spullen en met meer toen gangbare waarden.
Het zijn de moderne vluchtelingen, die het stadse ontvluchten, om elders meer frisse lucht te kunnen happen om vervolgens hun manier van doen en laten aan anderen op te dringen. Dat gaat trouwens ook gepaard met veel culturele afbraak en moderne, nietszeggende nieuwbouw. Ik zou het dorp bijna willen laten opslurpen door Leiden. Met behoud van de oude kernen.

Never ending love

Een van de vele nummers, die mijn broer mooi vond :

Een man een mietje

Vroegah, sprak de ouwe, deden mensen gewoon hun werk. Er was sprake van plichtsbesef (een oud woord). Met de tijd is ook de mentaliteit van mensen veranderd. Mensen beloven veel, maar beloftes nakomen is iets anders. Wellicht neemt het aantal echte mannen af, want het was ooit een man een man, een woord een woord. Tegenwoordig is het blijkbaar een mietje een mietje, een leugen een leugen. Zaak dus om met de tijd mee te gaan. Niet de sterkste overleeft, maar degene die zich het beste kan aanpassen. Dus wil ik me ook niet meer aan mijn woord houden. Dat is op zich erg lastig voor mij. Het vergt een verandering van mijn persoonlijkheid. Maar goed, toch maar proberen mee te doen en dus een belofte niet nakomen. Maar ja, dan breekt de pleuris uit! Dan staan ze boos voor mijn deur. Afspraken niet nakomen? Dat mogen anderen wel, maar ik dus niet. Wat een tijd.

Dorpel kaal maken

Gisteren ben ik alvast begonnen met het verwijderen van de tectyl, die de lasser na het laswerk aangebracht had. Dat ging vrij gemakkelijk, want ik kon met een doek gedrenkt in terpentine het zwarte spul zo wegvegen.
Voordat ik kan lakken wil ik de ondergrond eerst mooi glad hebben. In gelakte toestand zijn oneffenheden erg gemakkelijk te zien. Dat vind ik slordig staan. Ik heb daarom een dunne laag aangebracht met een metaalplamuur speciaal voor auto's. Na uitharding ga ik die laag vlak schuren om er vervolgens een grondlaag op te spuiten. Daarna spuit ik hem in de juiste rode kleur. Dan zou het resultaat weer een mooi drempeltje moeten zijn. Geen foto's dit keer, want ik was de camera vergeten.

Slap geklets

Ooit stonden kranten vol met feiten en waren er aparte rubriekjes waarin iemand zijn mening mocht verkondigen. Zo ook op de tv. Tegenwoordig zijn het sec meningen die ik hoor en die moeten dan doorgaan voor feiten, de waarheid dus. Maar zo dom ben ik dus niet. Vandaar dat veel tv (praat)programma's inclusief het nieuws van zenders als NPO mij weinig tot niets zeggen. Zelfs de EO is druk op zoek gegaan naar een bruine meneer, die vervolgens voor de camera gaat vertellen dat Zwarte Piet in strijd is met de Bijbel. Weer een mening, die uitgedragen wordt als 'het is zo'. Een mening die ik overigens niet deel. Zo kan je als omroep ook mensen misbruiken gebruiken. Mensen je mening opdringen. Dat is tegenwoordig heel gewoon, tenzij het Jehova's zijn. Dan gooit menigeen wel de deur dicht.
Tegenwoordig klaagt men overal over. De ja-maar mens is nadrukkelijk aanwezig. Zo ook over de verlaging van de snelheidslimiet. In een krantje las ik over de mogelijk ernstige gevolgen ervan, omdat ambulances later op hun bestemming zouden aankomen. Weer een grote onzin! Ik heb nog nooit een ambulance met zwaailichten en sirenes zich aan de verkeersregels zien houden. Ze rijden altijd sneller dan toegestaan en desnoods tegen het verkeer in. Natuurlijk moet het personeel rekening houden met hun afwijkend gedrag en mag het geen gevaar opleveren voor anderen. Ik vond het stukje argumentatie net zo slap als beweren, dat een groot deel van de werkenden vanwege de snelheidsbeperking straks later op het werk komt. Allemaal slap geklets. Een mening van mij.

Ja, maar...

"...Ja-maar-types klagen, zeuren, nemen zelf geen verantwoordelijkheid, zijn negatief ingesteld, hebben geen eigen ideeën, zijn lui of vastgeroest, vragen om aandacht en roepen irritaties op...." Dit is een citaat uit een blad voor managers, bedoeld om een discussie opgang te brengen. Kortweg gezegd betekent 'ja maar' voor mij gewoon 'neen!' maar dan flink wollig ingepakt gebracht. Ik heb al heel vaak zo'n ja-maar reactie moeten afkappen met de opmerking : "Doe dit keer gewoon wat ik je zeg." Want soms werd zelfs ik er wat moe van. Ik heb zelfs een keer gezegd : "Je krijgt advies, maar als je met ja-maar interrumpeert of aan het eind reageert hoef je hier niet meer terug te komen. Maar goed, dat was toen wel de kampioen in ja-maars waarmee ik sprak. Met ja-maar mensen boek je weinig vooruitgang. Die staan met de hakken in het zand.
Laatst zei ik het nog tegen een kind. Het moest gewoon even wat opruimen. Het dacht met mij in discussie te moeten gaan en begon met "Ja, maar..". Het begin meestal bij kinderen, dat ge ja-maar. Dat komt omdat veel ouders vinden dat je een kind alles moet uitleggen, net zo lang totdat het doet wat je wilt. Of niet. Onzin, want als het licht op rood staat, moet het gewoon stoppen. Klaar. Net zo goed als er verkeer aankomt, mag het niet oversteken. Klaar. Ergo, een kind moet ook gewoon kunnen luisteren en dat 'maar' van 'ja-maar' vervangen door 'pappa', 'mamma', 'oma', 'opa', 'meneer', 'juffrouw' enzovoort. Als het later groot is, scheelt het veel in het aangaan van relaties. Als ouders zijnde moet je niet alleen begeleiden, maar ook leiden.

Dorpel gelast

Het heeft even geduurd, maar de doorgeroeste dorpel is gelast. Ik heb maar gelijk op voorhand mogelijk slechte / slecht wordende plekken ook maar laten opknappen. In wezen is het chassis van de bus helemaal goed, net als de bodem. Het is enkel de aansluiting van het plaatwerk aan de onderkant, die op een paar plaatsen slecht is. Zeg maar de buitenrand rondom. Ik heb de lasser verteld over mijn / onze ideeën voor wat betreft het laswerk. Hij liet me weten, dat hij in lege uurtjes ook het eerdere laswerk heeft hersteld. Er was weliswaar al voor de aanschaf van de bus aan de onderkant gelast, maar die lasser heeft na het lassen de lasnaden niet afgewerkt / weggeslepen. Dus dat stond wat slordig en leidde tot roestvorming. Deze aardige jongeman besloot het lelijke werk alsnog in orde te maken.
Hij hoefde voor mij alleen het laswerk te doen. Ik zou daarna het plaatwerk zelf afwerken. Toch heeft de lasser uit voorzorg vanwege het natte weer, de dorpel met zwarte tectyl behandeld. Dat ga ik komende periode verwijderen en de dorpel wat kleur betreft in de oorspronkelijke staat brengen. Dan kan ik ook de peesrail voor het antitochtdoek weer plaatsen.
De scheur naast de schuifdeur is ook gelast. Dus die kan weer klappen opvangen.
De lasser vond trouwens dat de onderkant er, gezien de leeftijd van de bus, nog erg goed uitzag. Zo hoop ik hem te houden.

Fijnstof toeslag oude Diesel

Ik zat er al op te wachten. Op de extra belastingtoeslag die wij voor onze oude bus moeten betalen. Omdat het bij de Belastingdienst een zootje is, zou ik het erop kunnen wagen niet te betalen. De kans is groot dat ze het niet eens in de smiezen hebben. Of nee, dat gaat alleen op wanneer ze iets moeten uitbetalen. Weer de oudjes die de klos zijn. Vooral sneu voor hen die al weinig te besteden hebben en zodoende een oud voertuig hebben gekocht. Daar tegenover zijn het de goed verdienende mensen die subsidies krijgen op bijvoorbeeld elektrisch rijden.
Zoals ik al eerder zei, zou ik liever per gereden kilometer willen betalen. Ook die in het buitenland. Dat zou ik rechtvaardiger vinden, dan sec betalen vanwege het eigendom.
Afgezien hiervan is het wat vreemd, dat de moderne voertuigen vrijgesteld zijn van de MRB. Zij dragen toch ook bij aan vervuiling en slijtage van het wegennet?

Stapsgewijs

Als er zich grote klussen aandienen, dan probeer ik ze in stukken te knippen. Zeg maar 'Hapklare brokken.' Vervolgens ga ik per brok aan de slag. Het fijne van deze werkwijze is dat ik in vrij korte tijd vooruitgang zie en succes kan boeken : weer een brok af. Het werk blijft ook overzichtelijke en ik kan zowel mijn inspanningen als investeringen (energie, tijd en geld)  lekker spreiden. Zo blijft er voldoende tijd over voor andere activiteiten en blijft het voor mij leuk.
Heel anders gaat het eraan toe, bij de mensen in het tv programma Help mijn man is klusser (en ikzelf doe ook niet veel). Daar viert de afbraak, de sloop hoogtij en is het opbouwen een crime. Dat is bij mij dus andersom. Slopen oké, maar iets opbouwen vind ik veel leuker.
Er zijn ook lieden die Rome en Aken wel op één dag willen bouwen. Dan is er verder niets dan alleen maar dat bouwen. Dat valt bij mij onder 'moeten'. Da's ook niets voor mij.

Geen probleem, rustig aan.

Geregeld merk ik, dat mensen zich onnodig druk maken. Ik dacht dat iedereen intussen zou weten, dat als je niets aan een bepaalde kwestie kunt doen, dat het dan geen zin heeft om je daarover druk te maken. En als je er wel iets aan kunt doen, doe het dan goed en snel. Dan ben je er zo weer van af. Je hebt al genoeg aan je hoofd en de leuke dingen moeten nog steeds de overhand houden. Het leven is al lastig genoeg. Dus maak je niet onnodig druk. Neem schone besluiten. Dat zijn besluiten die niet weer stres genereren.
Vanwege deze houding heb ik een paar keer te horen gekregen als zouden bepaalde zaken mij geen lor interesseren. En dat is dus zo. Haha.  Dat zijn de zaken waar ik zelf niets mee kan om ze op te lossen. Dus laat ik ze van me afglijden. Mijn enige interesse is misschien de manier waarop de probleem-eigenaar ermee zal omgaan. Misschien leer ik daar iets van. Dat is alles.
Er zijn mensen die constant in de problemen zitten. Die genereren ze zelf. Wat daar nou leuk aan is, weet ik niet. Altijd maar die stres. Dag in, dag uit. Doe toch eens rustig aan.

Geen Dyson

Wij kregen een keer bezoek van iemand die een dure stofzuiger aan ons wilde slijten. Hoewel ik hem zei dat ie daarvoor in de verkeerde wijk beland was, zette hij toch door. Dus kregen we een uitgebreide demo. Ik heb toen zelfs op een vuilniszak gezeten, die door die stofzuiger opgeblazen werd. Maar ruim 1000 euro voor een stofzuiger vonden we te veel.
Laatst vroeg Sonja mij nog : "Wie koopt er nou zo'n duur ding?" Het antwoord is simpel, het zijn de mensen veel geld hebben en zich graag willen onderscheiden van de rest. Die hebben dure apparatuur of een dure hulp.

Om die reden zijn er ook straten met zeer dure winkels, waar deze mensen hun inkopen doen. Bij voorkeur op momenten, waarop ze gezien zullen worden. Een buurvrouw zei ooit verbaasd : "Ik zag jullie bij C&A winkelen! Daar komen jullie toch nooit?!" Ze vond dat raar, omdat ze ons in het Zeeman en Wibra hokje had gestopt. Want in dat hokje onderin haar maatschappelijke letterbak hoorden wij thuis. Om die reden schrok ze zich een hoedje, toen ze erachter kwam, dat we niet in het Ziekenfonds zaten. Ze had een doktersrekening bij ons thuis zien liggen... Toen begreep ze helemaal niet waarom wij zo basic leefden. Wij hebben dus geen Dyson. We zijn nog steeds dik tevreden met onze Quigg van de Aldi. Haha!

Profileren

Velen maken bezwaar tegen het zogenaamd profileren van de politie. In mijn optiek onzin. Daarvoor hoef ik alleen naar de informatie omtrent criminaliteit in ons landje te kijken. Dan valt de relatief hoge vertegenwoordiging van getinte mensen op. Ik ben dan een uitzondering, want ik wilde een positieve bijdrage leveren aan deze maatschappij.
Na de schoppartij in Gorinchem was het weer zover. Op de beelden waren duidelijk de laffe getinte jongens te zien. Ze opereren graag in groepen, want alleen gedragen ze zich laf. Of zelfs beleefd. Ook nu weer mag men niet zeggen dat het weer kut-Marokkanen betreft. Sommigen beweren zelfs dat het Nederlanders zijn. Vanwege dat ene paspoort. De ellende is nog groter, want Marokko weigert de afgewezen Marokkanen terug te nemen. Lekker land hoor, dat Marokko. Ook een lekker land, dat Nederland onder Rutte. Want hier lukt bijna alles als het gaat om negeren van wetten en regels. De overheid heeft meer verzorgende aandacht voor allochtone criminelen, dan voor autochtone behoeftigen. Daar is menig Nederlander erg boos over. Nederlanders moeten niet alleen hard werken voor hun geld, maar daarvan een deel in de vorm van belastinggeld afstaan aan en voor dit soort volk.
Natuurlijk spreekt de politiek schande van de mishandeling. Maar voor de rest? Terugsturen naar Marokko gaat niet, want Nederland was zo dom een vrouw daar naar toe te sturen.

Charlie Pride : Is Anybody goin' to San Antone?

Over een gestrande relatie :

Rain dripping off the brim of my hat
It sure is cold today
And here I am'a walking down sixty-six
Wish she hadn't done me that way.

Sleeping under a table at a road side park
A man could wake up dead
But it sure seems warmer than it did
Sleepin' in our king size bed.

Is anybody goin' to San Antone
Or Phoenix Arizona
Anyplace is alright as long as I
Can forget I've ever known her.

Wind whipping down the neck of my shirt
Like I aint got nothing on
But I'd rather fight the wind and rain
Than what I've been fighting at home.

Yonder comes a truck with the US mail
People writing letters back home
Tomorrow she'll probably want me back
But I'll still be just as gone.

Is anybody goin' to San Antone
Or Phoenix Arizona
Anyplace is alright as long as I
Can forget I've ever known her.

Anyplace is alright as long as I
Forget I've ever known her.

Bron: LyricFind
Songwriters: Dave Kirby / Glenn Martin

Stug doorgaan

Op de verkeerde weg. Zo dacht ik toen ik hoorde dat de regering miljarden gaat investeren in de infrastructuur. En waar gaat dat gebeuren? Inderdaad, voornamelijk in de Randstad. Die regio blijft men volpompen met mensen, auto's en andere milieubelastende zaken. Misschien bedoeld om vervolgens weer te gaan zeuren over het milieu dat daar zo slecht is, want dan kan er weer extra belasting geheven gaan worden. Maar dan wel over het hele land. De vervuiler betaalt, dus zouden mensen in de Randstad relatief veel meer moeten bijdragen aan verbeteringen van het milieu. Investeren in de toekomst, want deze 'verbeteringen' gaan weer (milieu)belastinggeld opleveren. Het is maar net hoe je het bekijkt.
Om die reden gaat men ook Schiphol 'verbeteren'. Nee, niet door de boel wat op te schonen. Maar om nog sneller het milieu te kunnen blijven belasten. Van dat bericht zag ik in het nieuws een opvallende reiziger door het beeld lopen. Een persoon gehuld in een zwarte boerka. Dat mag dus blijkbaar op Schiphol. Vreemd. Net zo vreemd als het besluit meer in te zetten op de zware criminaliteit en vervolgens juist die afdeling van de politie te gaan opheffen. Ik geef er de voorkeur aan eerst de zieke organisatie (interne cultuur) bij de politie aan te pakken. Zo ook bij Defensie, Belastingdienst, het UWV, het ABP, Justitie, Volksgezondheid en al die andere overheidsinstanties. Ik wens ze beterschap en al hun cliënten heel veel sterkte.

Ik ben een Mars

Het is een wat vreemde gewaarwording om ouder te worden. Ik heb na 70 jaar inmiddels zoveel ervaren en geleerd, dat ik geestelijk eindelijk klaar ben voor het leven. Wat denk je? Begint mijn lijf in te storten! Ik weet niet wie dat bedacht heeft, maar het is wel wat dom. Vooral omdat nauwelijks iemand geïnteresseerd is in wat ik vergaard heb gedurende mijn leven aan kennis en ervaring. Het dus puur voor mezelf. Want delen is niet meer mogelijk. Dan bemoei ik me namelijk met andermans leven.
Zo terugkijkend vind ik dat ik me niet door allerlei negatieve incidenten uit het veld heb laten slaan. Integendeel, ze spoorden me vaak aan tot doorgaan. Om op die manier een soort van wraak te nemen op hen die mij probeerden tegen te werken.
Het lastige was/is dat ik weliswaar wat getint ben, maar hier ben geboren en getogen. Soms hoorde ik  het woord Bounty; bruin van buiten en wit van binnen. Zo wit ben ik niet van binnen. Ik weet dat ik wat dat betreft ook 'anders' ben. Dus ook wat bruin van binnen. Ik ben geen Bounty dus, wat sommige blanken beweren, maar eerder een Mars. Haha! Ik ben daar trots op. Met dat wit van binnen vergist menigeen zich. Het is meer karamel.

Maandverband en tampons

Merel Westrik roept vrouwen op tampons, cups(?) en maandverband te doneren. Ze zijn bestemd voor vrouwen die dat soort zaken niet kunnen betalen. Je kunt toch ook een washandje of handdoekje gebruiken? Niemand die dat ziet. Tenzij je een badlaken gebruikt. Gewoon zoals vroeger even wassen en hergebruiken.
In wezen gaat het over armoede in ons land. Die is de afgelopen decennia flink gegroeid. Er zijn ook veel vrouwen die daarom geen make-up artikelen kunnen betalen. Of het blad van Linda. Weer anderen kunnen geen vlees kopen. Dit keer dus typisch vrouwelijke artikelen vanwege de armoede.
Ik wacht nog op zo'n inzameling voor arme mannen. Speciaal voor al die gasten die van sleutelen houden. De meesten van hen missen steeksleutel nummer 10. Het mag ook ringsleuteltje zijn of een dop (cup?).  Er hangt wat mystiek rond die maat. Dat soort sleutels en doppen verdwijnen in het niets.

Van pup naar volwassen

Tijdens het wandelen met Fenna kom ik ze geregeld tegen. Ik heb het over de mensen, die ooit met een pup liepen en nu met een volwassen hond. Wat mij vooral boeit is het gedrag van de hond. Hoe is ie qua ontwikkeling geworden? De meeste zijn goed gesocialiseerd. Ze luisteren goed en gedragen zich tegenover andere mensen en honden 'gewoon'. Ik bedoel daarmee, dat die honden niet tegen je op springen, niet blaffen en/of grommen en andere honden ook rustig benaderen. Het grote verschil zit hem toch ook weer in het formaat hond. De kleinere rassen zijn vaak minder goed gesocialiseerd. Ik noem ze wat onbeleefd kut-keffertjes. Ze krijgen van hun baasjes alle ruimte (lang gevierde riemen) en worden bij wangedrag (vaak grommend uitvallen) nooit een correctie. Meestal staan de eigenaren zelfs te lachen als zo'n kut-keffertje zich misdraagt. Nee, dan maar de eerder genoemde eigenaren met hun honden. Die bevallen mij beter. Er zijn erbij die hun hond en andere goed kunnen lezen.

Johnny Angel

Het is weliswaar een nummer dat bij mij uit mijn grijze massa het eiland Curaçao tevoorschijn tovert, maar toch ook wel weer die mooie jaren 50.

Dubbelop

Ooit werkte ik naarstig aan gegevensmodellen om het gebruik van gegevens uniek op te slaan en te beheren. Dat wil zeggen, de gebruikers van het informatiesysteem hoefden slechts 1x gegevens in te toetsen. Gisteren ging ik op verzoek van iemand een aanmeldingsformulier versturen. Het formulier was eerder via een download afgedrukt, met een pen ingevuld en weer gescand. Ja,ja, wat een werk. Maar nu moest het gescande formulier teruggestuurd worden. Dat was even zoeken op die site, maar uiteindelijk vond ik de upload-knop. Niet op een voor de hand liggende plaats.
Toen het document ingelezen was verscheen een scherm met de lay-out van..... het ingevulde formulier. Bij alle rubrieken stonden sterretjes, die aangaven dat het veld verplicht ingevuld moest worden. Deed ik dat niet, dan kwam ik geen stap verder. Ik heb dat maar gedaan, maar wat een ergernis en wat een dom gedoe. Dubbele gegevens invoeren in 2019. De IT opleidingen zijn ook niet meer wat ze ooit geweest zijn.
Ik zie ook geen zelflerende systemen meer. Zo kan ik me voorstellen dat het kenteken van onze bus niet te vinden is in een database van een leverancier. En dus ontbreken technische specificaties, die nodig zijn om de juiste onderdelen te bestellen. Ik mag dan zelf het merk, model en soort motor invullen. Prima. Maar de eerstvolgende keer kent dat systeem het kenteken nog steeds niet. En toch is het louter even de data ophalen vanaf de RDW site en die in de eigen DB onder het kenteken op te nemen. Nee, ik moet weer al die info intoetsen.
Sonja heeft een nieuwe telefoon aangeschaft. Je moet eens weten wat voor ellende dat met zich meebrengt. Met name op het gebied van Apps. Die Apps vormen ook een ongecontroleerde wildgroei. Da's pas echt IT-onkruid.
En dan zwijg ik maar over het laten uitkeren van een Aanvullend Pensioen. Dat kan ook via een website. Maar daarna is maandenlang communicatie nodig om de uitkering te realiseren. Soms denk ik maar : "Sinds ik met pensioen ben, is de IT wereld ineengestort." Hahaha!

Ruzie!

Mamma's Drie Musketiers maakten natuurlijk ook soms ruzie met elkaar. Maar die duurde niet lang. Hooguit een dagdeel en misschien zelfs een dag. Ik kan me niet herinneren dat we ’s avonds weer in dat grote bed lagen, terwijl we nog ruzie hadden. Zo lang hield geen van ons het vol.
Het was tijdens een zomervakantie, toen we een keer ruzie maakten. Die dag was oma bij ons op bezoek. Ik kan me niet herinneren waar mamma toen was. Ik had namelijk de indruk dat oma op ons paste. Ze gebood ons te stoppen met ruziemaken en zei streng : “Ik zal jullie leren hoe je een ruzie aanpakt.” We moesten drie theedoeken (DDDDD weet je wel) pakken. Oma blinddoekte ons een voor een. Daarna moesten we wat rondjes draaien om onze as. Ik werd al na 2 rondjes duizelig. Daarna moesten we op de grond gaan zitten. Intussen bleek oma drie kranten opgerold te hebben. Het gebeurde allemaal in de huiskamer in de ruimte voor de huiskamerdeur. Terwijl we zo in het donker wat draaierig zaten te wachten, stopte oma elk van ons zo’n opgerold Leidsch Dagblad in de hand. “Zo”, zei ze, "en nu mag je elkaar met die krant slaan.”  Geloof me of niet, maar wat hebben wij gezocht, geslopen, gemept en gelachen! We waren zo over onze boosheid heen. Om ons heen hoorden we ook gelach. Ook van oma zelf. Toen riep oma : "Stoppen!". We deden onze blinddoeken af en zagen elkaars rode, bezwete maar lachende gezichten. Oma verrichte een wonder. Achteraf gezien moesten we gewoon onze energie even kwijt. Zo vaak mochten we niet buitenspelen.

In balans door uit balans

Het leven bestaat o.a. uit geven en nemen. Ik behoor tot de gevers onder ons. Ik voel me nu eenmaal prettiger, wanneer na mijn inzet / hulp de balans naar de andere kant uitslaat. Meer doen / geven dan verwacht / afgesproken. Zo heb ik jarenlang mijn uren moeten verantwoorden aan mijn werkgever. Die stelde dan een factuur op voor mijn opdrachtgever. Na een gewone werkweek was het aantal opgegeven uren gelijk aan 40. In werkelijkheid waren het 42 of 43 uren. Maar nòòit 39,5 uur, want ik wil ook rustig slapen en mezelf recht in de ogen kunnen blijven kijken.
Om die reden was ik een keer teleurgesteld, toen een projectleider geruchten verspreidde, als zou ik te vroeg naar huis gaan. Volgens hem werkte ik dagelijks slechts 7,5 uur. Ik heb hem daarop aangesproken en hem naar de receptie van het bedrijf doorverwezen. Bij de receptie moest iedereen zich legitimeren en werden aankomst- en vertrektijden genoteerd. Daaruit bleek dat ik dagelijks zo'n 15 tot 20 minuten langer werkte. Nee, geen koffie drinken, maar werken. Meneer is daar nooit op teruggekomen. Hoewel, hij verbood mij aanwezig te zijn bij de bevalling van onze 2e zoon. Aan die mentaliteit had ik dus gewoon lak.
Ik vond / vind toegevoegde waarde ook belangrijk. Meer doen dan mij opgedragen was. Ook dat geeft mij een prettig gevoel. Toch heb ik een keer van een potentiële werkgever tijdens een intake gesprek te horen gekregen, dat ik als projectmanager geen proppen papier van de grond moest rapen. Daarvoor was ik niet aangenomen. Ik vind een net pak nog wel te dragen, maar voor een keurslijf bedank ik.
Altijd iets meer doen dan verwacht / afgesproken is altijd mijn werkwijze geweest. Ik voel me daarbij het prettigst. Een dagje iemand helpen in ruil voor koffie en een broodje vind ik daarom geen probleem. Dan voel ik me in balans.

Beste Jerry A

Op het www trof ik dit stukje aan :

Beste Jerry,

Iedereen kan toch weten dat je een veroordeelde crimineel bent, die zich zodanig verzette tegen zijn aanhouding dat vijf agenten hem in bedwang moesten houden?
Iedereen kan toch weten dat je een racist bent, die dating-events voor singles (uhuh) organiseert waar blanken niet welkom zijn?
Iedereen kan toch weten dat ‘dichter’ op je curriculum vitae (LOL) een dekmantel is voor je echte activiteiten? Of zou men: “Ik wil een grondwet, die niet alleen mooi op papier staat, maar mij ook beschermd tegen uitzetting en de staat” wel zien als eh… kunst? En de d/t-fout als taalverrijking?
Iedereen kan toch weten dat je een dief bent, die met Mitchell Esajas een heel lespakket voor scholen bij elkaar jatte?
Iedereen kan toch weten dat je geestelijk gestoord bent, nu je jezelf vergelijkt met Rosa Parks, een mevrouw die mogelijk écht reden had om te klagen over de behandeling van pigmentverwenden, met je “Back to the bush”-gelul?
Iedereen kan toch weten dat je een terroristenmattie bent, die dolgraag poseert met een stuk vulles als Dyab Abou Jahjah.
Iedereen kan toch weten dat je een rechtsstaathater bent, die meent dat onze onafhankelijke rechters niet in staat zijn te bepalen wat discriminatie of racisme is? En die een ‘straatcongres’ laat openen met een nummer met de tekst: “Fuck the police. Comin’ straigt from the underground, A young nigga got it bad ‘cause I’m brown, And not the other colour, so police think, They have the authority to kill a minority”.
Iedereen kan toch weten dat je door de Nationaal Coördinator Terrorisme- en Veilgheidsbestrijding werd gezien als een potentiële terrorist, samen met die gestoorden van De Grauwe Eeuw die Sinterklaas tot ontploffing wilden brengen?
Iedereen kan toch weten dat je een opruier bent, die ronduit zegt dat het oorlog in Nederland is.
Iedereen kan toch weten dat…

Ach, laat ook maar.

Ik kan nog zoveel over jou en je racistische vrienden bij elkaar googelen, de informatie komt wel.

Dit is ontleend aan het artikel van Jan Dijkgraaf

En dan te bedenken dat zo'n anti zwarte piet iemand ook nog Nederlandse volgers heeft. Soort zoekt soort. Brrrr!

Wachten op een pakketje

Via een website heb ik een paar 12 volt lampen voor de bus gekocht. De verzending gebeurt via DHL, aldus de leverancier. Van dat postbedrijf kreeg ik vrij snel bericht : Vandaag wordt uw bestelling bezorgd. Tussen 14.00 en 16.00 uur. Of ik daarmee rekening wilde houden. Ik kon eventueel een ander tijdstip van bezorging aangeven als ik dat zou willen. Ik ben vanmiddag gewoon thuis gebleven.
Rond 16.15 uur zag ik iemand in DHL kleding aan komen lopen. Ik stond op en liep naar de voordeur. Door glas zag ik echter niemand verschijnen of staan. Wat bleek? Er hing een envelop door de brievenbus. Het was mijn bestelling. Potverdorie! Ik had dus helemaal niet thuis hoeven blijven. Ik ging er vanuit, dat die lampen in doosjes verpakt zouden zijn. En dat die twee doosjes samen in een groter doosje verzonden zouden worden. Niet dus. Ze zaten in een soort envelop. Gewoon brievenbuspost dus en geen pakketje. Straks maar even controleren of die lampen het doen.

Onverantwoord!

Vandaag zag ik hem weer rijden in een auto. Al eerder vertelde ik over een paar oudjes, die naar mijn idee totaal ongeschikt zijn als bestuurders van voertuigen. Een van hen zit onder de medicijnen, heeft o.a. last van uitvallen en blackouts en zit ook nog aan de alcohol. Hij is diverse keren bewusteloos uit zijn auto gehaald en heeft aanrijdingen gehad. Maar meneer gaat gewoon door met autorijden. Een week of wat geleden heeft ie een hersenbloeding gehad. Er lopen nog steeds twee tot drie vrouwen van de wijkverpleging bij hem in huis. En vandaag kruipt meneer toch weer in de auto. Onverantwoord!

Tante Coba

Misschien was ze helemaal geen familie. We hadden in de jaren 50 zoveel tantes en ooms, die achteraf helemaal geen familie bleken te zijn. Zo ging dat. Zo hadden we dus ook een tante Coba. Volgens mij verliep de relatie tussen haar en onze familie via mijn oma. Ze kwam heel sporadisch op bezoek om op ons te passen. Tante reed op een zwarte opoefiets met bruine, wat afgezakte fietstassen. Zee was een zeer strenge vrouw, die een hondje had. Een zwart mormel, dat van tante vaak zijn eigen staart moest pakken. Dus tolde dat arme beestje minuten lang in het rond, op jacht naar zijn eigen staart. Ik begon als kind toen al te twijfelen aan de intelligentie van zo’n beest en.... aan mijn tante Coba. Ik vond het gemeen wat ze deed.
Tante Coba, met haar grote ogen, controleerde ons ook als we huishoudelijk werk deden of van haar moesten doen. Zo keek ze een keer in haar fraaie, blauwe mantelpakje met grote ogen streng toe, toen ik de vaat aan het afdrogen was. Met zo’n geblokte De Doek Die Direct Droog theedoek. Ze wees me erop hoe ik het servies moest vasthouden en het bestek. “Je moet het mes omdraaien, Wimmie! Anders snij je in de theedoek!”, zei ze opeens bestraffend. Ik herinner me nog hoe ik van haar stemgeluid schrok. Soms dacht ik als kind nog aan haar als ik een mes afdroog. Liefdevol hoor. Maar dan droog ik het mes wel expres op de verkeerde manier. Lekker puh! Ze komt ook weer tevoorschijn wanneer ik een mager zwart middelslag hondje zie. Of een slanke, mooie, opgemaakte maar streng kijkende vrouw met een knotje op haar achterhoofd tegenkom met een Aziatisch uiterlijk. We zongen zelfs een liedje over haar :  "O tante Coba die is zo dom, ze roert haar koffie met haar tenen om." Ach, kinderen.
Een jaar of wat na de Cuba crisis kwam ze ook even in beeld bij mij. Ergens stond op een viaduct met grote letters gekalkt : Handen af van Cuba! Maar iemand had (later) van de U een O gemaakt; Handen af van Coba! Ik heb nooit overwogen haar aan te raken. Zo verstandig was ik als kind al.

Geluidsoverlast

Een veel voorkomend probleem : overlast veroorzaakt door buren. In veel gevallen is sprake van onnodige overlast. Zoals het dichtgooien van deuren, stampend de trap op en af gaan, te luid spelende radio's tv's, spelende / rennende kinderen, blaffende honden enzovoort. Als er dan ook nog sprake is van oude, gehorige huizen, dan is er al snel sprake van geluidsoverlast. In appartementsgebouwen is vaak niet te lokaliseren waar geluid vandaan komt. Dan komt het voor, dat men bij de verkeerden klaagt. Dat overkwam ons toen we zelf in een flat woonden.
Er zijn ook situaties, waarin klagers geobsedeerd zijn geraakt en zo van alles lijken te horen. Tot zelfs geluiden die er niet zijn.  Of klagers die over een zeer scherp gehoor beschikken, waardoor gewone woon- en leefgeluiden al als overlast bestempeld worden. Een cartoon beeldde dat uit met een stel dat zit te schaken. Daaronder een buurman die boos met een bezem tegen het plafond slaat. Haha!
Helaas vergeet men soms op voorhand maatregelen te nemen, om overlast te voorkomen. Zoals het niet leggen van een geluidsisolerende ondervloer als men laminaat of parket legt. Of viltjes onder de stoel- en/of tafelpoten te plakken. Of een bureaustoel met wieltjes te gebruiken in plaats van zonder. Of even een klemmende deur te schaven of een piepend / krakend bed te repareren.  Het is jouw vloer, maar hun plafond. Het leven kan mooi en simpel zijn wanneer men wat rekening met elkaar zou houden.

Apengeluiden

Dat er zo'n gedoe is rond de racistische toestanden tijdens voetbal, verbaast mij eerlijk gezegd. Ik bedoel, dat gedoe is al heel lang gaande en er wordt weinig tot niets tegen gedaan. Helaas zijn er ook nog steeds blanke mensen, die blijven ontkennen, dat in ons landje dit soort onacceptabel gedrag plaatsvindt. Tot die mensen behoren ook veel bestuurders van voetbalclubs. Die zien en/of horen ook niets over hooligans. Daarom zitten wekelijks op de tribunes mensen met bedekte gezichten. Die mogen daar gedurende de hele wedstrijd hun gang gaan. Een verbod op gezichtsbedekking lijkt me ook voor de hand liggen. Dat soort mensen moet een stadionverbod opgelegd krijgen van minstens 5 jaar. Maar ach, 5 jaar lang geen geld van een lid / quasi supporter is blijkbaar een te grote drempel voor menige club om iemand na wangedrag eruit te zetten. De KNVB schuift de schuld en daarmee haar verantwoordelijkheid gemakkelijk af naar Justitie. KNVB, geef zelf eerst het goede voorbeeld, door een stadionverbod of royement.
Spelers worden voor miljoenen verhandeld. Dus laat die clubs zelf ook maar opdraaien voor de inzet van politie.
Discriminatie en racisme worden vaak veroorzaakt vanuit een bepaald gevoel van onmacht en/of afgunst. Als over de prestatie niets valt af te dingen, gaat het ergens anders over. Dat geldt overigens niet alleen bij het voetbal.

Ik kies voor de zon

One day you'll look
To see I've gone
For tomorrow may rain so,
I'll follow the sun...

Soms moet ik knopen doorhakken. Dan kies ik telkens weer voor de zon in mijn leven. Soms is het een lastig, misschien zelfs pijnlijk besluit. Maar ja, ik zit niet graag op regen ellende te wachten.

Zonder scrupules

Soms verbaas ik me over bepaald gedrag. Zo hoorde ik dat iemand had ingebroken. Uit geldgebrek. Helaas was hij gezien en herkend door buurtbewoners. Het ging om een luttel bedrag, maar daar kwam ook nog bij dat het om familie ging. Ondanks ermee geconfronteerd te zijn, werd het bedrag niet terugbetaald.
Op zeker moment maakte de inbreker een forse winst. Het bedrag liep op tot enkele tienduizenden guldens. Ik ging er vanuit, dat hij als eerste schoon schip zou gaan maken en het geld, met een excuus-bloemetje of kaartje, alsnog zou teruggeven. Nee dus! Ik begreep daar helemaal niets van. Het lijkt dan net alsof je geen berouw hebt van je daad.

Bij de nek

Een paar keer heb ik een zwaan geholpen. Het gebeurde in situaties waarin een zwaan door andere aangevallen werd. Het slachtoffer werd in een hoek gedreven. Vervolgens drukten de aanvallers het slachtoffer met de kop onder water. Ik ben er toen heen gelopen en heb het arme beest bij zijn nek gepakt en hem uit het water getrokken. Pas toen zag ik hoe gehavend het eruit zag met bloedende wonden in de nek. Natuurlijk spartelde het beest eerst tegen, toen ik het te hulp schoot. Maar bleek achteraf toch dankbaar te zijn.
Soms kom ik mensen tegen die net als die zwanen ook in een penibele situatie verkeren. Ze dreigen te verdrinken in hun eigen ellende, omdat ze niet bij machte zijn er zelfs iets aan te doen. Het liefst zou ik ze bij hun nekvel willen pakken, om hen uit de misère te halen. Maar ja, dat vinden ze schijnbaar nog erger. Ik laat ze en doe maar een beroep op mijn doofheid en slechtziendheid.

Weinstein, Andrew en Epstein

Ten tijde van hun loopbaanontwikkeling in de filmwereld verkeerden de actrices in spé graag in het gezelschap van seksmaniak Harvey Weinstein. Toen Trump president werd, werd hij door diezelfde vrouwen uitgemaakt voor vrouwenhater. Maar ja, toen was alles nog zo fijn bij Weinstein.
Prins Andrew is een goede vriend van pedofiel miljonair Epstein. Soort zoekt soort. Andrew herinnert zich niets van de seksfeestjes. Zelfs van een foto waarop hij zijn arm slaat om een slachtoffer, beweert hij dat die arm waarschijnlijk niet van hem is. Blijkbaar heeft pedo Andrew zoveel slachtoffers gemaakt, dat hij ze zich niet allemaal meer herinnert. Net zoals Rutte zich niets herinnert van ruim 70 doden na een bombardement, komt het niet zozeer ongeloofwaardig, maar eerder leugenachtig over.

Top of flop?

Zoals je weet geniet ik dagelijks van sites als YouTube. Daar luister ik naar muziek, kijk ik naar interessante docu's en instructies en leuke, grappige video's. Zo'n video kan je leuk vinden of niet. Via een button met een duim omhoog of omlaag. Laatst zag ik een video met 13K aan duimen omhoog en slechts 572 met de duim omlaag.
Ik vraag me af in hoeverre die video nu een top of een flop is. Tegenwoordig schijnt de mening van de minderheid immers doorslaggevend te zijn? Dus zo'n video van Blondie is naar huidige normen gemeten een regelrechte flop. Maar niet voor mij. Een heerlijk nummer op een dito manier live gebracht :

Machteloos toezien

Als ik ze hoor spreken over hun kinderen, dan zijn het ware schatten. Na een kwartier luisteren veranderen die schatten in ordinaire criminelen. Ze verkeren in kringen waar misdaad de opmaat is.
Ik heb nooit begrepen, waarom mensen criminelen graag van een positieve kant willen belichten. "Hij is een heel goede vader", zei iemand tegen mij over een lokale crimineel. Ik wees hem op de voorbeeldfunctie die hij als vader zou moeten hebben. Hun kids (8 en 11) zijn al menig keer voor winkeldiefstal opgepakt. Sympathieke criminelen? Nee, daar kan ik dus niet in meegaan.
Lastiger lijkt het me voor de ouders van zo'n crimineel. Er zullen ongetwijfeld onder hen zich ook mensen bevinden, die met tranen in de ogen hun kind het slechte pad hebben zien kiezen. Voor anderen lag het in de lijn der verwachtingen. Als ouder ben je vaak machteloos als het gaat om volwassen kinderen. Ze leiden hun eigen leven en maken hun eigen keuzen. Alle adviezen van pa en moe ten spijt.
Dat geldt trouwens in veel situaties. Omdat ouders meer levenservaring hebben, weten ze eerder wat na bepaalde besluiten te wachten staat. Aan de andere kant willen ouders zich niet te veel met het leven van hun volwassen kind bemoeien. Ze kunnen alleen hopen op inzicht, gezond verstand en de juiste beslissingen. Als ouders gaat het ons erom, dat wij achteraf niet te horen zullen krijgen : "Had dat dan gezegd!"

Door een andere bril

Defensie heeft al jarenlang last van saboteurs. Op legerplaatsen draaien ze bouten / moeren van wielen van privé en legervoertuigen los. Het is onduidelijk of het hier om niet-militairen gaat of eigen (ontevreden?) personeel. Of Poetin, dat zou ook nog kunnen. Haha! Er is een onderzoek gaande.
Ik lees zo'n bericht anders. In mijn beleving is de bewaking van militaire objecten al jarenlang niet in orde. Als een SBS6 verslaggever een kazerne binnenwandelt, krijgt hij na het tonen van de beelden op z'n donder van Defensie. De betreffende commandant op z'n donder geven en adequate maatregelen laten nemen lijkt me beter. Met de huidige technieken lijkt me het bewaken van kazernes en dergelijke juist eenvoudiger geworden. Maar wie ben ik?

Gisteren waren we op bezoek in een grote winkel op het gebied van kamperen. Toen we de tentenafdeling bezochten en ik al die uitgestalde tenten zag, moest ik gelijk denken aan leegstand. Interessant voor daklozen.
Miljardair Bloomberg steekt 100 miljoen dollar in een online campagne tegen een herverkiezing van Trump. Alles is tegenwoordig te koop, dus ook stemmen en dus principes. Het geld zal wel naar Democraten gaan, die daarmee 'influencers' gaan betalen, die op hun beurt belangrijke Republikeinen moeten omkopen. Een soort piramidespel, met Bloomberg aan de top als stroman voor Hillary Clinton.

Die Linke

Vanwege mijn sociale inslag lees ik geregeld berichtjes van links. Daar zit ook al een tijdje de VVD bij, maar dan op een heel andere manier. Vanmorgen zag ik in een landelijke ochtendkrant een kop met de tekst dat de VVD de maatschappij de rug heeft toegekeerd. Weer oud nieuws, wat mij betreft. De armoe groeit, het is slecht gesteld met de zorg, het onderwijs, de bouw enz. Komt bij dat Justitie alsmaar taakstraffen uitdeelt, de politie niet meer handhaaft, militairen pang moeten roepen en het aantal criminelen toeneemt met als ons risico op schade aan lijf en/of goed. Drugs gedogen en bestrijden komt mij trouwens ook vreemd over.
In tegenstelling tot onze nationale linkse partijen, hoor ik via onze oosterburen betere geluiden. Ik lees graag de berichten van de politieke partij Die Linke, met mensen als Sahra Wagenknecht en dr. Gregor Gysi. Dat zijn voor mij socialistische mensen, die met gezond verstand aan het werk zijn. Aan alles is te merken dat ze hoog opgeleiden zijn. Hier in ons land hebben we te maken met omhooggevallen leiders, die in een quiz met onderwerpen die over algemene ontwikkeling gaan, slecht scoren. Maar wel met een hoog cijfer voor het papegaaien van onzin.
Helaas worden beide Duitse socialistische toppers niet gehoord. Enkel vanwege hun DDR achtergrond. Dus ook daar is het net als hier  : het gaat niet om wat er gezegd wordt, maar door wie.

Allemaal zwarte pieten

We hebben vandaag in drie plaatsen de Sint gezien. In alle drie compleet met de enige, echte Zwarte Pieten. Hier en daar zagen we wel Pieten met roet vegen. Maar dat waren kinderen, die door hun ouders besmeurd zijn met hun mening. Ik zou zeggen, als je het feest een vorm van racisme vindt, blijf dan lekker thuis. Val anderen niet lastig met jouw mening. Het is wat dat betreft net als het baas in eigen buik verhaal. Ga niet bij anderen zeuren over abortus. Volg je eigen keus. Klaar. Maar nee, want het is tegenwoordig zo, dat de ander geen eigen mening erop na mag houden. Jij wel, maar de ander dus niet. Leve de democratie. Wie strikt tegen abortus is, moet wel zorgen voor een goede opvang en toekomst van het ongeboren en ongewenste kind. Maar ja, dan is er niemand thuis.
In Harderwijk was de Sint met een oude stoomboot gekomen. Ook dat viel me dus mee. Zo'n boot is toch flink vervuilend. In het centrum was het beredruk. Maar wat stond de muziek hard zeg. Ik werd al horende doof. Dus maar snel doorgelopen en een rustig plekje opgezocht om even op verhaal te komen.

Als een blind paard

Vanmorgen reed op de A28 net voorbij Harderwijk een aantal auto's met paardentrailers. Ze reden achterelkaar. Op een gegeven moment begon ergens voorin iemand in zo'n combinatie in te halen. Het was opvallend te zien hoe de rest als een soort van kuddedieren ook naar links ging. Terwijl ze ver van het in te halen voertuig reden. Het was aardig druk op de linker weghelft, dus zag ik van veel auto;s de remlichten aangaan. Ondanks de drukte op de linker baan, stuurde de paardenman voor mij pardoes zijn bus naar links. Afgezien van de lange rij op die baan, reed er ook een vrouw in een personenauto naast de combinatie. Ze ging vol in de remmen en stuurde naar links om een aanrijding met de trailer te voorkomen. Ik week uit voorzorg uit naar rechts, naar de vluchtstrook. Het ging allemaal net goed, want zelf zag ik de auto al tegen de vangrail klappen. Knap gestuurd door mevrouw. De bus met de trailer heeft nog geen twee minuten links gereden, toen ie met zeer zo'n zwaai terug ging naar de rechter rijbaan. De auto achter hem ging er toen snel voorbij (foto). Eerlijk gezegd begreep ik helemaal niets van die actie. Blijkbaar heeft meneer geen moment in zijn spiegels gekeken en was hij enkel gefocust op hetgeen voor hem gebeurde. Hoe dan ook die vent reed als een blind paard. Gelukkig moest ik hier de A28 verlaten.

Dan maar van buitenaf

Het is al weer een tijd geleden, dat ik toch maar een aanpassing gedaan heb vanwege de warmte in de bus. Op zonnige dagen merkte ik, dat het plafond in de kampeerbus warm werd. Er was in de bus tegen het plafond een plaat met een dunne schuimlaag gemonteerd. Maar die plaat sloot niet overal aan op de binnenkant van het dak. Er waren dus ruimten, waar de lucht opgewarmd werd. In eerste instantie dacht ik de kwestie op te lossen door het dak wit te lakken. Maar dat hielp nauwelijks. Het zou een heel gedoe worden de plafondplaat te verwijderen. Dus daar ben ik maar niet aan begonnen. Ik heb geprobeerd met speciale isolatieschuim (neemt geen vocht op) die ruimte tussen het dak en de plafondplaat alsnog te isoleren. Dat was erg lastig, want ik moest met een extra lange slang op de spuitbus werken in een zeer krappe ruimte. De ingreep was dus niet voor 100% geslaagd, wat tijdens zonnige dagen merkbaar was ; op bepaalde plekken was het plafond beduidend warmer. Na veel wikken en wegen leidde een advertentie tot een kloek besluit.
In die advertentie werd voor weinig een flinke crème plaat trespa van 3 mm dik aangeboden. Gebruikt, wat groen uitgeslagen omdat ie buiten gestaan heeft, maar nog helemaal gaaf. En van een behoorlijk gewicht, want de plaat mat 2,5 x 3,5 meter! Die afmeting was echter ruim voldoende om het hele dak van de bus te bedekken. Met hulp van de verkoper heb ik de plaat in de bus geschoven. In de loods heb ik hem uitgeladen, om hem te gaan bewerken. Gelukkig kon ik beschikken over professioneel zaaggereedschap inclusief een speciaal zaagblad om trespa te zagen. Zo heb ik die grote plaat op maat kunnen zagen. De benodigde openingen voor de dakluiken heb ik met een decoupeerzaag gemaakt.
Omdat de plaat bedoeld is voor isolatie aan de buitenkant, heb ik hem aan de onderkant voorzien van een isolatielaag. Ik heb daarvoor gewoon een stuk vloerisolatie gebruikt, dat ik op de plaat gelijmd heb met wat dotten siliconenkit. Die laag komt toch klem te zitten tussen de trespa plaat en het dak. Wegwaaien is dus onmogelijk. Ik heb de plaat zelf op het dak weten te krijgen. Ik heb eerst een oude deken over de dankrand gelegd. Vervolgens heb ik de plaat rechtop tegen de rand gezet. Met een hand in de grote zaagopening ben ik voorzichtig het laddertje opgeklommen. Totdat de plaat vanzelf kantelde en op het dak viel. Daarna was het een kwestie van de plaat in de juiste positie manoeuvreren.
Voor de bevestiging van de plaat zelf heb ik gebruik gemaakt van bestaande gaten in het dak en plafond, die oorspronkelijk bedoeld waren voor zonnepanelen. Die panelen waren al voor de aankoop verwijderd door de vorige eigenaar. De gaten waren gedicht met korte slotbouten die van kit waren voorzien.
De trespa plaat zit nu met acht slotbouten vast aan het dak. In de bus waren de bouten en moeren bereikbaar door voorgeboorde gaten in de beklede plafondplaat met een diameter van plm 22 mm. Ik heb de gaten in de plaat dus van binnenuit door de bestaand gaten in het dak geboord. De 22 mm gaten in het plafond heb ik afgedekt met kunststof doppen.
Sinds de montage van die plaat is het in de  bus op zonnige dagen een stuk koeler dan voorheen. Ik ben met deze ingreep zeer tevreden, ook omdat de plaat onderhoudsvrij is. Ondanks de gewichtstoename heeft de bus, als we bepakt en bezakt op vakantie gaan en er beiden inzitten, nog een vrij laadvermogen van een paar honderd kilo. Ook weer een voordeel van onze manier van kamperen : basic.