Oneens mag niet meer

Er was een tijd waarin men het gewoon oneens met elkaar kon zijn. Ieder zijn denkwijze, werd gerespecteerd. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Als ik het oneens ben met wie of wat dan ook, krijg ik een stempel opgedrukt door de andersdenkenden. Niet zomaar een stempel, maar een met de tekst nazi of fascist of vreemdelingenhater of zelfs homofoob, voor wie niet zo gecharmeerd is van de Gay pride (zoals ik) of mensen aanmoedigt zonder angst uit de kast te komen. Tja, wat dat laatste betreft vertaalt mijn grijze massa de uitspraak van Johan Derksen anders. Blijkbaar is meneer Derks een zeer invloedrijk man, want de minister(!) wil met hem in gesprek over zijn uitspraak. Wat een kleinzieligheid zeg. Die minister heeft nog geen enkel gesprek gevoerd met haat prekende imams. Maar iemand die, volgens mijn interpretatie, zegt : 'recht je rug en kom uit de kast', schijnt verkeerd bezig te zijn. Ja, er zijn homohaters, net zoals er racisten zijn. Als ik me iets had moeten aantrekken van de laatste groep, had ik mijn leven ook door angst laten leiden. Dan was ik ook bij elk wisje wasje gaan janken. Net zoals al die mensen doen, die zo quasi verontwaardigd reageren op Derksens uitspraak. Erg gezocht dus.
Ik bekijk dergelijke tv programma's vanuit een andere beleving. Net alsof ik even mijn hoofd om de hoek steek in een voetbalcafé. Dus ik neem niet alles serieus.

Trekpop Nederland

Ik schud maar weer eens de grijze kop. Onze regering beweert, dat ons landje ontdekt heeft dat Rusland stiekem bepaalde raketten ontwikkelt. Hahaha! Nee, de grote Navo landen hebben dit keer het braafste ventje van de klas naar voren geschoven om het nieuws wereldkundig te maken. Ons land was niet eens in staat om een fatsoenlijk onderzoek te verrichten in het oosten van Oekraïne, laat staan zo'n spionageklus in Rusland.
Zoals gewoonlijk is ons landje een trekpop, meer niet.

Condooms en pillen

Ons gul landje (voor niet-Nederlanders) heeft weer miljoenen beschikbaar voor Afrika. Naar dat continent zijn al sinds de jaren 60 miljarden gestuurd, met als enig resultaat rijke ambtenaren en politici. De mensen zelf komen nu hierheen om het geld te halen. Het verhaal van de ezel en de steen gaat niet op voor politici. En dus gaat onze regering weer geld sturen. Dom, om niet te zeggen stom. Dat is net zo dom als een verslaafde geld geven, omdat ie dan een fatsoenlijke broek kan kopen.
Hulp is prima. Maar trek lering uit het verleden en stuur nu dan condooms, anticonceptiepillen en voorlichtingsmateriaal. Stuur geen geld. Met geld helpt men enkel de corrupte Afrikaan. En dat zijn er nogal wat. Of behoren onze politici ook daartoe, omdat ze maar blijven volharden in de domme aanpak?

Oekraïne speelt met vuur

Het ging lange tijd goed met de scheepvaart door de Straat van Kertsj (verbinding tussen de Zwarte Zee en de Zee van Azov), na de overstap van de Krim naar Rusland. Het was een kwestie van melden bij de Russische autoriteiten en vervolgens doorvaren. Maar dit keer vond een aantal Oekraïnse schepen dat niet nodig. Met gevolg dat ze opgebracht zijn door de Russische marine. Lijkt mij logisch. Uiteraard doet het corrupte Oekraïne voorkomen alsof de schepen 'zomaar' opgebracht zijn. De actie van Oekraïne is een louter politieke, bedoeld om zowel de EU als de NATO te paaien. Naar zeggen heeft een aantal Oekraïense opvarenden al toegegeven, dat er opzet in het spel was. Provocatie dus.

Here comes my baby

Ik zat op de HBS. Op het Christelijk Lyceum liepen ook veel leuke meisjes rond. De meesten wisten dat ook wel van zichzelf. Er waren er die zo'n drie vriendjes per week versleten. En elk van hen dacht haar vriendje te zijn. Maar niet heus. Maar wat een tijd! Muziek met een heuse koebel. Gewoon vrolijk zingen. Ook als ze je niet ziet staan.

Sleutelbos

Links de karabijn- rechts de musketonhaak

Sommige of misschien heel veel mensen hebben een zeer uitgebreide bos sleutels in de zak. Ik ben daar zelf geen volger in. In totaal heb ik wel veel sleutels, maar ik sjouw ze niet allemaal mee. Het zijn er wat minder nu ik geen motor of bromfiets meer heb.
Mijn uitgangspunt is simpel. Als ik op de fiets stap, heb ik toch geen andere sleutels nodig dan die van het huis? De rest blijft thuis. Ik gebruik een karabijnhaak waaraan ik al mijn sleutels doe. Die verzameling hangt thuis. Omdat ik bijna altijd de huissleutels nodig heb, heb ik ze aan een hanger gedaan waar een musketonhaak aan zit. Als ik ergens de fiets stal en op het slot doe, hang ik de fietssleutel ook aan de musketonhaak. Lekker alle sleutels bij elkaar.
Als ik naar de loods ga of de auto gebruik, hang ik de betreffende sleutels aan mijn huissleutels middels de musketonhaak; klik en ze zitten erop. Als ik weer thuis ben gaan ze weer bij de verzameling aan de karabijnhaak. Zo houd ik het aantal sleutels dat ik bij me heb beperkt tot het nodige. Ik hoef dus ook niet in zo'n bos sleutels op zoek te gaan naar een sleutel. Dat gezoek is net als met het lusje van de theedoek : opeens lijken er 8 hoeken aan zo'n doek te zitten.

De oude locomotief

Laat ik nou toch een oude foto vinden van die locomotief! Tijdens een van de vakanties midden jaren 50 met mijn schoolvriendje kwamen wij in het Duitse Ratingen terecht. Daar woonde familie van zijn ouders. We verbleven met de tent op een kleine camping achter een hotel-restaurant. In dat restaurant heb ik heerlijk genoten van o.a. de Kartoffelnsalat. Mmmm! Links van het terrein bevond zich aan de voet van een heuvel een snelstromende beek. Achterin was een hoge brug (net nog zichtbaar op de foto) en rechts lag een spoorlijn, waar nog een heuse stoomtrein overheen reed. De machinist blies ons met de stoomfluit bijna de tent uit. In dat dal klonk het tien keer zo hard.
Op de foto staat linksonder de caravan waar een keer ingebroken werd. Samen met onze tent waren we daar de enige kampeerders. Misschien was de rest door het lawaai van de locomotief en zijn fluit vertrokken.

Samen onder de douche

"Nadat ik weer lekker achter mijn tennisbal aangerend had, wandelden we weer naar huis. Ik met mijn tong over de straat, de baas fluitend. Weer thuis viel mij op, dat mijn baas dit keer niet op de bank neerplofte om via teletekst het nieuws te lezen, maar de badkamer inging om daar wat te rommelen. Dat doet ie anders nooit! Terwijl ik hem nieuwsgierig met mijn scherpe blik volgde en mijn oren gespitst hield, rook ik opeens een naar geurtje. Een mij bekend geurtje waar ik wat bang voor werd. Slik. Het zal toch niet?
Wat denk je? Staat opeens de baas voor mijn neus met zijn broek op z'n knieën! Het vrouwtje was niet thuis en ik heb hem al eens horen vertellen over de jaren 60 / 70 en de seksuele revolutie, waarin ouders met hun tieners onder de douche gingen. Slik, slik, slik. Ik moest hem volgen de badkamer in. Dat deed ik maar, want verzet heeft bij hem geen enkele zin. In de douchecel stond een geel emmertje waar dat nare geurtje uit omhoog kwam. "Zo, ik zal je even van je kriebels verlossen", zei de baas. Daarna begon ie lauw water over me heen te sproeien. En toen, toen greep ie dat emmertje en pakte hij een spons. Hij begon me in te soppen, terwijl ie mij sprookjes vertelde over hoe goed dit voor mij was en hoe slecht voor de kriebelaars. Tussentijds riep ie : "Kijk eens, daar zijn je kriebelaars!!" Hij wees naar twee donkere stipjes op de natte witte vloer. Ik dacht : Is dat alles? Na twee spoelingen haalde ik weer opgelucht adem. Al was het drogen met de handdoeken ook niet bepaald leuk. Toen ik weer de badkamer uit mocht ben ik eerst gaan rollebollen op de deurmat. Toen de huiskamerdeur weer openging, deed ik het nog eens dunnetjes over op het kleed. Toen de baas met broek, sokken en vest weer de huiskamer in kwam, zei ie dat ik braaf was. Ik kreeg zelfs een bot! Ja, ja, vertel mij wat. Omkoperij natuurlijk, maar ja het moet maar."

Reactie van de baas : Fenna moet niet zo zeuren. Ze begon ondanks de voorzorgsmaatregelen te krabben, dus kreeg ze een antivlooien(shampoo)-behandeling. En... eh ik had enkel mijn vest, spijkerbroek en sokken uitgedaan. Dat was alles.

One moment in time

Ik heb ze gekend; momenten van euforie. Ik moest wel eerst door een hel. Wie weet, wachten er mij meer van die momenten.

Een nummertje gemaakt

 

Ja, dat heb ik ook nog gedaan vandaag. Ik heb zo'n mooie, metalen tamponeer- (ik blijf het een raar woord vinden)setje liggen met letters en cijfers. Dat wordt heel soms gebruikt. In de meeste gevallen heb ik ze op kliko's gebruikt. Het geeft een mooi resultaat. Ik heb hier in de buurt op verzoek menig nummertje gemaakt. Of beter : gespoten. Ik gebruik geen potje verf en een tamponeerkwast, maar gewoon een spuitbusje. De sjablonen plak ik met breed doorzichtige tape op de gewenste plek. Dan eerst de bus goed schudden en dan maar spuiten.
Eerder heb ik ons huisnummer op een plaatje trespa gespoten en op een tuinkist de letters NL, omdat die box soms op de fietsendrager vervoert wordt. Voor de rest zoals gezegd op kliko's. Niet alleen op die van ons, ook op die van anderen. Het scheelt gezoek op straat en een leesbril om het standaard kleine etiketje met adres te kunnen lezen. Als ie er nog op zit, want die verdwijnen ook na verloop van tijd. Zoals op de kliko van nummer 36.
Overigens heeft zo'n groot nummer ook een extra voordeel : iedereen kan zien wie zijn kliko te lang of te vroeg langs de straat plaatst.

Glijmiddel in de camper

Vanmorgen heb ik in de bus een glijmiddel gelegd. Onder ons bed. Ho, ho, ik zal het even uitleggen.
Als we met de camper op stap gaan, gaat onze kleding in aparte bakken. De bakken hebben gezamenlijk een afmeting die bijna overeenkomt met de ruimte onder het bed. Tijdens de trip is ons bed een vast bed.
De bakken schuiven we dus onder het bed. Daar passen precies drie stuks, een dwars (tegen de achterportieren) en twee in de lengte. De bakken zijn opvouwbaar en hebben een nylon bekleding.
Gebleken is dat de bakken lastig glijden over de vloer onder het bed. En dus heb ik de vloer voorzien van wat laminaatstroken (ik heb twee verpakkingen helemaal nieuw gratis gescoord). Het was passen en meten. Een hele strook paste mooi, omdat de lengte overeenkomt met de breedte van het bed. Dus ik moest enkel een (leg)randje afzagen. Voor de laatste strook kon ik gelukkig het professionele gereedschap van onze zoon gebruiken : een zaagmachine met geleiding en een aansluiting voor de stofzuiger. Dus in de lengte zagen zonder stof te maken was een peulenschilletje. Het leggen viel ook mee. De glijbaan ligt als gegoten. De bakken kunnen nu gemakkelijk glijden. Aan de voorzijde, bij de koelkast, begint een stuk vloerbedekking. Daar komt nog een speciale aluminium strip, die dan ook als stootrandje gaat fungeren. Aan de achterzijde komt ook een stootrandje.

I knew the bride

Toch autorijden

Ik kan zo vier mensen opnoemen die weliswaar geregeld in hun auto rijden, maar die daarvoor in mijn ogen totaal ongeschikt zijn. Er zijn er twee wier ogen ronduit slecht zijn. Ik vind toch ook wel weer knap, dat ze toch telkens weer hun auto kunnen vinden en weer thuiskomen. Afgezien daarvan stapt een van hen met doodsangsten in de auto (vindt de auto een eng ding), terwijl de ander ernstige problemen met zijn motoriek heeft. Een ander zit onder de medicijnen en drinkt alcohol. Als ik hem zie valt mij ook zijn zeer trage motoriek, reactievermogen en versufte houding op. Alsof ie voor elke beweging eerst moet nadenken. Toch stapt hij geregeld in zijn auto.
En dan is er nog iemand die grote moeite heeft zich aan te passen aan het overige verkeer. Met gevolg dat hij gevaarlijke situaties creëert. Als hij een overtreding begaat krijgt ie een woede- uitbarsting. Want het ligt altijd aan de andere weggebruikers.

Snoeien en luisteren

Omdat deze week het gft afval opgehaald wordt, besloot ik de wildgroei in de tuin van onze zoon ook maar eens aan te pakken. Daar was bijna driekwart jaar niets aan gedaan. Door omstandigheden, zal ik maar zeggen. Naast de hoekwoning bevond zich een aantal braamstruiken en een rozenstruik. Ze groeiden welig door elkaar heen en hadden zeer lange, dikke takken gekregen. Alles voorzien van doorns. Een complete wildernis dus. Maar toen kwam Willem met de kniptang.
Wie de wildernis gezien heeft, zou gedacht hebben : "Willem, waar begin je aan?!" Maar met dat soort ellende ben ik gedurende mijn loopbaan al vaak mee omgegaan. Even bekijken en vervolgens de blik op oneindig, het verstand op nul en knippen maar. Helaas waren veel takken dermate dik, dat mijn schaartje geen soelaas bood. Dus beperkte ik me tot het dunnere spul. Terwijl ik daar zo bezig was, klonk opeens : "Goede middag!" Ik keek op en zag een mij onbekende meneer staan. Natuurlijk groette ik hem terug. En zoals gebruikelijk in een dorp begon meneer een praatje te maken. Toen ik nog werkte vond ik dat soort onderbrekingen vervelend, want mijn vrije tijd was zeer schaars. Maar nu is het geen probleem.
"Daar is al heel lang niets aan gedaan hè?" vroeg hij naar de bekende weg. Ik knikte en knipte verder. Vervolgens vertelde hij mij dat de heer des huizes een zeer aardige en behulpzame man is en een harde werker. Ik kon het niet laten dat wat humoristisch te beamen : "Dat klopt, want hij is een zoon van mij." Meneer lachte fijntjes en ging verder. "Zij deed niet veel, ook niet in de tuin. Dat vond ik wel sneu voor hem." Ik hield mijn kaken opeen. Opeens vroeg hij : "Heeft u geen grote snoeischaar? Voor die dikke takken?" Toen ik zei dat ik die niet had, zei hij : "Maar ik wel. Ik zal hem even halen." Terwijl meneer wegbeende, zette ik mijn snoeiwerk voort. Even later kwam hij terug met een grote snoeischaar. "Zet hem maar bij mij voor de deur als u klaar bent", zei hij. Ik vroeg hem toch maar even naar zijn adres, want er zijn zoveel deuren in de buurt.
Dankzij die grote schaar kon ik ook de dikke takken kortwieken. Alle takken heb ik in stukjes van zo'n 20 cm geknipt. Een monnikenwerk, maar op die manier gaat er veel meer in zo'n kliko. Toen de kliko vol was, ben ik gestopt. Ja, alles met mate. Ik heb de boel opgeruimd. Er moet nog zo'n vijf meter gedaan worden. Dan kan de bewoner en de buurt weer trots zijn op dat stukje.

Snoeien

de struik links in de zomer

Gisterochtend zijn Sonja en ik aan de slag gegaan op het pleintje. In een van de perken was een struik flink groter gegroeid. In wezen valt de struik onder de noemer onkruid, maar ach onkruid bestaat niet. Dus lieten we hem gewoon groeien. Deels op verzoek van een bewoonster om inkijk te voorkomen. Inmiddels heeft ze zelf wat hoog groen in haar tuintje, dus togen wij gewapend met snoeischaren aan de slag.
Al met al zijn we zo'n 2 uur(!) bezig geweest. Gelukkig kregen we spontaan hulp van een buurtbewoonster. Het meeste snoeiafval konden we klein knippen. We vulden drie kliko's van enkel die ene struik. Bleven er nog een bosje lange, dikke takken over. Helaas had geen van ons een grote snoeitang, dus belde Sonja de gemeente. Maar ze kreeg nul op rekest. Vreemd, want het betreft openbaar groen, waarvoor wij op vrijwillige basis grotendeels de zorg dragen. Maar goed, we verzinnen wel een list.

Zakelijk en privé

Toen ik nog werkte, hield ik beide zaken zoveel als mogelijk gescheiden. Al was het wel zo, dat beide toch wel een verband met elkaar hielden. Als ik genoot van mijn vrije tijd, had dat z'n weerslag op mijn werk. En andersom.
Ten tijde van het opstarten van de tweewielerzaak ben ik ook privé even zakelijk bezig geweest. Mijn vakkennis inzetten voor privédoeleinden. Nu ik wat intensiever betrokken ben bij het werk van onze oudste zoon, komt mijn beroepsdeformatie weer om de hoek kijken. Een kritische kijk op de bedrijfsprocessen en mogelijkheden voor verbeteringen daarin. Een maand of wat geleden sprak ik een collega-installateur. Ja, collega en dus geen concurrent. Want je kunt van elkaar leren, zonder vijandig te zijn. Hij vertelde mij over zijn werkwijze en... het gebruik van een pinapparaat. Dat ding kostte hem zo'n 10 euro per maand. Er gingen direct oplossingen door mijn hoofd. Oplossingen voor betalingsproblemen waar ik van hoorde. Gebleken is, dat de meeste klanten feitelijk direct zouden moeten / kunnen betalen. Daarnaast zijn voor grote opdrachten deelbetalingen noodzakelijk. Het komt namelijk voor, dat na oplevering van een grote klus de klant weigert het grote bedrag te betalen, omdat er ergens een druppel aan een leiding of koppeling hangt.
Als in een grote woning op drie etages werk verricht moet worden, zou je per opgeleverde etage kunnen afrekenen.
Voor het onderhoud aan verwarmingsapparatuur kan de klant dan ook direct betalen. Wil men een bon, dan kan die direct via de mail gestuurd worden. Alsnog een factuur maken kan ook. Kortom, zo'n pinapparaatje kan heel veel tijd en gedoe en geld schelen. Vooral op het gebied van debiteurenbewaking. En dat voor zo'n 10 euro per maand en twee duppies per transactie. Inmiddels is het apparaat in gebruik genomen.

Amsterdam

Laat ik het zo zeggen : "Het blijft een zeer bijzondere stad." De stad heeft al langere tijd een links bestuur en dat is te merken. Het beleid is erg inconsequent. Men wil af van de toeristen, maar bouwt wel hotels (geld!). Er zijn problemen met de handhaving van de openbare orde, maar de drugs krijgen alle ruimte. Extra vreemd, want een hooggeplaatste veiligheidsman zei onlangs, dat drugs gelijk staat aan criminaliteit. Dus wie drugs gedoogd, staat criminaliteit toe. Als klap op de Amsterdamse wanordelijke vuurpijl de uitspraak van burgemeester Halsema, dat de handhaving van de (nationale) wet op het boerkaverbod niet zal worden nageleefd. Gek mens! Omdat GL tegen die wet was, gaat GL lid Halsema nu haar gram halen? Staatsondermijnende politiek noem ik dat.
Nog niet zo lang geleden werd Halsema boos, omdat de Nationale Ombudsman had gesproken over de nachtelijke situaties in de hoofdstad. een wetteloze jungle en een handhavingscrisis. 's Nachts is volgens de Ombudsman de onderwereld in het centrum van Amsterdam de baas. Maar daar was Halsema het niet mee eens. Maar ze komt de Ombudsman wat tegemoet. Ze geeft gemaskerde mensen toestemming de straat op te gaan. Mogen de helmen dan op het hoofd blijven als er getankt of gewinkeld wordt? Ik denk van niet, want links en consequent gaan niet samen.

Ordnung muss sein

Ordnung muss sein

Zaterdagmiddag heb ik de werkbus weer op orde gemaakt. Dit keer heb ik alles uitgeladen wat op de vloer stond. Dat maakt zo'n opruimklus wat overzichtelijker. Daarna heb ik de slangen (voor het legen en/of vullen van cv systemen) en kabels, die voorin aan de wand hangen aan haspels, geordend. Korte, onbruikbare stukken heb ik in de kabel(afval)bak gegooid. Ik heb een haspel op een wat hogere plek gehangen, zodat de slangen niet bedolven worden onder de kabels ernaast. De lege vloer heb ik schoongeveegd. Uche uche uche, wat een stof! Daarna heb ik de bakken met de onderdelen per soort ketel keurig gestapeld. Twee bakken met lossen onderdelen heb ik opgeschoond. Ontdaan van oude onderdelen en de restmaterialen weer terug gedaan in de voorraadbakken.

Toms weekend

Plastic zakken met onderdelen heb ik leeg geschud in de betreffende voorraadbakken. Hier en daar wat beugels geschroefd om spullen goed vast te kunnen zetten met elastieken met haken. Daarna heb ik al het afval uitgesorteerd en vervolgens in de daartoe bestemde afvalbakken gegooid. Tot zover de bus. Maar ik was nog niet klaar.
Ik ging zelfs zover, dat ik de werkschoenen gepoetst heb! Ach ja, als ik iets doe, doe ik het bij voorkeur in één keer goed. We moeten toch netjes bij de klant voor de dag komen?

Even tijd vrijmaken

Soms kom ik vroeg mijn bed uit. Of maak ik ruimte in mijn vrije tijd voor iets 'zakelijks'. Toen ik mijn motorfiets en later mijn bromfiets verkocht, gebeurde het dat het tijdstip waarop de transactie zou plaatsvinden mij niet gelegen kwam. Maar ik heb voldoende zakelijke inslag om toch akkoord te gaan. Zaken zijn nu eenmaal zaken.
In het verleden verdiende ik door een uurtje extra inspanning zo'n 175 gulden. Zelfs op de vrijdag- en zaterdagavond. Veel mensen zeggen dan : "Sorry hoor, maar dan ben ik vrij!" Terecht hoor, tenzij je een zaak runt of een flinke winst maken kan. Wat dat laatste betreft : soms wordt het geld je in de schoot geworpen. Daar kon ik anderen weer mee helpen. Dus waarom dan niet even een extra inspanning?
Een keer pakte mijn beloning anders uit dan ik verwacht had. Een stel dat aan het verbouwen is, had wat gebruikt materiaal van mij gekocht. De vrouw zag een kerstlampje staan, dat ze ook graag wilde hebben. Ze had even tevoren verteld dat ze vanwege de verbouwing in een klein hutje zaten. Dat lampje zou voor de nodige gezelligheid tijdens de kerstdagen kunnen zorgen. Ze zag het zo voor zich. Ik schonk haar het lampje. Ze was er zo blij mee, dat ik als beloning een kus van haar op mijn wang (ik zet het er maar even bij) kreeg. Dat was erg bijzonder.

Waardeloze ouders

Ja hoor, staat er weer zo'n jankende moeder met haar kindje op de arm voor de camera zielig te doen. Ze hebben traangas over zich heen gekregen, toen ze illegaal samen met veel anderen de grens tussen Mexico en Amerika wilden oversteken.
Dit soort beelden gebruiken media om medelijden op te roepen en vooral voor illegalen te zijn. Nou, ik vind die vrouw een waardeloze moeder, die aan kindermishandeling doet. Weer zo'n situatie waarin het kind de dupe is van de idioterie die sommige ouders in hun hoofd hebben. Idioterie zoals je kind over een prikkeldraadversperring gooien. Ja, gooien! Of je kind in een gammel bootje meenemen voor een risicovolle oversteek. Of je kind achterlaten en er zelf vandoor gaan. Waardeloze ouders. Alleen al daarom zou je hen de toegang moeten weigeren. Welk land / maatschappij zit er te wachten op ouders die hun kids misbruiken voor eigen gewin?

Een herinnering

Vandaag is het de geboortedag van mijn broer Ruud. Hij zou net als ik 69 jaar zijn geworden. Als kinderen riepen we gedurende deze korte periode, dat we een tweeling waren. Die tijd is geweest. Alleen de mooie herinneringen zijn gebleven.

Mannen versus vrouwen

Een humoristische uitleg van de verschillen tussen het hersenwerk van mannen en vrouwen.

Onze ambtelijke wegen

De titel had ook (een) Ons wegen kunnen zijn. Ik las dat de minister in al haar wijsheid besloten heeft de A4 bij Leiderdorp te verbreden. Haar uitspraak is een eerste stap, dus over een jaar of 20 zal men klaar zijn met achter de feiten van nu aanhollen. Overigens beschouw ik zo'n oplossing niet als iets wat het fileprobleem zal doen verkleinen. Het zal eerder weer een verbreding van de files in de Randstad worden. In dezelfde bekendmaking maakte de minister ook al melding van een grote toename van het aantal woningen. Dus vraag ik me af : "Weet ze eigenlijk wel wat ze impliciet zegt?" In mijn beleving zegt ze dus dat de verbreding van de A4 zinloos is, afgezien van de werkverschaffing.
Ook typisch ambtelijk is de uitspraak van het CPB. Volgens dit bureau (vol ambtenaren) moeten mensen harder werken, om meer loon te kunnen krijgen. Dat nou net ambtenaren zoiets durven te zeggen. Er zijn veel te veel ambtenaren. Er zijn er die de ganse dag weinig tot niets doen. En als ze iets doen werken ze zeer inefficiënt en wat dat loon betreft : dat komt gemakkelijk in die sector aanwaaien. De productiviteit in de overheidssector is schrikbarend laag. Erger, door hun regelgeving wordt het alsmaar lastiger om in het bedrijfsleven efficiënt en effectief te kunnen blijven produceren en werken. Ook omdat de makers ervan hun eigen regels niet meer kunnen overzien, laat staan begrijpen. Kijk maar naar de Belastingdienst. Dus CPB, ga eens echt aan het werk en begin eerst even in je eigen en andere overheidsorganisatie. Goed voorbeeld doet volgen, nietwaar?

Onverantwoord gedrag

Als ik hem zie rijden schud ik maar mijn grijze hoofd van onbegrip. De bestuurder zit onder de medicijnen, drinkt daarbij alcohol, is diverse keren onwel geworden achter het stuur en toch.... blijven autorijden. Op de vraag waarom, is het antwoord : "Dat maak ik zelf uit." Hij draagt meestal ook geen gordel.
Als ik zo zijn auto zie, dan betwijfel ik of die echt aan de eisen van de APK voldoet. Ik hoop niet dat ie weer een keer onwel wordt en dan wel anderen slachtoffer maakt van zijn onverantwoord gedrag.
Ten tijde van mijn plukwerk in de boomgaard was er iemand, die last had van uitvalverschijnselen. Meneer was met auto en caravan in een sloot beland, later tegen een muur en weer later tegen een betonblok gebotst. Zijn arts had geadviseerd te stoppen met autorijden. Maar dat deed meneer niet.
Toen ik hem vroeg waarom hij niet stopte met autorijden, reageerde hij bijna woest. Hij vroeg zich af waar ik me mee bemoeide. Ik antwoordde toen : "Met het welzijn van andere weggebruikers, waaronder mijn eigen familie en ikzelf." Daar werd meneer toch even stil van. Tot dan dacht ie blijkbaar enkel aan zichzelf. Ik weet niet of het geholpen heeft, maar ik kwalificeerde zijn gedrag als onverantwoord, asociaal en levensgevaarlijk.

Van schoenen- naar verhuisdozen

We hebben gedurende een paar jaar meegewerkt aan een hulpprogramma met schoenendozen. Die waren bestemd voor de kinderen in zowel Europa als Afrika. Ze waren min of meer standaard gevuld met speelgoed, een tandenborstel, tandpasta, zeep, kleurpotloden enz. En uiteraard een knuffel. Die knuffels mochten voor bepaalde landen geen varkentjes of hondjes zijn.
Tegenwoordig hebben die schoenendozen plaatsgemaakt voor verhuisdozen. Ik vul ze met kleding, schoeisel, speelgoed en andere nuttige dingen, die ik zo links en rechts gratis krijg uit onze wegwerpmaatschappij en die op de plaats van bestemming niet of lastiger of tegen een zeer hoge prijs te kopen zijn.
Afhankelijk van het totale gewicht kan ik per keer vier dozen (bijeengebonden) versturen. Twee verhuisdozen passen als gegoten in een grotere doos waarin cv ketels verpakt zitten. De twee keteldozen bind ik aan elkaar met stevige tape.  Ik mag wel bekennen, dat ik van het inpakken geniet. Net als toen bij de schoenendozen is het een verrassingspakket samenstellen, die tot blijde gezichten leidt.
De dozen worden als één pakket verstuurd door één transporteur. Er is dus geen tussenkomst van andere partijen. De zendingen zijn standaard verzekerd tot 500 euro en zijn zo'n zes werkdagen onderweg. Natuurlijk kost het versturen ook geld; dertig euro per keer. De kosten 'verdien' ik door andere spullen, die ik toch niet kan opsturen, te verkopen. Dat zijn dingen als fietsen, die ik (soms) vooraf opknap en/of elektrische huishoudelijke apparaten. Nu moet je niet denken dat het hier een soort kringloophut is, hoor. Afgezien van de basisgoederen gebeurt de rest met mondjesmaat.
Het is in wezen een gesloten hulpsysteem dat zich zelf betaalt en enkel energie kost. Het levert veel voldoening op. Aan beide kanten.

Een beetje naïef

Ergens las ik dat men een boete wil opleggen indien bij een sollicitatie gediscrimineerd wordt. Ik vraag me af hoe men dat wil controleren. Vaak vindt discriminatie buiten het zichtveld van de kandidaten plaats. Ik denk niet dat er werkgevers zullen zijn die in hun brief van afwijzing zullen schrijven, dat de huidskleur niet bij de groep past : de ruimtes in ons pand zijn licht bruin geschilderd. Of : uw dikke lippen passen niet in onze kopjes. Gekheid, maar het komt heel sporadisch voor, dat discriminatie naar buiten komt. Dan is het per ongeluk. De meeste gevallen blijven binnen vier muren van menige afdeling PZ (is mijn ervaring). Ik heb wat dat betreft als People Manager (ik handelde o.a. ook sollicitaties af) wel wat meegemaakt.
Aan de andere kant zullen er ook sollicitanten zijn, die zelf discriminatie aanvoeren als afwijzing. In gevallen waarin dat niet juist is. Ik heb helaas meegemaakt, dat er (getinte) mensen zijn die erg veel onder de noemer van discriminatie gooien. Een normaal verzoek kan al leiden tot reacties met opmerkingen over de huidskleur en/of culturele achtergrond (dat zeg je omdat ik bruin ben). Zelfs iemand die ongevraagd op een vorkheftruck was gaan rijden en gesommeerd werd daarvan af te komen, beweerde bij zijn collega's gediscrimineerd te zijn. De bedrijfsleider was blij, dat ik ook in die ruimte was. Onzichtbaar voor de betreffende overtreder....
Kortom, zo'n boeteregeling lijkt leuk, maar is wat mij betreft nogal naïef.

Zwarte Vrijdag

Toen ik via het centrum van ut durp terugkeerde, zag ik een mij bekende auto op de dreef staan. Hij stond daar niet alleen. Het was daar behoorlijk druk met ambulances, brandweer en politiewagens.
Aan de situatie leidde ik af, dat een auto van rechts geen voorrang heeft verleend aan de auto op de dreef. Ik ben geen deskundige op dat gebied hoor. Ik heb ook geen remsporen gezien, wat misschien de flinke impact van de aanrijding op de andere auto verklaart. Die zat aan de bestuurderskant flink in elkaar. Maar misschien is er te hard gereden. Of is een van de bestuurders onwel geworden. Dat is vaker voorgekomen. Het is allemaal gissen, want nogmaals ik ben geen deskundige op het gebied van ongevallen. Gelukkig niet. Ik zie liever leuke dingen. Voor deze mensen is het een zwarte vrijdag.

Vergelijken van levens

Dat doe ik wel meer. Mijn leven op een bepaald moment vergelijken met dat van anderen. Zoals met dat van mijn ouders. Onze oudste zoon is inmiddels 41 jaar geworden (dank je). Op zijn verjaardag heb ik hem weer bijgestaan met wat hand en span diensten. Ik vroeg me af wat ik op zijn leeftijd deed en in welke omstandigheden. In mijn geval moest ik terug in de tijd, naar december 1989. Zeg maar 1990.
Ik werkte in loondienst toen nog bij het bedrijf, waar ik rond 1980 begon. Ik wist toen nog niet dat het nog geen 2 jaar later failliet zou gaan en dat vanaf dat moment een zeer moeilijke periode zou aanbreken die tot ver na de eeuwwisseling duren zou. Een periode met veel downs en weinig ups.
Maar ik ben er nog. Gelukkig maar, want ik geniet van elke dag.
Onze zoon is ZZP'er. Zelf ging ik (noodgedwongen) als zelfstandige zo'n  4 jaar later aan de slag.

Black Friday

Interessant te merken hoeveel mensen in zo'n quasi goedkope commerciële dag trappen. Overigens zijn er die helemaal niets kunnen kopen, vanwege de armoede. De overheid beweert dat de armoede daalt. Maar ja, ze gebruikt cijfertjes en dan lukt het wel om ze zodanig te manipuleren, dat het lijkt alsof de armoede daalt. De overheid hanteert namelijk enkel inkomensbedragen. Dat mensen schulden en/of hoge kosten hebben is geen criterium. Maar ja, dan zou het resultaat niet stroken met de kreet dat het goed gaat met de economie.
Misschien zou men eens moeten gaan praten met mensen die de Voedselbanken bezoeken. Black Friday dus.

Voor mijn vader

Ik weet niet waarom, maar deze week kwam geregeld mijn vader voorbij. In mijn gedachten. Zou ie stiekem mij volgen? Of was het misschien de combinatie van het nieuws rond de failliete ziekenhuizen, de komende donkere periode en mijn herinneringen aan mooie tijden? Mijn vader hield ook van Country &Western muziek. Net als ik. Samen met mijn moeder zocht ik hem de dag voor zijn overlijden op in het ziekenhuis.

".....the day before he died I went to see him. I was grown and he was almost gone..."

Ik ben moe

Vandaag ben ik weer lekker druk geweest. Op een zinvolle manier. Ik hoefde (weer) niet zo na te denken, maar doen. Ik was weer een helpende hand. Bedoeld om gewichtige dingen te tillen en te opperen; materialen aandragen en wegbrengen. Ik moest trap op en trap af. Dus mijn bovenbenen moesten flink aan de bak.
Het zwaarst was een oude cv ketel de trap af tillen. Dat deden we met z'n tweetjes. Het leuke van het zo bezig zijn is ervoor te zorgen, dat het de monteur aan niets ontbreekt. Wat materialen en gereedschap betreft. En zoals gebruikelijk in kleine ruimtes, zorgde ik ervoor dat de monteur niet tussen allerlei overbodige rommel en/of gereedschap kwam te zitten.
De werkruimte was ongeveer drie bij krap twee meter. Maar de beloopbare vloer bedroeg ongeveer de helft : 3 m2.
Het was een flinke uitdaging de oude ketel van de muur te tillen. Dat ding leek wel van lood gemaakt, ondanks dat ie geleegd was. Gelukkig woog de nieuwe stukken minder.
Na de lunch heb ik de bus in de loods weer uit- en opgeruimd. Dat vind ik ook een leuke klus. Alles weer op z'n plaats, het afval sorteren en hier en daar de voorraden weer op peil brengen. Klaar voor de volgende werkdag. Daarna heb ik de oude ketel gedemonteerd. Toen kon ik met een zeer tevreden gevoel weer naar huis. Daar wachtte mij een bonus. Opa werd opgewacht door een enthousiast roepend blond manneke, Luuk. Hij vloog opa om de nek. Wat een onthaal! Maar toen opa weer overeind kwam, voelde hij het pas : ik ben moe.

Terug naar de basis

In bijna elk project dat ik geleid heb, werden bedrijfsprocessen geanalyseerd als onderdeel van de veranderingen. Overbodige activiteiten (werkzaamheden die niets bijdroegen aan het doel van een proces) werden geschrapt. Of er werden nieuwe processen gedefinieerd.
Monteurs zijn er om te sleutelen. En dus niet om uitvoerige administraties bij te houden en/of flinke ritten te maken. Daar zijn respectievelijk administrateurs en taxichauffeurs voor. Ze moesten zich bezig houden met hun kernactiviteiten. Dat betekent dat er zo min mogelijk andere rompslomp moest zijn en dat rijtijden beperkt bleven.
Ik moest daaraan terugdenken, toen iemand mij over haar werk vertelde. We zaten aan de koffie, toen ze vertelde dat ze in het onderwijs gewerkt had. Ze is daarmee gestopt, toen ze merkte dat ze relatief erg veel tijd kwijt was achter de computer in plaats van voor de klas. Ze had ooit bewust gekozen kinderen les te geven en zeker niet voor de functie van administrateur in het onderwijs. Dat was weer een voorbeeld waarin kernactiviteiten bedolven geraakt zijn onder bijkomstigheden. In de veehouderij komt dat ook voor. Daar werken boekhouders, die tussendoor voor het vee zorgen. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden, waar de 'ambtenarij' de boventoon voert.

Aan de koffie

Vanmorgen was ik weer vroeg op pad. Dit keer op de fiets, want ik moest in de buurt zijn. Op het adres aangekomen, werd ik gastvrij en vriendelijk onthaald door een jong stel. De vakman was al in de bijkeuken aan het werk. Ik kreeg koffie aangeboden, maar dat aanbod heb ik afgeslagen. "Eerst werken, dan koffie", zei ik. Dat kon ik gemakkelijk zeggen want krap 10 minuten eerder had ik mijn kop al klok, klok, klok, in mijn keeltje gegoten.

In de tuin heb ik twee gleuven staan graven, terwijl de vakman binnen bezig was met elektra en de verwarming. Er moesten een paar wandcontactdozen worden vervangen en van de cv was een stuk pijp zowaar doorgeroest. Op twee plaatsen in een stuk buis van zo'n 40 cm zat een donkere roestplek met een gaatje! Volgens de vakman een productiefout.

In de tuin staken afgedopte 230 volt kabels uit de grond. Die moesten doorgetrokken worden richting de nieuwe schutting, om daar aan spatwaterdichte contactdozen bevestigd te worden. Interessant te weten, dat de lasdozen, waarin de verbindingen geplaatst worden, met hars gevuld worden. Zo ontstaat een zeer veilig, waterdicht geheel. Het graven verliep voorspoedig, want de grond was vrij los en ik hoefde van de eigenaren niet 60 cm diep te gaan.

Na mijn graafwerk ben ik nog even naar de loods gegaan om daar nog wat materiaal te gaan halen. In de praktijk is het vaak net even anders dan gedacht. Vooral omdat veel mensen zelf klussen en er een verschil is tussen materiaal van de bouwmarkt en van de vakman.

Na terugkeer alsnog een kop koffie geaccepteerd. We zaten gezellig aan tafel te kletsen, terwijl de vakman (die zijn 2e rondje koffie al op had) in de tuin bezig was. Tja, ik ben niet gediplomeerd, dus ik mag die kabels niet aanleggen.

Ik raakte in zo'n interessant gesprek verwikkeld, dat ik nog een kop koffie leegdronk. Het gesprek ging over diverse onderwerpen. Van opvoeding via opleiding, sociale betrokkenheid en hobby's naar een huwelijksfeest. Het stel was namelijk bezig met het organiseren van het feest voor haar ouders. En toen, tja toen was het 12 uur ofwel lunchpauze! Haha! Wat een (onbetaald) baantje. Inpakken en wegwezen dus. Het graafwerk en gesprek leverden nog wat extra's op. Ik kreeg wat kleding aangeboden ten behoeve van mijn hulpactie.

Apps en downs

een echte smart-phone

Handig zo'n app. Tegenwoordig worden die stukjes software gewoon door je strot gedrukt en je hebt ze maar te slikken. Zo niet, dan doe je niet meer mee. Wat die apps allemaal uitvreten, daar hoor en/of lees je erg weinig over. Als voormalig ict'er wilde ik bij de lancering van die software zo'n app vooraf geanalyseerd en eventueel goedgekeurd zien. Een controle voordat ze de digitale snelweg op mogen. Want menige app beperkt zich niet enkel tot sec een link en wat handigheidjes bieden. Veel apps zijn in wezen spionageprogramma's. Vele hebben commerciële bijbedoelingen. Maar even goed kan op hoog niveau echt gespioneerd worden via de eigen smartphone! Regeringsleiders en/of -vertegenwoordigers, bestuurders enz. ze kunnen allemaal gevolgd worden via die valse apps. Zouden zij dat weten?
Er zijn er die je smartphone kunnen bedienen. Op afstand. Dankzij jouw smartphone weten onbekenden waar je uithangt, wat je sms't en/of mailt, welke gesprekken je gevoerd hebt en de foto's die je maakt. Kortom, ze weten alles van je dagelijks leventje. Zelfs wanneer je hem uitschakelt..... Big brother is watching and claiming you.  Al die data zou ook op een negatieve manier ingezet worden. Zoals door potentiële werkgevers bij sollicitaties of voor het afsluiten van verzekeringen. Genoeg geschreven. Tijd om onze tv, routeplanner en magnetronoven eens te gaan onderzoeken.

Jemen

Het is weer zover. Eerst een land als Saoedi Arabië flink van wapens voorzien, zodat het zijn buurland kan bombarderen en beschieten en vervolgens ach en wee roepen over de gevolgen van het Saoedisch oorlogsgeweld. Het lijkt Syrië wel.
Al die jaren was het stil rond Jemen, totdat een journalist in Turkije werd afgeslacht op dringend verzoek van een prins. Toen moest de wapenstroom aan Saoedi Arabië opeens stoppen. Duitsland behoorde tot de grotere leveranciers van het wapentuig. Wat zou mevrouw Merkel voelen bij het zien van al die slachtoffers? Of denkt ook zij : "Ich habe es nicht gewüsst!" Hoe dan ook, het heeft in dit geval veel te lang geduurd eer de uitgemergelde en gewonde kinderen in beeld kwamen. Een dwarsliggende journalist is veel belangrijker.
Men hanteert graag de termen als rebellen, terroristen of opstandelingen, om ons te doen geloven dat de inzet van al dat oorlogstuig gerechtvaardigd is.

Vrouwen zijn beter af

In de voormalige DDR dan. Sinds het verdwijnen van de muur niet meer. Tenminste, dat is de mening van een voormalig DDR bewoonster. We kwamen erop toen we de typisch vrouwen- en mannentrekjes bespraken. Omdat ik blijkbaar nogal stelling overkwam met mijn bewering, dat mannen het veel beter hebben dan vrouwen, werd ze nieuwsgierig. Ze wilde wat voorbeelden hebben. Dus had ik het over kansen op werk, het beloningssysteem en vooral het gemak waarmee menig man zijn leven leidt. Ze werd er even stil van. Maar ze hield toch liever vast aan het gevoel en beeld dat ze zelf heeft. Ze vroeg mij ook of er soms nog meer voordelen waren. Ik zei dat die er wel zijn, maar dat ik ze liever niet opnoem. Anders zou ze voorlopig geen oog meer dicht doen. Ze bleek erg op haar nachtrust gesteld en zei me, dat ik verder niets hoefde op te noemen.
Zelf zie ik het zo : vrouwen kiezen vaak voor de moeilijke weg. Ze zijn niet zo relaxed als mannen. Als kind viel me dat al op en vond ik dat wat dom 'onverstandig'.  Ik heb het als kind een keer aan mijn moeder gevraagd : "Mamma, waarom doen vrouwen zo dom?" Ze moest toen heel erg lachen. Maar ze gaf me geen antwoord. Later begreep ik dat geen antwoord ook een antwoord is. Maar misschien lachte ze me uit. Dat zou ook nog kunnen.

Scootmobiel

Hè, hè, eindelijk neemt men de scootmobiel onder de loep. Het werd tijd. Het is erg mooi dat mensen die echt slecht ter been zijn toch mobiel kunnen zijn. Maar geef ze dan een fatsoenlijk en vooral veilig vervoermiddel. Begin maar eerst al die driewielers te verbieden. Dat zijn zeer instabiele ondingen. Vier wielen dus. Haal vervolgens al die mini scootmobielen van de weg. Die dingen zijn veel te klein en verdwijnen grotendeels in de achterste van de berijder. Er zijn er ook die meer weg hebben van een elektrische step.
Als ik naar de bediening kijk valt me op, dat men een remhendel gebruikt om gas te geven! Hoe bestaat het! Waar is de uniformiteit? Gasgeven die je door aan een handvat te draaien of met de rechtervoet een pedaal indrukken. Ik zie zo vaak dat mensen in zo'n scootmobiel opeens naar voren of naar achteren sprinten. Zo'n transportmiddel moet altijd geveerd zijn. Het stuur trilt bijkans uit je handen.
En tot slot de techniek. Veel eigenaren hebben nauwelijks enige kaas gegeten van of feeling voor de vereiste rijtechniek. Ze rijden vaak veel te hard, hotsen en botsen overal tegenaan en liggen geregeld op de grond. Al zou dat laatste ook te maken kunnen hebben met hun manier van afstappen. Een kleine oneffenheid in combinatie met een verkeerde stuurbeweging is al voldoende voor een ongeluk. Geregeld zie ik mensen met de scootmobiel tegen een object aanrijden. En vervolgens klagen, dat het apparaat kapot is.
Zowel aan het voertuig als aan het gebruik ervan moet heel wat veranderd worden. Maar misschien moet men eerst bij de RDW beginnen. Daar worden voertuigen gekeurd alvorens ze de weg op mogen. Dus ook de stint.

Stiekem lachen

Als ik de anti zwarte piet demonstranten zie staan, moet ik toch ook vaak stiekem lachen. Ze doen me telkens weer denken aan de situaties, waarin ik alleen of samen met eveneens getinte collega's aan zelfspot deden. Als ik een fout gemaakt had reageerde ik met een zwaar tropisch accent dat ik toch dom ben. Of we zeiden midden in de zomer dat het erg koud was. Als we dat soort grappen maakten, werden de anderen opvallend stil. Wij waren de enigen die lachten. Een keer vertelde een collega, dat ze zich erg ongemakkelijk voelden als we aan zelfspot deden. Alsof donkere mensen alleen grappen over anderen (blanken) mochten maken.
Veel mensen zijn voorzien van een dosis vooroordeel. Ik ook hoor. De vraag aan mij : "Waar kom je vandaan?" beantwoord ik geregeld met de locatie waar ik het laatst was. Bijvoorbeeld : van de garage of uit de loods of iets dergelijks. Na zo'n antwoord zie ik opeens enige twijfel en wacht ik op de aanvullende vraag. Vaak is die : "Ik bedoel uit welk land." Tja, dan zeg ik dus Nederland. En dan wordt het nog lastiger, want dat antwoord had men niet verwacht. Vaak stopt men met vragen stellen na mijn eerste antwoord. Vraag me niet waarom mensen zich zo onzeker gedragen als ze willen weten waarom ik dat kleurtje heb. Wat is er nou zou moeilijk om te vragen : wat is je culturele achtergrond? Aan de andere kant laat men zo blijken weinig tot niets af te weten van de geschiedenis van Nederlands Indië. Mijn familienaam wekt soms ook verbazing. Bij het horen of lezen ervan klonk soms : die klinkt echt Hollands.
De demonstranten zijn voor mij stuk voor stuk (N)ivea ((Niet) invullen voor een ander) mensen. Vreemd dat er zoveel blanken zijn die zich daar zo druk over maken. Het zou eerder zwart van de demonstranten moeten zien. Demonstreren is prima, maar dan graag zonder kinderen daarvan de dupe te laten worden.

Komt goed, mevrouwtje

Met de spierpijn viel het reuze mee. Vreemd genoeg had ik het gisteren na thuiskomst koud. Ik ben rond 21.00 uur in bed gekropen aan de kant waar de e-deken ligt. Daar lukte het mijn lijf weer op temperatuur te komen. Even was ik bang een kou gevat te hebben. De volgende ochtend voelde ik me weer helemaal fit en was zodoende weer in mijn oude doen en laten.

Ik ben met de camper naar de loods gereden. Ik had nog een uur de tijd voordat ik weer als assistent / gezelschap op pad ging met de installateur. Ook dat uurtje heb ik nuttig besteed. Ik heb de drie roesplekjes aangepakt. Van de beide deurgrepen hoefde ik slechts één boutje los te draaien. Daarna kon ik de greep wat naar buiten trekken, zodat ik bij het stukje roestige rand kon komen. Dat heb ik eerst ontdaan van roest en vervolgens met een kwastje met een roestomvormer, Noverox behandeld. Ook het plekje onder de rail van de schuifdeur heb ik op die manier gedaan. Het uurtje was bijna verstreken. Terwijl wij op pad gingen, kon de Noverox in alle rust en stilte zijn werk doen.
De werkzaamheden bij de klant verliepen voortvarend en in een leuke sfeer. Mevrouw was erg te spreken over de klantgerichtheid van onze zoon. Luisteren, meedenken, vragen stellen en vertellen wat ie gaat doen. Ze vertelde dat ze andere situaties had meegemaakt. Zo was er een tijdje geleden een aantal monteurs bezig met het installeren van de frituurovens. Ze wilde ze heel graag op een bepaalde, voor haar bekende, manier aangesloten zien. Als voorbeeld gold de oude situatie. Het viel haar op, dat niemand vooraf even naar de oude situatie kwam kijken. Toen de technici begonnen met het werk, herinnerde ze hen nogmaals aan haar wens. Ze werd door een van hen weggestuurd met : "Komt goed, mevrouwtje. Ga maar lekker koffie drinken." Niet alleen het afpoeieren, maar voor al het woord 'mevrouwtje' viel bij haar verkeerd. "Dat vond ik kleinerend overkomen", zei ze, "ik ben geen kind!" Daar bleef het niet bij. De installatie bleek later toch op een andere manier gedaan, tot groot ongenoegen van de klant. "Dat bedrijf komt er hier niet meer in!", zei ze kortaf.
Voor de lunch werden we beiden verwend met een mega hamburger. We ontploften bijna en moesten nog wat werk verrichten. Ik kon als gezelschap natuurlijk niet daar languit op een bank gaan liggen uitbuiken.
En dus kwam het werk op tijd en naar volle tevredenheid van mevrouw af. Ondanks het pendelen tussen de werkbus en de werklocatie in een koude wind bleef ik dit keer op temperatuur.

Amateur versus prof

Je moet niet denken dat het voor mij even gemakkelijk is om met het installatiewerk te helpen. Ik weet weliswaar veel van hoe of wat, maar ik ben aanzienlijk minder en soms helemaal niet zo bedreven in de werkzaamheden. Zo zat vanmiddag een velletje (van mijn vinger!) in de bek van een griptang. Dat is tamelijk pijnlijk, vooral wanneer de buitentemperatuur laag is. Het leverde mij een souvenir op in de vorm van een bloeduitstorting en een blaartje. Shit happens nu eenmaal.
Van tijd tot tijd wordt mij gevraagd iets uit de werkbus te halen of iets voor te bereiden. Op die momenten speelt mijn geheugen mij vaak parten. Ondanks dat ik datgene wat ik moet halen en/of doen in gedachte herhaal, gebeurt het dat ik, eenmaal bij de bus aangekomen, toch niet meer weet wat ik daar moest doen of dat ik met het verkeerde terugkom. Dat laatste gebeurde vanmiddag ook weer. Ik moest twee knietjes en evenveel stukjes cv pijp van 22 mm en 5 cm lang in elkaar flansen. Dus ik wandel al pratend "22 knie met 5 pijp" naar de bus. Daar doe ik mijn werk en keer vervolgens terug naar de werkplek. Daar hoor ik na een simpele oogopslag van de vakman : "Ik zei 22 mm. Dat is 32 mm." Zucht. Terug naar de bus.

door een andere amateur gedaan

Laatst bij de snackbar stond de bus zo'n 60 meter verderop. Dat is een hele afstand om dingen te onthouden. In die snackbar ben ik na het werk zelfs vergeten een kroketje te eten. Haha! Ja, het is erg mis met mijn geheugen. Vaak lach ik erom, soms vind ik het vervelend. Misschien moet ik aan een boodschappenlijstje beginnen. Net als vroeger, toen ik voor mijn moeder boodschappen doen moest. Nee, begin maar niet over een smartphone. En toch blijft het leuk en fijn om met de kids samen iets te doen.

Ondergronds

Vanmiddag bevond ik me met mijn oude lijf in een kruipruimte. Samen met mijn zoon. Gezellûhg! Gelukkig was het daar zeer droog. Er lag zand. De hoogte bedroeg zo'n 80 centimeter. Dus dat was na vele jaren weer eens tijgeren. De tijgersluipgang leerde ik in militaire dienst. Dat is dus op je buik en zo plat mogelijk proberen je voort te bewegen. De sergeant wilde slechts drie sporen zien : twee links en rechts van je armen en benen en een in het midden vanwege je mannelijkheid. Uiteraard ook nog een wapen in je hand. Vanmiddag was het gereedschap.
Neemt niet weg dat ik me in een zeer ongemakkelijke houding moest wurmen om door het luik te komen. Mijn geest riep: "Kom op!", mijn lijf schreeuwde : "Stop ermee!" Ik was blij toen ik daar onder de grond lag. Nee ik heb het niet over mijn eigen begrafenis. Ik was daar als eerste en enige assistent, want de vakman deed het feitelijk werk.
Er moest een lekkend verdeelstuk van de verwarming worden vervangen. Op dat stuk waren 14 slangen aangesloten. Dat stuk was zo'n 20 jaar geleden gemonteerd en was flink gaan roesten. Met een lekkage als gevolg.
Al met al zijn we zo'n 2 uur bezig geweest. Ik als kruip- en loopjongen, merkte al snel dat in de kruipruimte geraken nog wel meeviel, maar er weer uit zien te komen was voor mijn lijf een crime. Na de zoveelste keer dacht ik : "Laat mij maar hier liggen. Gooi het luik maar dicht."
Ik ben benieuwd welke nieuwe spieren ik morgen zal voelen. Hopelijk niet op al te veel plaatsen, want er wacht weer zo'n ruimte. We gaan een afvoer en water aansluiten in de snackbar.

Kindersekstoerisme

Als land moeten we ons doodschamen, dat het in de top drie van de wereld staat als het om kindersekstoerisme gaat. Wat is er toch met die mensen aan de hand? En de rest? Ik bedoel volwassenen die kinderfeestjes, zoals het sinterklaasfeest, verstoren is toch zeker ook een vorm van kinderen lastigvallen; misbruiken voor eigen gerief? Of voor het opdringen van een mening, zoals bepaalde docenten dat graag doen.
In ons landje worden op jaarbasis meer dan 100.000 kinderen mishandeld / misbruikt. Daar wacht dus nog heel veel werk. Ons land toont in bepaalde gevallen een hoge mate van desinteresse als het gaat om dit soort kwesties en bijvoorbeeld de armoede.

Zinloos werk

In een lokaal blad las ik dat de bekende JA / NEE stickers vervangen gaan worden door JA/JA stickers. Er volgt een uitleg van hoe en wat. Wat mij opviel, was dat het resultaat wat mij betreft hetzelfde blijft : je wilt wel of geen reclame in je gleuf gepropt. Kortom, wat een zinloze tijdbesteding. Ontsla zo'n andere-sticker bedenker. Hij/zij heeft blijkbaar niets zinvols te doen.

Bemoeizuchtig mens!

Op verzoek van de eigenaar van de woning heb ik een touw verwijderd, dat gespannen was tussen de gevel van zijn huis en dat van de buren. Aan dat touw, was kerstverlichting gehangen. Omdat het touw al wat vergaan was kon ik het met een stanleymes gemakkelijk doorsnijden. Ik heb dat keurig vlak bij de gevel gedaan. De verlichting heb ik voorzichtig behandeld door hem op te vangen, om gezeur te voorkomen. Daarna heb ik de verlichting met touw en al keurig opgerold en bij de buren in de tuin gelegd, op het punt waar bij hen de verlichting begint.
Wat denk je? Krijgt de eigenaar van de woning van een andere buurtbewoonster de vraag, waarom het nodig was die verlichting te verwijderen. Onder het mom van : "daar heb je toch geen last van?" Maar ja, de eigenaar stelt : aan mijn huis geen polonaise. En gelijk heeft ie. De buurtbewoonster bleek mij bespioneerd te hebben. Afgezien daarvan : waar bemoeit zij zich mee? Ze woont een eind verderop en negeert de de eigenaar van de woning al geruime tijd. Tot nu toe dan. Misschien moet ze eens achter de geraniums vandaan komen en iets nuttigs gaan doen. Aan de andere kant schijnt het in die buurt zo te zijn, dat bepaalde mensen zich heel graag bemoeien met anderen.

Sinterklaas

Gelukkig is het kinderfeest vrij rustig verlopen. Ik heb totaal geen begrip voor de anti Zwarte Piet acties. Die mensen zijn drammerig en vooral dom. Er zitten zelfs gevaarlijke tussen, die voor niets terugdeinzen om hun zin te krijgen. Ze zijn blijkbaar vergeten dat er in het verleden ook veel blanke slaven en slavinnen waren en... Afrikanen die hun eigen volk knechtten en verkochten. Slavernij was er alom. Komt bij dat tot op heden geen enkele Zwarte Piet hier asiel aangevraagd heeft. Een selectief gebeuren dus, die protesten.
Zouden die activisten eerst hun ouders aangepakt hebben? Ik neem aan dat ze als kinderen ook Sinterklaas gevierd hebben. Of stonden ze toen ook al met spandoekjes bij de Sint te protesteren?
Ik heb nog strips gelezen van Spekkie en Blekkie. En niet vergeten de blonde Sjors en (domme) Sjimmie met zijn knalrode dikke lippen. Bij mij is tijdens het lezen ervan nooit een moment van discriminatie komen opborrelen. Tegenwoordig willen veel mensen bruin zijn, vrouwen dikke lippen hebben en worden blondjes als dom beschouwd. Allemaal tijdverschijnselen, net als slavernij en al die andere toestanden die we in het heden als wantoestanden zouden ervaren. Er was een tijd waarin mannen hun vrouwen aan hun haren de grot introkken en hen met een knuppel afranselde. Dat waren nog eens tijden. Nostalgie! Laat alles in de tijd waarin het zich afspeelde. Toen was het gewoon. Net als geluk.

Lekker koud

Naarmate de temperatuur daalt, krijgt Fenna alsmaar meer zin en fut om te rennen. Opvallend is dat ze het aardig lang volhoudt onlangs de warme zomerstop. Haar conditie lijkt er niet onder geleden te hebben, in tegenstelling tot die van mijn werparm.
Het Dorpsbos ziet er met de vele herfstkleuren prachtig uit. Het is daar heerlijk wandelen, vooral omdat het daar vaak erg stil is. Als ik iemand ontmoet, is het iemand die ook de hond uitlaat. Vaak maak ik dan even een praatje. Hoewel, gisteren duurde het praatje een halfuur. Mevrouw had zoveel te vertellen over haar Friese stabij. Op lager niveau was haar reu daarentegen was nauwelijks geïnteresseerd in Fenna en andersom. Blijkbaar voelde het over en weer vertrouwd. Dat is me eerder opgevallen tijdens ontmoetingen met rasgenoten. Ze staan dan niet elkaar te besnuffelen en gedragen zich vrij rustig.
Fenna is haar vacht aan het wisselen. Dat betekent veel haarverlies. En dus veel stofzuigen en kammen en borstelen. Ze heeft er zelf de kriebels van gekregen. De winterkriebels.

Op mijn woorden letten

Gisteren verleende ik wat assistentie bij het trekken van wat kabels. We moesten in een woning zijn, die onderdeel is van een wooncomplex. In dat complex wonen mensen met een psychische aandoening. Onderweg was ik me al psychisch aan het voorbereiden. Immers, ik moest bepaald woordgebruik zien te voorkomen. Ik bedoel, tegen een blinde zeg je toch ook niet "Kijk toch 's uit je doppen!"? Even wat anders : die doppen van de blinden heb ik ooit als kleuter ingezameld. Ze kwamen van de melkflessen en waren zilver van kleur. Sommigen hadden een gekleurde streep over het midden. Blauw of groen of rood. Afhankelijk van de inhoud, melk, yoghurt, karnemelk. Er zullen best wel meer kleuren geweest zijn. Die doppen gingen naar de Bartholomeus Stichting, je weet wel van de blinden. Als kleuter vroeg ik me af wat die blinden eigenlijk met die mooie doppen deden. Ze konden die glimmende schijfjes toch niet zien?
Als ik ergens speciaal op moet letten gaat het vaak verkeerd. Zo kregen we een keer nieuwe buren op de flat. Het stel stotterde. Wat denk je? Toen de buurman mij al stotterend iets vroeg ging ik zelf ook stotteren! Ik schaamde me dood.
Ik moest gisteren dus op mijn taal gaan letten. We werden binnengelaten door iemand die er heel normaal uitzag. Ze bleek een verpleegkundige te zijn. Tot mijn opluchting was er verder niemand aanwezig. Dus kon ik mezelf blijven.

Roy Clark is niet meer

En weer is een gitaarvirtuoos niet meer onder ons. Gisteren overleed Roy Clark (85). Hier nog samen met een andere, ook overleden, virtuoos : Glen Campbell. Ghost riders in the sky :

Een vlek vertelt

Hier in de buurt, op een vaste parkeerplek, ligt een flinke olievlek op de keien. Daar wordt een oude auto geparkeerd. Een auto waarbij ik niet alleen grote, maar ook veel vraagtekens plaats ten aanzien van de APK. Er wordt van tijd tot tijd in gereden. De (apk) garage waar de wagen in 'onderhoud' is staat bekend als een van beunhazen. Men verkoopt daar ook auto's. Wat zo'n zwarte vlek al niet kan vertellen.
Iemand anders ook hier in de buurt weet daar alles van. Ook hij kocht daar via een hulpvaardige kennis een auto(-wrak). Ik heb een paar keer in dat wrak gereden. Nota bene op de snelweg. Ach, je bent oud en nog steeds wat wild. Het remmen voelde erg sponzig. Pompend remmen was de oplossing. De auto leek een gatenkaas, zoveel roest was er. Maar daarvoor moest ik wel even heel goed kijken.
Pompend remmen moest mijn neef ook doen in zijn Renault Floride. Hij had de witte cabrio laten overspuiten door een vriend, wiens vader een slagerij had. Dus ja, als je pa een koe kan slachten dan kan jij een heilige koe overspuiten. Zo simpel zijn de eisen voor een professionele autospuiter. Als mijn neef met de Floride harder dan 80 reed, vlogen de vellen rode lak van de carrosserie. Het begon met een klein stukje, maar de witte vlek groeide evenredig met het aantal afgelegde kilometers. De oude witte laklaag bleek niet eens geschuurd. De nieuwe lak hechte niet aan de oude. De relatie met de vriend was zodoende ook niet meer hecht. Helaas werd het euvel van pompend remmen niet gecommuniceerd met een familielid, die de auto een keer leende. Hij reed achter een vrachtwagen, die opeens afremde. Het familielid remde ook. Maar de Renault niet. Met gevolg dat de Floride zich in zijn voorganger boorde. Gelukkig bevond de motor zich achterin en bleef de schade beperkt tot een opengereten spatbord en een vernield front. Het gebeuren leverde een fikse deuk op in de relatie tussen de familieleden.

Even ruiken

Vanmorgen moest ik de ruiten van de bus krabben. Het woordje 'even' heb ik bewust weggelaten. Wat is zo'n voorruit groot zeg! Ik ben naar de loods gereden om 't een en 't ander aan de bus te gaan doen. Onderweg heb ik twee paar werkschoenen opgepikt bij iemand hier in de buurt. Ze zien er nog erg goed uit voor werkschoenen. De drager ervan werkte of achter een bureau of niet. Hoe dan ook, de nieuwe eigenaar zal er erg blij mee zijn.
In de namiddag zag ik opeens een paar wollen dekbedden voorbijkomen. Mevrouw bleek allergisch te zijn voor wol. Maar ze had ze wel een paar dagen op het bed liggen. Toen ik ze ging ophalen, kwam ik in een mooie, schone woning terecht met een aardige mevrouw. De beide dekbedden zagen er mooi uit. Ze rook er zelf aan(?) om aan te geven dat ze schoon zijn. Ik had ook wel willen ruiken, maar ik denk dat mevrouw dat als schokkend zou hebben ervaren. Maar goed, ze zijn schoon. Heel anders dan menig kindermatrasje, dat ik gezien heb. Het motief van die bruingele wolken op die matrasjes schijnt bij veel kinderen erg in te zijn. Daar ga ik dus niet voor.

Puber

Ik was nog een tiener en soms wat recalcitrant. Ik was weliswaar een gemakkelijke, wat stille puber, maar van binnen stormde het geregeld. Mijn puberteit was meer een interne aangelegenheid. Boos, teleurgesteld, opstandig, eigenwijs en onwijs. Mijn broers waren wat dat betreft wat meer extrovert. En toch dacht ik als puber veel over de dagelijkse dingen na. Een van die gedachtes was : "U mag het mij ook gewoon zeggen of uitleggen in plaats van mij direct te straffen." Volwassenen waren in die tijd nogal kort aangebonden en reageerden vaak fysiek. Een lik op stuk beleid. Zo hebben ze dat zelf ook ondergaan.
Mijn puberteit heeft mij dus ook straf en zelfs klappen opgeleverd. Dat laatste heb ik als vernederend ervaren. Volgens hen die de straffen uitvoerden,  reageerde ik in alle gevallen brutaal. Volgens mij wilde ik hen mijn gelijk even uitleggen. Maar dat werd gezien als tegenspraak. En tegenspraak werd ook toen nog niet geduld.
Thuis was ik vaak een soort van diplomaat, die tussen de partijen heen en weer pendelde om de vrede te bewaren. Tussen de puberale opstandelingen en het autoritaire gezag. Sommigen weten mijn resultaten aan het feit dat ik toen de HBS deed. Zelf zocht ik het meer in begrip hebben voor. Begrip hebben voor de ons opgelegde regels en begrip voor de door ons gewenste veranderingen. Het was van mijn kant ook wel een beetje van If you can't beat them, join them. Maar ook ik onttrok me geregeld aan de regels. Op een slimme manier, denk ik. Ook toen gaf ik zelf invulling aan mijn leventje, zodat het toch leuk en vrolijk was.

Een onvoldoende

Er was een tijd dat ik de onvoldoendes die ik voor schriftelijke overhoringen kreeg, thuis moest laten ondertekenen door een van de ouders. Ooit zei ik een keer dat de meeste klasgenoten een nog lager cijfer hadden, maar dat verweer vond mijn moeder een slap excuus. Er was een tijd dat ik nogal veel onvoldoendes scoorde. Om mijn lieve mamma enigszins te ontzien en haar te doen blijven geloven in mijn intelligentie, besloot ik haar handtekening na te maken. Zo kon ik met een gerust hart belangrijkere dingen doen in plaats van leren.
Vele jaren later, toen mijn moeder mijn handtekening zag, zei ze : "Die lijkt erg veel op die van mij!" Ik heb haar toen maar opgebiecht hoe dat zo gekomen is.
Vanmorgen las ik dat de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, boos is op de Nationale Ombudsman. De laatste is van mening dat in de binnenstad van Amsterdam een handhavingscrisis heerst met veel wetteloosheid. En toen, toen las ik iets wat overeenkwam met mijn verweer rond mijn onvoldoende. Halsema zei namelijk : "De Ombudsman moet maar eens in Somalië gaan kijken." Dat is toch zeker ook een slap excuus? Wat zeg ik? Ik was nog een puberende tiener, toen ik mijn verweer uitte. Halsema is nota bene een burgemeester met veel kennis en ervaring (denk ik). En dan Somalië vergelijken met Amsterdam? Is Somalië de opmaat voor Amsterdam? Gek mens. Geef het nou maar gewoon toe dat het een bende is en ga er iets tegen doen.

Lafaard met humor

Al bladerend door de pages op het www las ik dat Youp van 't Hek zijn humor over de islam zal gaan beperken. Youp wil namelijk nog niet dood. Youp mag wel met gemak christenen en Joden afzeiken, want die zijn tolerant, of zo je wilt, westers. Maar islamieten dus niet, want Youp is bang dat zijn brillenglazen worden ingegooid met een paar bakstenen. Sorry hoor, maar ik vind dat weer zo typisch links : een grote bek, maar zo bang als een wezel. Lafaard!
Veel artiesten zijn overigens links. Ze doen mee met pagina grote advertenties en reclamefilmpjes als het over quasi zielige medemensen gaat. Maar wel zelf lekker flink vangen en geen enkele vluchteling opvangen. Ik denk niet dat ze gratis op voor loterij-organisaties optreden. Wel voor niets.

Obama deed het ook

Als een journalist zich niet netjes gedraagt, wordt ie het Witte Huis uitgezet. Uiteraard herrie, want Trump doet weinig goed. Voorheen applaus toen Obama het overkwam. Selectieve verontwaardiging.

De groe(n)ten van James Bond

Een HH accu

Het is er toch van gekomen. Op het geweldige internet zag ik opeens een HH (huishoud) accu voorbijkomen. Hij is nog geen jaar oud en voldoet aan mijn eisen voor wat betreft het vermogen en de afmetingen. Eerder heb ik een omvormer gescoord, die van 12 volt de spanning omvormt naar 230 Volt.
Doel van de set is de koelkast onderweg te kunnen laten werken. De koelkast vraagt maar 75 watt, maar ik moet ook rekening houden met het piekvermogen. Dat ontstaat wanneer de koelkastmotor aanslaat. In dit geval zo'n 250 watt maximaal. Vanwege de lage belasting hoefde ik geen sinus omvormer te hebben.
De accu kan onder een van de stoelen geplaatst worden. Mijn voorkeur gaat uit naar die van de passagier. Niet vanwege ontploffings- of kortsluitingsgevaar hoor (hahaha!), nee, vanwege de gewichtsverdeling (nu niet lachen a.u.b.). Aan de linker kant staat al wat gewichtiger spul en samen met mijn gewicht, is opstelling rechts beter. Het is een rekensom van gewichtige zaken : Willem + koelkast+interieur+ bagage = Sonja+ accu+interieur+bagage.
De benodigde 230 Volt voedingskabel trek ik onder de bus door naar de plek waar de elektra-aansluitingen zich bevinden. De kabel krijgt een extra jas ter bescherming. Het ligt in de bedoeling om een extra contactdoos te monteren, die aangesloten wordt op de 230 volt voedingskabel die naar de omvormer gaat. Dat betekent wel : stekker eruit, stekker erin, stekker eruit enz.  Gewoon basic met het handje.

Dat wil ik ook!

Dat was mijn gedachte toen ik Arthur 'Boogie' Smith dit nummer, Guitar Boogie (1945) hoorde spelen. Zeg maar midden jaren 50. Mijn pa had een bakelieten 78 toeren plaat van hem. De plaat werd bijna grijs gedraaid. De B-kant met Boomerang was ook leuk maar minder vanwege de piano. Mijn eerste gitaarlessen van mijn oom Henk werden een regelrechte mislukking. Het zou nog een paar jaar duren voordat ik de gitaar wat serieuzer zou oppakken. Maar zo goed als deze gitarist ben ik nooit geworden. 

Trieste motorongevallen

Gisteren, in de snackbar, was weer sprake van een situatie waarin gemeenschappelijke interesses een positieve bijdrage kunnen leveren aan relaties. Het ging over motorfietsen, motorrijden, de voormalige DDR en Trabi's. Toen ik liet blijken een en ander af te weten van genoemde onderwerpen, zag ik de ogen van mijn gesprekspartner glinsteren. Ze begon direct enthousiast te vertellen.
Op mijn vraag of ze ook een motorrijbewijs heeft, viel ze even stil. Nee, die heeft ze niet. Toen ze een jaar of 30 was is een jongere broer van haar bij een verkeersongeval op de motor omgekomen. Die gebeurtenis heeft er bij haar flink ingehakt. Ze kan er nog steeds niet gemakkelijk over praten. Het trieste voorval was voor haar reden geen motorrijbewijs te halen. Al pratend kwam ik op mijn ervaring met een triest ongeval. Het betrof een motorrijder annex snackbareigenaar, die de gewoonte had om met een bloedgang vanaf de Noordersluis richting Bataviastad te rijden. Het betrof toen nog de oude verkeerssituatie, waarin het verkeer komend vanaf de Visarenddreef voorrang moest verlenen.
We hadden de motorrijder al een paar keer gewezen op de zeer hoge risico's die hij nam. Hij vertelde namelijk dat ie vanaf de brug van de Noordersluis zo snel mogelijk op 200 km/ uur wilde komen. Het bizarre was dat hij net een dag eerder een nieuwe achterband en accu bij ons in de zaak had laten monteren en toen weer gewaarschuwd werd voor zijn rijgedrag.

Ik was die dag net op weg naar huis vanwege de lunchpauze. Het eerste wat mij opviel toen ik de plek des onheils naderde (wat een ravage!), was een accu die midden op de weg stond. De man had zijn motor dwars in een auto geboord. Als ik me het nog goed herinner waren er drie mensen omgekomen. Ik doorzag het gebeuren direct. Kijkend naar links had de automobilist wellicht iets gezien, maar had natuurlijk nooit een voertuig met zo'n enorm hoge snelheid verwacht. Dus hij stak over om richting de Noordersluis / Lelystad Haven te rijden.