Alles voor het kind

De opvoeding die wij gekregen hebben, heeft ons veel geleerd. Wij hebben ervaren hoe belangrijk het is om ouders te hebben, die kinderen begeleiden en leiden om hen zowel fysiek als geestelijk goed te doen ontwikkelen. Niet dat die zaken altijd in onze jeugd aanwezig en/of goed waren. Want er zijn geen volmaakte ouders. Nee, maar wat ontbrak of niet (helemaal) juist was die hebben wij samen respectievelijk toegevoegd of aangepast. Wat wij zelf als kind mochten bepalen lag louter op het vlak van een kind. En dat was niet zoveel als tegenwoordig.
We hebben dus leren eten en dat gevarieerd eten gezond is. Samen met veel lichaamsbeweging en momenten van rust leidde dat tot een fysiek gezonde ontwikkeling. De geestelijke ontwikkeling kreeg ook aandacht. Lezen, luisteren en de juiste informatie krijgen. Informatie die aansloot bij de ontwikkeling van het kind. We waren nog echt kinderen. Omdat we geleid en begeleid werden en ouders alles voor een goede ontwikkeling van het kind deden.
Met de jaren is die aanpak omgeslagen. Nu is het alles door het kind. Het is bijna een doe het zelf opvoeding geworden. Als baby worden ze al geïnterneerd in een of andere opvang. De begeleiding en leiding is omgeslagen in vragen stellen aan het kind : Wat wil je eten? Ben je nog niet moe? Heb je je al gedoucht? Zullen we naar school gaan? Bij wie wil je spelen? Waar wil je zitten? enz. De leiding ligt nu bij het kind.
Veel van die kinderen zijn nu fysiek volwassenen geworden. Psychisch niet zozeer. Ze vormen de hoofdmoot van de Ikke-maatschappij. Ze willen geen 'neen!' horen, vinden alles zielig, eisen van anderen solidair met hen te zijn en denken dat de wereld om hen alleen draait. Brrrr! Het ras van de mannen en vrouwen van stavast, de gewone Nederlanders, sterft uit.