"Hé Willem, vergeet niet de Tummy Tub mee te nemen!" is een kreet ik ik af en toe te horen kreeg. In die tijd, ik was een van peoplemanagers, vergat ik bijna nooit iets. En dan toch die kreet. Maar ja, de dames van kantoor waren altijd extra alert als een van de medewerkers vader geworden was. Dan ging ik op kraamvisite met wat presentjes. Die waren dan door de dames van kantoor in zo'n wasemmer, een Tummy Tub, gedaan. Daarin lagen dan de bekende rollen beschuit, de muisjes (roze of blauw), de fopspeen, een felicitatiekaart en meer van die typische baby dingen.
Ook al waren de bezoekjes van korte duur, ze waren stuk voor stuk erg leuk om te doen. Net zoals bij een bruiloft aanwezig zijn of een jubileum. Maar ik ging ook op ziekenbezoek. Dat was minder leuk. Om maar te zwijgen over een bezoek aan een medewerker, die in die week na thuiskomst zijn vrouw dood aantrof. Het was maar één keer, maar één keer te veel.
Leuk vond ik ook de activiteiten die betrekking hadden op de loopbaanontwikkeling. Jongere medewerkers helpen / adviseren bij hun verdere ontwikkeling op basis van hun ambities en potentie. Ik kon toen veel op mijn eigen kennis en ervaring als IT specialist / adviseur / manager terugvallen. Tja, en dan waren er ook nog de slecht nieuws gesprekken. Bankzitters die ontslagen moesten worden. Bankzitters waren medewerkers waarvoor nauwelijks nog opdrachten gevonden konden worden. Hun kennis was verouderd en ze hadden niet geïnvesteerd in hun toekomst. Velen van hen zag ik terug ten tijde van de eeuwwisseling. Toen was er plots erg veel vraag naar de ouderwetse Cobol programmeurs. Maar na hun inzet zouden de meesten weer bankzitters en dus ontslagen worden. De meesten van hen kregen daarom een tijdelijk dienstverband.