Demente kraai

naar de baas luisteren

Steeds vaker ervaar ik mezelf als een demente kraai. Ik hoop dat ik met deze kwalificatie niet de dierenbescherming op mijn dak krijg en/of beschuldigd wordt van racisme (kraaien zijn over het algemeen zwart) en/of een of andere dementieclub. Want tegenwoordig mag je bijna niets zeggen zonder dat woke anderen er iets heel anders van maken.
Het komt erop neer, dat ik steeds vaker dingen vergeet. Ik bedoel de interval tussen iets gehoord hebben en het gehoorde herinneren / reproduceren wordt merkbaar korter. Ik neem al zo weinig in me op, omdat mijn geheugen vrij snel een overflow kent. Na een lang gesprek herinner ik me vaak alleen het laatste deel ervan. Maar dan ook voor korte tijd.
Ach ja, ouderdom komt met nu eenmaal gebreken. Ik mag dan bijna dagelijks op de fiets zitten en met allerlei zaken bezig zijn, zoals klimmen, kruipen, buigen en strekken, mijn lijf gaat toch protesteren. Het is niet meer zo, dat er sprake is van een blijvende conditie. Het is net alsof ik telkens al die bewegingen voor het eerst doe. Niet dat ik me er druk over maak. Het hoort erbij en er zijn veel ergere dingen op de wereld.