Hulpverlening kan heel leuk zijn en achteraf een zeer tevreden gevoel geven. Maar dat is dus niet altijd zo. Tegenwoordig worden beroepshulpverleners agressief benaderd, aangevallen tijdens hun werk. Vaak door familie en/of kennissen van het slachtoffer. Omdat ze denken het beter te weten dan de paramedicus of een brandweerman.
Afgelopen week sprak ik een meneer, die net als wij op vrijwillige basis mensen helpt. Van hem kreeg ik niet alleen mooi, maar ook vervelende verhalen te horen. Vervelende verhalen, die mij bekend voorkomen. Verhalen over mensen die na de hulpverlening ondankbaar gedrag vertonen. Ik hoorde ook over mensen die de hulpverlener plots niet (her)kennen en dus niet groeten. Hij kende ook mensen die ontevreden en/of negatief reageerden na de hulp. In de geest van : ik kreeg een lift, maar ik had liever een e-bike gekregen. Ontevreden en veeleisende reacties, alsof ze recht hebben op andermans hulp en spullen. Net zoals bepaalde migranten dat denken. Of hebben ze dat van de migranten overgenomen? Maar ja, we runnen geen gratis klussen- en/of taxibedrijf.
Net als wij doet hij al helpend ervaringen op. Zo leren wij, vrijwilligers, niet alleen de mensen kennen, maar ook hoe we betere keuzes kunnen maken om de hulpverlening ook leuk te houden en die aan de juiste personen te geven.