Gedurende de jaren 50 was ik een nog jonge tiener. Maar al op die leeftijd luisterde ik graag naar muziek. Allerlei muziek. Maar het waren The Everly Brothers die mij ertoe brachten gitaar te leren gaan spelen.
In de jaren 60 was ik een wat oudere tiener. Ik kon de teksten van met name Frans-, Engels- en Duitstalige muziek beter begrijpen. De vreemde talen hielpen mij trouwens ook op school betere resultaten te boeken. Ik begon ook Franstalige muziek mooi te vinden. Te beginnen met het nummer van Françoise Hardy.
Gedurende al die periodes genoot ik al van het leven en met name van de muziek. Ik voel me nog steeds erg gezegend de 'gouden eeuw van de muziek' (vooral de jaren 60 en 70) te hebben mogen meemaken. Daarna begon de kwaliteit van de muziek in te boeten. Met de komst van de rap muziek, het uiterlijk vertoon (om het slechte zingen en/of de dito teksten te verbloemen) en de elektronica als dieptepunt. Tussendoor af en toe toch wat leuke, mooie nummers. "I'll trade all my tomorrows, for a single yesterday" is wat mij betreft voor al die muziek ook van toepassing.
We zijn nu in 2022. Hoe het met de muziek is? Niet veel soeps. Veel computergedoe, veel uiterlijk vertoon en weinig goede natuurlijke stemmen. Toen leek het alsof alles in de toekomst alleen maar mooier zou zijn. Maar het pakte allemaal anders uit.