Omdat er weer wat sloopwerk in de loods lag te wachten, heb ik het vandaag maar eens opgepakt. Afgezien van de bekende koperen buizen met koppelingen lagen er ook nog twee stukken pijp met elk een loodslab. Om die te scheiden is wat mankracht nodig. En ik ben dus een man. Ik ben natuurlijk niet gek, want ik heb de decoupeerzaag gebruikt. Een metaalzaagje erin en de stand van de voer op 45 graden. Ik heb eerst dicht langs de pijp een gat geboord in het lood. Daarna heb ik de zaag er langs gehaald. Klaar! Volgende patiënt. Er bleef wel een randje lood om de stalen pijp, maar de ijzerboer wil natuurlijk ook wat. Toen ik in de loods bezig was, hoorde ik gerammel bij het hek van de
buren. Ik stapte even naar buiten en zag een vrouwspersoon gebukt staan morrelen aan het hek. Ik vroeg of ze soms wat hulp nodig had. "Ja graag, want ik snap er niest van!", riep ze wat geërgerd. Nadat ik mijn gereedschap even neergelegd had, liep ik naar haar toe. Ze wees naar beneden en zei dat het hek daar vastzat. "Oké", zei ik. Maar Wimmie volgde daarna zijn eigen analytische werkwijze. Ik keek tussen het ijzerwerk door en zag dat het slot er nog inzat. Haha! Ik zei tegen de vrouw : "Kunt u de sleutel er nogmaals insteken en even omdraaien?" Aan de manier waarop ze mij aankeek, leidde ik af dat ze dat niet zou doen. Maar na enige aarzeling deed ze het toch, maar met de mededeling dat ze dat al gedaan had. Wat denk je? Het hek ging open! "O wat stom!" riep ze opgelucht. Ik voegde er maar niets meer aan toe, dan de opmerking dat de sleutel twee keer omgedraaid moet worden. Ze bedankte mij vriendelijk.
Onderweg naar huis besloot ik Sonja (en natuurlijk mezelf) te verrassen met een loempia. Het was gelukkig niet druk bij de kar van de Chinezen. Ik bestelde er twee met saus. Toen ik moest afrekenen, had ik enkel een briefje van €20 in mijn portemonnee. De Chinese vroeg of ik er soms 20 euro cent bij had. Ik keerde mijn portemonnee op de balie om. Er vielen twee muntstukken uit, een van 10 en een van 5 eurocent. De vrouw zei : "Is goed zo." Ik dankte haar voor de korting in deze moeilijke tijden. Zij en haar man moesten lachen. "Almoede in Nedelland hè?", riep hij vanachter het frituur. Zijn vrouw viel hem bij en zei : "Allemaal schuld van Lutte hè?" Dat zou kunnen, maar volgens mij komt het door Rutte. Weer thuis trof ik een eenzame hond en een briefje op tafel aan. Op het briefje stond dat ze Fenna al had uitgelaten en dat ze even op bezoek is bij kennissen. Als voorbeeldig echtgenoot heb ik het kattenbelletje natuurlijk keurig beantwoord. We moeten aan elkaar blijven denken, nietwaar?
