Om me te kunnen verbeteren in mijn werkzaamheden nam ik kritiek vaak serieus. In veel gevallen is het zo, dat nieuwe medewerkers op een halfbakken manier ingewerkt worden. Met gevolg dat ze zelf invulling gaan geven in hiaten in het werkproces. Zo ging het met mij ook. Van huis uit was ik al gewend zelf zaken uit te zoeken, dus een probleem was het niet voor mij.
Na elke psycho test / assessment kreeg ik ook kritische opmerkingen. Niet alle kritiek accepteerde ik om me te verbeteren. Sommige legde ik naast me neer. Na de donkere periode was mijn houding ten opzichte van kritiek totaal veranderd. Door het relativeren interesseerde mij kritiek niet meer. Erger, ik word er soms kribbig van. "Opzouten jij!", denk ik dan, "Er zijn ergere dingen in het leven." Da's niet altijd goed, maar ja zo ben ik dus nu.
Gisteren zag ik een stukje over opvoeden op de tv. Daar zaten ook mensen bij, die niet echt gecharmeerd zijn van (opbouwende) kritiek. Zijn die mensen soms perfect bezig? Nee, maar ze ervaren kritiek als een persoonlijke aanval. Terwijl het helemaal niet om de persoon gaat, maar om diens handelen. Waarom doet men dan mee aan zo'n programma? Om te laten zien hoe goed / perfect je bezig bent?