Wat een zonnige dag was het! Ik had geen zin om te klussen vandaag. Het zal wel weer met mijn psychische blokkade te maken hebben vanwege mijn opvoeding. Als ik zou willen kan ik zo naar de loods gaan en daar wat gaan doen. Hij bevindt zich op een industrieterrein wat er dan stil en verlaten bijligt. Maar ik hield mezelf in toom, want het is zondag, rustdag.
Over rust gesproken, hier op het pleintje is het ook opvallend rustig geworden. We zien en/of horen de zeer luidruchtige kinderen van de vluchtelingen niet meer. Gisteren vernamen wij dat het gezin bezoek gekregen heeft van de politie en Handhaving. Het zou zomaar kunnen zijn, dat er geklaagd is over al dat lawaai. Je weet, in dat soort gezinnen / in die cultuur lopen ook de kleine ukkies nog tot diep in de avond buiten. Zonder enig toezicht. Ook al moeten ze de volgende ochtend rond 8.30 uur weer met een busje mee naar school of zo.
Er zijn ouders die zo'n stijl van opvoeden 'grenzen vrij' noemen. Ik noem het gemakzucht in combinatie met desinteresse. Ik merk vaak bij dat soort opgevoede kinderen, wanneer ze geconfronteerd worden met iets wat ze niet gewend zijn. Zoals discipline; luisteren en regels opvolgen. Want in de buitenwereld zijn er allerlei regels. Toch handig wanneer je een kind daarop voorbereid, lijkt mij. Ik heb zelfs gezien dat moeders in huilen uitbarsten, omdat hun kindje niet naar hen luistert. De stijl van opvoeden is dan inderdaad om te huilen.