We hebben een christelijke opvoeding gekregen. Hoewel ik op latere leeftijd als oudere tiener afscheid nam van het kerkelijk gebeuren, bleef de basis, het fundament, staan. Ik ben een humanist geworden, zonder lid te zijn van die beweging. Als ik me tot mijn geloof richt, dan doe ik dat om voor anderen iets te vragen. Dan bid ik voor hen. Als ik voor mezelf bid, dan doe ik dat vanwege dankbaarheid, Ik heb nooit gebeden om een geldprijs te winnen of om een diploma te halen. Ik maak verschil tussen datgene wat aan mijzelf is en de geestelijke bijstand. Er zijn mensen die van het geloof afscheid hebben genomen, na een dramatische / traumatische gebeurtenis. Zij stellen dat hun God het liet afweten; hen in de steek gelaten heeft. Dat soort gedachten heb ik nooit gehad. Dat vind ik een nogal gemakkelijke gedachte. Zo van : ik ga op de snelweg liggen en als ik aangereden word, is dat Gods schuld. Nee, ik heb mijn eigen verantwoordelijkheden. Dus als ik mijn (huis)werk niet gedaan heb, is dat mijn besluit geweest. Het is wat anders als er sprake is van ziekte. Daar hebben we ook niet altijd grip op. Maar voor mij zijn ziektes natuurlijke verschijnselen. Ook die hebben niets met God te maken. Maar goed, ieder zijn/haar manier van geloven.