Op de sociale media lees ik erg veel op- en aanmerking over de wens tot een donorplicht. Het overgrote deel van de gesprekken / discussies gaat over het moment waarop men een donor begint te ontdoen van al (!)zijn organen. Per saldo komt het in mijn beleving erop neer, dat een donor niet echt dood is op het moment dat de ontmanteling van zijn lichaam gaat plaatsvinden. Men spreekt over hersendood, hartdood, klinisch dood enz. Omdat er zoveel vormen voorbijkomen, denk ik dat iemand die overlijdt pas echt dood is als alle vormen van 'dood' zijn gepasseerd. Maar ja, dan schijnt het voor een orgaan te laat te zijn om te worden hergebruikt.
Soms stelt iemand een morele vraag : zou jij voor je eigen zieke kind een vervangend orgaan van een ander weigeren om zijn/haar leven te redden? Of is zo'n vraag een vorm van morele chantage? Hoe dan ook, mijn antwoord is dus ja. Ik zou dat weigeren, omdat in mijn beleving iemand anders van het leven beroofd wordt voor mijn kind. Dat schiet dus niet op.
Het lijkt me daarom het beste dat iedereen eigenaar blijft van zijn eigen lijf, tenzij hij/zij donor wil worden. Gewoon uit eigen vrije wil en niet van boven opgelegd door de aasgieren van D66. Stel je bent oud en alleen en je bent vergeten je af te melden als donor. Daar maakt dit D66 voorstel gretig misbruik van.