Ik geef er de voorkeur aan om mensen met wie ik samenwerk of geregeld spreek iets over mijn beperkingen te vertellen. Niet dat ze daarmee rekening moeten houden, maar meer bedoeld als achtergrondinformatie om bepaald gedrag van mij hopelijk te begrijpen.
Het kan namelijk zijn, dat ik vanwege mijn beperkingen plotseling verdwenen ben. Of niets meer zeg of doe. Of zwaar zit te zweten. Ik besef heus wel dat de wereld is zoals ie is en ik mezelf daarom aanpas. Het is wel jammer, dat in bepaalde omstandigheden geen rekening gehouden wordt met mijn beperkingen. Te lang in een wachtkamer moeten zitten heeft een negatieve uitwerking op mij. Ik krijg neigingen om de kamer te verlaten, te vluchten, de buitenlucht in. Toch overkomt het mij soms. Als ik daar later op negatieve manier op aangesproken word, valt mij dat zwaar. Immers, ik heb in eerdere bezoeken e.e.a. uitgelegd. Er zijn dus situaties waarin ik voor mezelf moet opkomen, omdat anderen dat om wat voor reden dan ook niet doen. Tja, en dat kan dan raar overkomen. Ik weet het.