Toen ik onlangs na het douchen mijn lijf afdroogde, viel me een zwarte plek op. Misschien niet vreemd voor een bruin figuur als ik, maar hij zat op een bijna witte stuk huid. Nee, niet daar! Op mijn linker voet dus. Toen de plek goed bekeek, bleek het om een bloeduitstorting te gaan. Dus toch! Ik bekeek de buitenkant van de voet en daar was het ook paars / blauw. Na de val van de trap heb ik zo van bovenaf naar mijn enkel en voet gekeken. Ik zag toen alleen twee zwellingen. Maar goed, het gaat alsmaar beter met de enkel.
Faciliteren, zorgen voor een goede werkomgeving; het de mensen gemakkelijk(er) maken. Facile = gemakkelijk. Faciliteren beperkt zich niet alleen tot de aanwezigheid van de juiste hulpmiddelen om een klus te klaren. Ook de inwendige mens krijgt aandacht. Als manager zorgde ik ook daarvoor. Zelf ben ik gewend om ergens tussen 10 en 11 uur 's morgens een kopje koffie te drinken. En tussen 12 en 1 te lunchen en rond 15.00 uur van een kop thee te genieten. Een gewoonte van mij / ons, waarvan wij aannemen dat ze bij onze familie, vrienden en kennissen bekend is. En toch is het voorgekomen, dat ik ergens bijna een hele dag (vrijwillig!) bezig ben, zonder de vraag of mededeling te horen dat er iets te drinken of eten valt. Terwijl op dat moment er wel een volwassen iemand thuis is. Zelfs niet wanneer het bloedheet is. Storend is wanneer ik er uit ellende zelf om vraag, ik doorverwezen wordt naar de keuken of koelkast. Nota bene door een volwassen bewoner, die op de bank hangt en naar de tv kijkt. In mijn ogen is zo'n iemand niet alleen een slechte gastheer of -vrouw, maar ook onfatsoenlijk. Hoe kan je nou zelf niets doen, terwijl een ander een klus voor je doet? Alleen als je bekend bent met schaamteloos gedrag. Maar misschien ben ik op dat punt ook ouderwets. Het blijft voor mij een vreemde gewaarwording wanneer ik mijn eigen lunchpakket en drinken moet meenemen als ik voor anderen iets op vrijwillige basis (geen betaling) doe. Zelfs als zou je geen zin hebben om iets te eten te maken, is er nog altijd die smartphone waarmee je iets kunt bestellen voor de harde werkers. Toch? Maar zelfs dat is te veel gevraagd. Erg hoor. Als ik mijn werk naar behoren doe, verlang ik dat ook van anderen. Maar wellicht is dat onterecht.
Ik hoorde een keer iemand naar aanleiding van zo'n ervaring zeggen : "Ja, maar hij/zij is geen goede gastheer/-vrouw!" Ergo, een hiaat in de opvoeding goed praten dus. Alles is te leren en... te veranderen. Ook al ben je zo verwend of lui opgevoed, als volwassene breng je daar verandering in aan.
Als medewerkers van de groenvoorziening hier op het pleintje druk bezig zijn, krijgen ze van ons koffie met een koekje. Tja, we zijn een raar stel.
