Soms komen bij mij herinneringen naar boven borrelen, die blijkbaar ergens diep in mijn geheugen opgeslagen zijn. Vaak schrik ik ervan, omdat ik ze in wezen weinig interessant vind en ze toch onbewust bewaard heb. Zo liep ik onlangs langs een tuin waar vrij hoog gras groeit. Het wuifde in de wind. Toen ik dat zag begon ik plots in gedachte een gedicht op te zeggen : "Ik liep eens langs het lage riet, dat wuiven kan en anders niet..." Ik kon het hele gedichtje zo op ratelen. Ik schrok ervan, want het was een gedicht, dat ik op Curaçao in de tweede klas van het Marnix College moest leren. Alleen de titel was ik kwijt. Die bleek De Herdersluit te zijn. Op de lagere school waren het Gezangen of Psalmen, die de maandagochtend uit het hoofd opgezegd moesten worden. Dat gebeurde na een paar andere christelijke activiteiten, zoals het gebed en de collecte. In het vervolgonderwijs waren het gedichten en o.a. Duitse voorzetsels die aan bepaalde naamvallen gebonden zijn. Het huiswerk van de gedichten werd op de maandagochtend gecontroleerd. Vaak gebeurde dat op alfabetische volgorde van de achternaam van de leerlingen. Dus had ik nog tijd om tijdens die sessies alsnog zo'n gedicht te leren met dank aan mijn toen nog prima geheugen. Ook voor de andere talen moest ik gedichten uit mijn hoofd leren. Daarvan herinner ik me vreemd genoeg alleen een paar Duitse. Was ist los mit mir?? Toch vind ik het jammer dat ik in mijn jonge jaren zo gebombardeerd of geïndoctrineerd ben met informatie, waar ik de rest van mijn leven zeer weinig tot niets aan heb. Zonde van de ruimte in mijn geheugen.
