Als ik zou willen, kan ik als fervent dhz'er met bestaande medicijnen een middel maken voor eigen gebruik. Niet dat ik dat zou doen, want ik ga er vanuit, dat ik per definitie een gifmenger ben en geen chemicus. Scheikunde was ook niet mijn ding. Ik heb wel belangstelling voor alternatieve middelen. Met name de natuurlijke, zoals kruiden en planten. Zo heb ik een paar keer vanwege een zenuwenpijn mijn hand door brandnetels gehaald. Dat hielp.
Voor het overige ren ik niet zo snel naar de huisarts. Met gevolg dat soms iets niet echt goed herstelt, zoals mijn vinger, die na de breuk scheef gegroeid is. Van mijn linker duim heb ik een keer een stukje boven het gewricht afgesneden. Per ongeluk hoor, ik was met een stukje hout bezig. Ik heb het plakje opgeraapt, samen met bloedende duim onder de kraan gehouden en toen weer het stukje huid op mijn duim gedrukt. Pleister erover en klaar. Er is nu slechts een litteken van een halve cirkel zichtbaar. Dat heb ik als prutser toch weer mooi gedaan.
Een kwaaltje begint bij mij steevast met de gedachte : "Het is maar tijdelijk." Meestal schenk ik nauwelijks aandacht aan een kwaaltje. Het is eerder de pijn die mij aan een beperking of ongemak herinnert. Dat gebeurt meestal achteraf. Dan realiseer ik me dat ik die activiteit (tillen, klimmen of springen) beter niet had moeten doen. Ik ben nogal wars van medicijnen. Da's voor mij chemische rommel. Geloof in herstel doet mij meestal genezen. En natuurlijk MUZIEK! Men noemt haar de koningin van de bachata; Leslie Grace.