Mij is gevraagd waarom ik niets geschreven heb over de Indië Herdenking. Het leek mij beter dat niet te doen. Het is namelijk zo : ik heb wat in een boekje zitten lezen. Een boekje dat o.a. verhaalt over de wreedheden in een Jappenkamp en de situatie na de nederlaag van de Jappen in Indië. Toen brak er een periode van vervolging van Indo's aan, de Bersiap. Allemaal nare, wrede toestanden.
Dat boekje had ik gekocht om toch wat meer te willen weten over de periode waarover mijn ouders gezwegen hebben. Ik begrijp steeds beter waarom. Ik als kind zou daar enkel boos over geworden zijn. Aan de andere kant had ik misschien beter de gedragingen van mijn ouders beter kunnen begrijpen. Niet alleen wat de Jappen hen heeft aangedaan, maar ook wat de Nederlandse regering heeft gedaan. Of beter : heeft nagelaten. Om die reden vind ik de herdenking huichelarij. De gemiddelde Nederlander weet weinig tot niets af van die periode. Er zijn er die beweren, dat de gevangenen het daar gemakkelijk hadden; omdat overal fruitbomen groeiden. Hahah! Ja, ik lach er maar om. Zo onwetend kunnen de Indisch etende Hollanders zijn. Ik zou zeggen kijk even naar de geschiedenis van de Birma spoorlijn. Dan weet je hoe die Jappen zich gedroegen. In de kampen in Indië was het echt niet anders. Nederland heeft nog een grote schuld te vereffenen met de slachtoffers uit Ned. Indië. Wat mij betreft maakt het deel uit van 'Nederland in crisis'. Dus heb ik volstaan met het groeten van de crisisvlag die in ons tuintje wappert.
De oorlog in Azië was erger dan die in Europa. Waarom? Omdat die in Azië nog steeds deels ontkend wordt, onaf is en zodoende nog steeds slachtoffers maakt.