Over de menselijke chatbots nog even dit : als men twijfels heeft over het feit of zo'n chatbot wel of geen gevoel en/of emoties kent, pak dan even een tang en knijp eens in een onderdeel of de behuizing.
Laat ik beginnen met goed nieuws. Het bestrijden van de ziekte kanker gaat steeds beter. Mooi! Steeds meer patiënten genezen of blijven langer dan 10 jaar leven.
Het minder leuke nieuws betreft ons woongenot hier in Dronten. Het valt ons op, dat de huurwoningen hier in de buurt steeds vaker aan buitenlanders worden gegund. Sinds de komst van nog twee Arabische gezinnen is het vormen van een Arabische kliek begonnen. Er zijn hier twee gezinnen, waarop we niets aan te merken hebben. Ze draaien gewoon mee in het dagelijks Nederlands leven. Alleen de tuintjes krijgen weinig aandacht. Maar dat is dan maar zo.
De twee gezinnen die erbij gekomen zijn, zorgen niet bepaald voor een positieve bijdrage aan de woonsfeer hier. In tegendeel. Het ene gezin heeft vier kinderen, het andere een en een op komst. Beide gezinnen hebben schijt aan onze cultuur en dat met de vier kinderen hebben ook schijt aan de buren. Ze zorgen voor allerlei vormen van overlast. Veel geschreeuw tot 's avonds laat. Ook binnenshuis, wat ondanks de gesloten deuren en ramen goed hoorbaar is. De kinderen (allen onder de 7 jaar) zijn tot 's avonds laat op. Om 22.00 uur lopen ze hier nog op het pleintje te spelen en te schreeuwen. Ze vinden het nog steeds lastig om van andermans spullen af te blijven. Niet alleen de kinderen, ook de ouders laten zwerfvuil achter. Verpakkingen van versnaperingen en ijs en sigarettenpeuken. Ondanks vriendelijke verzoeken van mijn kant, trekken zij zich er weinig van aan. Na diverse keren van opruimen, heb ik onlangs het afval in hun tuin voor de deur gegooid. Het ligt er nog steeds. Ook in bijzijn van de ouders gooien de kinderen met stenen en rommel op de grond. Er wordt niets van gezegd.
De laatste keer dat ik de beide moeders vriendelijk verzocht geen rommel op het pleintje te gooien en de kinderen uit de tuintjes weg te houden (plukken bloemen), was via een 'tolk'. Een kennis van hen heeft mijn verzoeken vertaald, toen ze met de twee moeders samen op het bankje zaten. De volgende ochtend lag er toch weer wat afval, maar de rest was wel opgeruimd. Dus het helpt enigszins. Sindsdien zijn ze daar niet meer gaan zitten.
Het gezin dat een tweede kindje verwacht 'moet' een grotere woning (vinden zij). Ze gebruiken vaak het woord 'moeten'. Een buurtbewoner is gevraagd van woning te ruilen, omdat hij in een eengezinswoning woont. Ik zou denken dat je als gevlucht gezin blij en tevreden bent met gratis onderdak, een uitkering en al die andere voordelen. Maar men wil meer, want ze kijken nadrukkelijk naar de huisvesting van de andere twee Arabische gezinnen. Die hebben vier grote kinderen en hebben een eengezinswoning. Van respect voor de inwoners van dit gastland is bij de twee laatst gekomen gezinnen geen sprake. Ze komen zelfs bazig en arrogant over en trekken geregeld een gezicht dat zegt : "Waar bemoei jij je mee?"
Er komen ongetwijfeld meer buitenlanders hier wonen. Er staat een aantal woningen opvallend lang leeg. Ik heb hier Polen, Oekraïners, Libanezen, Irakezen, Syriërs en wellicht illegalen. Nog even en wij moeten ons aan hen aanpassen. Ik vind het ook niet correct, dat mensen die eigenlijk in begeleide woonomgeving gehuisvest moeten worden vanwege hun structureel psychische problemen, tussen 'gewone' (wat heet) gehuisvest worden. Ik heb al een paar keer een tamelijk angstige situatie gezien. Bij een ervan waren kinderen betrokken. Nee, al met al begint het woongenot hier af te brokkelen. De boel, sfeer en omgeving, verpaupert.