Het is tegenwoordig schering en inslag voor wat betreft het opdringen van een mening. Wat ik in Cesars werkwijze herken en ook toepas is je te realiseren dat het beest een hond is en geen mens. En dat je als leider dat ook moet uitstralen. Dat houdt o.m. in, dat ik bepaal wat in dit geval Fenna wel of niet mag doen. Grenzen vaststellen en bewaken. Zonder haar te mishandelen. Ik heb daar dus geen slipketting voor nodig of een touw als riem vlak onder de kop. Fenna luistert meestal wel.
Maar goed, er zijn steeds vaker situaties waarin mensen mij proberen iets op te dringen. En o wee als ik laat blijken er een andere mening op na te houden. Nee, dat mag niet. Hoezo vrij land, hoezo democratie? Ik moet solidair zijn. Of wel : ik moet mijn mond houden en slaafs volgen. Soms denk ik : wat is er toch met die generatie uit de jaren 60 en later aan de hand? Die is toch zeker ook in een vrije wereld opgevoed? Waarom wordt mij al dat andere nieuws onthouden? Waarom moet ik oogkleppen op en meelopen met de rest? Waarom mag ik geen vlees meer eten? Waarom mag ik niet naar Cesar Milan kijken? Waarom wil men mij demoniseren en monddood maken? Omdat zij die zich telkens weer zo opdringerig opstellen altijd hun zin hebben gekregen. Maar ja, zo ben ik dus niet opgevoed. En ik ben er trots op en blij mee.