Overigens vond ik de afhandeling van mijn situatie ook al erg chaotisch overkomen. Bij elke afspraak (en dat waren er nogal wat) kreeg ik eerst dezelfde vragen gesteld. Van mijn naam tot wat ik mankeer. Alsof ik daar voor het eerst was. De signalen waren duidelijk : men kent je niet en wil het graag zo houden. Om nog zieker van te worden. Ik kreeg ondanks mijn psychische problemen nooit het advies iemand mee te nemen. Ik kreeg, ondanks mijn verzoek vanwege mijn slechte geheugen, ook nimmer een gespreksverslag.
Het UWV wilde mij diverse keren laten herintreden in mijn eigen vakgebied. Werk waarvoor ik door hetzelfde UWV werd afgekeurd. Uiteindelijk ben ik mijn eigen weg gegaan. Ik heb zelf werk gevonden wat conform mijn situatie was en het achteraf gemeld bij het UWV. Dat was tegen de regels in, maar het werkte vele malen beter.
Ik heb een keer mijn beklag gedaan over de werkwijze van de organisatie. In hun magazine Perspectief. Althans dat was de bedoeling. Maar ja, Perspectief is louter bedoeld voor succesverhalen van vooral jongere mensen. Dus werd mijn verhaal door de redactie wat bijgeschaafd. Want het UWV wenst de schijn op te houden, dat alles prima gaat. Zowel met de organisatie als met de cliënten.